Het einde nadert...

Het begon allemaal op een mooie zonnige vrijdag de 16e in april. Nergens een aprilse gril in de buurt, vogeltjes floten leuke melodie'tjes, buurvrouwtjes roddelden lustig, mijn hond lag te genieten van de zon en ik zat rustig voor mijn computerscherm (waar anders). Tot plots... boem... boem... ik in de verte iets hoorde. Het kwam dichterbij... boem... boem... ik begon het zelfs al een beetje te voelen... boem... boem... de glazen rinkelden in de kast en het kwam steeds dichter en dichter. Boem... boem... Tijd om uit te zoeken waar dat vandaan kwam!
Toen ik buitenkwam, merkte ik dat de vogeltjes en de buurvrouwtjes stil waren en de hond onrustig was geworden. Eenmaal op straat zag ik nog een tiental van mijn buren die allemaal verwonderd en nieuwschierig naar buiten waren gekomen om te kijken waar het geluid vandaan kwam en wat de oorzaak was van de trillingen die ze gewaar werden. Boem... boem... boem... boem!

Het was dit gevaarte:

Deze machine (die met een zware blok en een spitse metalen punt, de straat openbrak) luidde de start in van de straatwerken. De toon werd meteen gezet, al moet ik toegeven dat er sindsdien niet meer zo'n lawaai geweest is. Het schudden en beven echter nog wel!

We zijn nu 4 maanden later en vandaag wordt naar het schijnt de beton gestort. Onze nieuwe straat neemt enige vorm aan. Maar gedurende deze 4 maanden is het leven toch nét dat beetje anders geweest dan normaal. 's Morgens uit de douche gezet worden door een oude buurvrouw, omdat men blijkbaar aan de waterleiding aan het werken is. Wekenlang je auto 500 meter verder laten staan, omdat er een put voor je inrit gegraven is die maar open blijft liggen. Gedaver, geschud en lawaai in en rond je huis van 7 tot 17 uur. Vantevoren kijken of je überhaupt wel weg kan als je wil afrijden. En meestal lijkt het alsof de baan (lees: de weg met stenen en kuilen) vrij is, maar als je dan afrijdt komen er langs twee kanten vrachtwagens of kranen aan.

Ik weet dat zij hun werk ook maar moeten doen en ik ga dus niet tegen hen klagen of moeilijk doen (unlike de buurvrouw die de kleur van de tv-kabel niet bij haar huis vindt passen en eist dat het geverfd wordt). Maar zoals bij alles het geval is: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Want ik word helemaal horendol van het constante gepiep dat je hoort bij achteruitrijdende vrachtwagens!!!!! Aaaaaaargh!

Nog een paar weken denk ik... waarvan de komende 2 weken rustig zullen zijn, omdat er dan geen mens meer op straat mag, want de beton moet drogen.

Ik zal blij zijn als het gedaan is en we een nieuwe hippe straat hebben!