Niet normaal

Nooit kan er bij mij iets normaal verlopen. Iets wat voor een gewoon persoon heel simpel en alledaags is, draait bij mij altijd tot een rare situatie uit. En vandaag was daarin wel de topdag:

Ik ga oud papier in de container gooien. Het is een grote container waarvan de deuren achteraan openstaan. Ik wil er instappen, maar een fiets blokkeert half de ingang. Met mijn grote doos oud papier slaag ik erin om de fiets te omzeilen en dan zie ik plots de vermoedelijke eigenares van de fiets. Ze woelt door alle oude kranten, stukken karton, dagbladen, reclamefolders en wc-rolletjes. Als ik mijn beetje papier bij de berg gooi, draait ze zich om. "Verdoeme, we hebben daarstraks iets weggegooid wat eigenlijk nog niet weggegooid mocht worden!". "Oei.", zeg ik en de vriendelijke mens in mij vraagt of ik mee kan helpen. Gelukkig hoeft dat niet en ik wens haar nog veel succes, maar denk in mijn achterhoofd "Yeah right, je bent gewoon op zoek naar gratis Dag Allemaal's of pikante details om later over te roddelen."

Eenmaal thuis gekomen, zoek ik een paar CD's uit die ik nooit beluister en rij vervolgens naar "Den Tut" in Turnhout. Dat is een tweedehandszaak met duizenden CD's, DVD's, boeken, video's en weet ik wat nog. Je kan er zelf je oude CD's inruilen voor een luttel bedrag. De vrouw verexcuseerde zich dat ze maar 4 euro voor mijn 3 CD's en 1 dubbel-CD kon geven. Als de winkel niet bestond had ik ze echter weggegooid en er helemaal geen geld voor gehad, dus ik nam het aan en snuffelde vervolgens door de andere CD's. In no time had ik weer 4 CD's bij elkaar. Alles samen 34 euro. Ik had het nageteld om te zien of ik wel genoeg geld bij had. Maar wanneer ik moet betalen krijg ik te horen "Dat is dan 35 euro aub." Meestal ben ik te verlegen om iemand tegen te spreken, maar niet als het op geld aankomt, zo blijkt. Toch nog stil en bedeesd vraag ik of het geen 34 euro moet zijn. Alles nog eens natellen en "Oh ja inderdaad sorry."

Toegegeven, dit is allemaal nog niet zo heel vreemd...
Ik wandel door naar de Standaard Boekenhandel voor een OPM2 exemplaar, waar natuurlijk mijn naam in zou staan als Friends-DVD-winnaar en ik neem ook het Idool 2004 tijdschrift mee. Ik moet toch iets te lezen hebben op het toilet en bovendien staat Maarten (!!) erin. Ik betaal en moet 1,05 euro terugkrijgen, maar terwijl ik de twee muntjes in mijn portefeuille steek, zie ik dat de 1 euro een zilveren rand heeft... en dat het dus een stuk van 2 euro is.
Hoe oneerlijk eigenlijk dat ik net 5 minuten eerder protesteer omdat ik een euro te veel moet betalen en nu doe alsof mijn neus bloedt. Oh well, ik heb nog wel mooi dank u gezegd. Misschien was het wel een fooi ofzo... :)

Ik wandel verder richting Free Record Shop terwijl ik mijmer over hoe ironisch het is dat ik eerst bijna een euro te veel betaal, maar hetzelfde bedrag bij de volgende winkel al weer terug had gekregen.

OK, het is nog steeds niet echt abnormaal wat er allemaal gebeurde. Maar eenmaal bij de Free Record Shop aangekomen, gaat plots het alarm af net als ik door de stoute-dieven-detector loop. Het was tegelijk met iemand anders, dus ging al mijn hoop er nog naar uit dat het door dat meisje kwam. Er kwam verder ook geen mens naar mij gelopen om te zeggen dat ik een vieze vuile dief was en meteen naar de gevangenis moest, dus dat alarm maakte blijkbaar niet veel indruk. Ik wandel door de winkel en kijk hier en daar eens naar de koopwaar, maar blijf toch denken aan het alarm. Mezelf en mijn leven kennende zal het toch wel gewoon door mij komen, overpeins ik, dus ik blijf langer dan ik van plan was in de winkel rondhangen. Uiteindelijk probeer ik toch maar ongemerkt weer naar buiten te gaan, maar tevergeefs: de sirene loeit wederom en alle winkelbezoekers kijken me aan alsof ik de Grote Gevaarlijke Steelbandiet ben. Het winkelpersoneel kijkt echter niet op. Uit beleefdheid (en ook nieuwsgierigheid waarom ík steeds het slachtoffer ben) ga ik terug naar de kassa om te vertellen dat ik steeds het alarm laat afgaan. Het is voor hen schijnbaar de normaalste zaak van de wereld. "Je zal wel ergens anders iets gekocht hebben waar nog beveiligingsstickers aanhangen." Licht beschaamd haal ik mijn CD's boven die ik net bij een concurrent gekocht heb. De man kijkt 3 CD's na op zoek naar een van die dekselse stickers. De vierde kijkt hij niet na, want die is nog verpakt in plastiek. Alles is in orde. "OK, ik kwam het maar zeggen voordat ik de politie op mijn dak krijg.", vertel ik beide heren en ik wandel de winkel weer uit, waarop het geloei van de sirene weer van start gaat en ik buiten weer aanzien word als meesterdief...

Dat bedoel ik dus. En dat gebeurt me bijna altijd...


En voor wie nog wil weten welke CD's ik gekocht heb:
- Soundtrack van Harry Potter en De Steen der Wijzen
- Soundtrack van Romeo + Juliet
- All For You - Janet Jackson
- The Singles 1992-2003 - No Doubt (later bleek trouwens dat het deze CD was die het alarm steeds liet afgaan, want binnenin zat inderdaad een beveiligingsstickertje)