Graven

Het is bijna Allerheiligen. Of heet het Allerzielen? Wat is het verschil ook weer?

Ik vond het maar een domme dag. Verplicht aan de overleden mensen denken. Ik herdenk wie ik wil, wanneer ik wil. Maar op zich is het wel goed dat die dag bestaat. Zo voelen anderen zich verplicht om de graven op het kerkhof nog eens zuiver te maken. Want anders krijg je praat. Maar je doet het natuurlijk niet alleen voor het geroddel als een graf van jouw familie er niet al te proper meer bij ligt, maar ook wel uit respect.

Ik ben net terug van het kerkhof. Samen met mijn moeder de graven van mijn opa en oma (die ik echter nooit gekend heb) en mijn overgrootvader (die ik ook nooit gekend heb) gaan poetsen. Zelfs al ken ik ze niet... toch voelt het raar. Terwijl ik met de spons over het marmeren graf van mijn overgrootvader wreef, dacht ik constant aan vanalles en nog wat... Hier ben ik. Achterkleinkind van deze man. Elkaar nooit gezien, nooit gesproken. Nooit tegelijkertijd op aarde bestaan. Maar toch het graf wassen.

Zo stom... alles deed me plots aan de dood denken en ik voelde me hoegenaamd niet meer op mijn gemak. Ik botste tegen het kruis van een graf naast hetgene dat ik aan het wassen was en ik verontschuldigde me bijna. Het was enkel een kruis, zag ik later. Geen marmeren of stenen blad, enkel zand. En toen merkte ik dat mijn voetsporen diep in dat zand gedrukt waren. Weer voelde ik een zekere schaamte. Alsof elke beweging die ik deed, elke stap die ik zette grafschennis inhield.

En dat water. Er staat een kraantje op het kerkhof, maar natuurlijk is het geen verwarmd water. Koud. Ijskoud. Zo koud als mijn oma aanvoelde in het mortuarium. Dat water kleurde, door het zand dat aan de graven hing, volledig zwart. Zwart als de dood.

Het voelde plots allemaal te vreemd aan. Ik durfde me niet meer te bewegen, uit vrees om voor de vijfendertigste keer grafschennis te plegen. Alles deed me aan vervelende dingen denken. Daarom stelde ik mijn moeder plots de vraag of zij later begraven of gecremeerd zou willen worden. Gelukkig zei ze gecremeerd. Niet dat het me te veel is om dat graf te komen schoonmaken. Maar als ik me telkens zo raar begin te voelen als ik dat aan het doen ben...

En ik wil ook gecremeerd worden! Niemand hoeft mijn graf te poetsen. Then again. Wie op aarde zal er later ooit mijn graf moeten poetsen? Ik ben enig kind en het is niet alsof ik later kinderen zal krijgen (dat wil ik ook niet). OK, in het begin zou dat nog mijn eventuele partner kunnen zijn die de taak op zich neemt. Maar ik bedoel daarna. Zoals nu, de derde generatie die een graf komt poetsen. Dat ga ik later niet hebben. Denk ik.

Daarom, strooi maar uit!