Dag dokter

Ik ben dan toch maar eens naar de dokter geweest. Het was al jaren geleden dat ik daar nog binnen gezeten heb, maar hetzelfde 'Fisher Price'-achtige speeltuig waar ik als 7-jarige mee speelde, stond nog steeds in een hoekje van de wachtkamer. Zelf ook te wachten tot er nog eens mee gespeeld wordt.

Tijdens het lezen van een oude Humo waar nog een interview met Robert en Arthur van Peking Express in stond, hoorde ik de vorige bezoeker buitengaan. Niet lang meer en de buzzer zal afgaan, dacht ik. En jawel, een aantal seconden later ging het 'bu...' in plaats van de vroegere 'buzz'. Ik legde meteen de oude Humo terug bij de andere oude Humo's maar tegelijkertijd bekroop me een gevoel van twijfel. Een halve buzz... misschien had hij per ongeluk op de buzzer gedrukt en is hij nog helemaal niet klaar; liggen de met bloed besmeurde handschoenen nog ergens op een stoel of staat er nog een urinestaal op zijn bureau.

Voorzichtig opende ik de deur. Dokter zat gewoon achter zijn bureau te wachten op zijn volgende patiënt. De halve buzz betekende dus toch gewoon 'Next!'

Ik heb trouwens niets zorgbarends, maar moet wel aan een antibioticakuur beginnen. Ik vertelde hem ook nog van de longontstekingsverhaaltjes die ik te horen kreeg en hij stelde me gerust dat als je daar aan lijdt, je ook echt wel doodziek bent en dat is bij mij niet het geval. Gelukkig maar!