The Chronicles of Damonia: High Heels, The Radio and The Wardrobe

Ik heb dus een nieuwe functie op't werk en zit in een nieuw team (wel van mensen die ik al kende). Die mensen zelf zitten ook in een nieuw team, wegens de reorganisatie die begin dit jaar van kracht gegaan is. Maar om nu te zeggen dat het vlot verloopt... nee. Met mij wel! Met het team niet.

Met de reorganisatie hebben sommige mensen een nieuwe plaats gekregen. Bovendien is het tapijt tijdens de kerstvakantie vervangen door linoleum. En wat blijkt nu? Eén persoon vindt dat het geklak van hoge hakken op het linoleum erg stoort. Op je tippen lopen dus! Vlak bij die persoon staat een metalen kapstok met metalen kleerhangers. En ach wee wat maken die een lawaai als iemand zijn jas ophangt! En oh, "mag die radio niet stiller, want wat een lawaai!", aldus dezelfde persoon.

Aan de hakken kan niets gedaan worden. De kapstok is eigenhandig al verplaatst en het enige heikele punt is nu nog: de radio. Zachter, zachter, zachter. Uiteindelijk staat het geluid zo zacht dat je quasi niets meer hoort. Zodat iedereen zich er aan stoort, want je hoort iets en je wilt weten wat je hoort. Iedereen behalve die ene persoon dan. Dit heeft al geleid tot een hoop gedoe en geroddel en ja zelfs slapeloze nachten voor desbetreffende persoon. Het spijt me, maar 's nachts staat die radio uit en ben je tientallen kilometers vandaan. Als je er dan nog van wakker ligt, zit het in je hoofd!

Donderdag was er de eerste teammeeting. "Haha, straks wordt er de hele tijd over die radio vergaderd!" grapte ik nog tegen een collega.
Helaas kreeg ik gelijk. De 'chef' had haar zin "Heeft iemand iets te melden?" nog niet afgemaakt of "Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden over die radio!" werd al ten gehore gebracht. Gevolgd door een hele uitleg van hoe het eerst was, hoe zij het wil, hoe de anderen het willen en uiteindelijk een uitbrander van een andere collega die ongeveer als volgt ging:"Sorry, maar je brengt iedereen in de negativiteit, want woensdag was mijn eerste dag en ik kreeg 's morgens al meteen het gezaag te horen van die hakken, die kapstokken en die radio!"
Ze had ook wel gelijk.
En ik maar op mijn tong bijten. Niet dat ik iets wou zeggen, maar ik had de neiging om schaamteloos en luidop in lachen uit te barsten. Wát een kleutertuin!
Ik wist welk argument de persoon met de geluidsoverlast kon aanhalen, waardoor de rest zich niet meer kon weren. En dat wist ze zelf ook, want even later speelde ze die hoogste kaart uit:"Als ik afgeleid wordt door muziek, gaat dat ten koste van mijn werk en ontstaan er fouten." Daar valt niets tegenin te brengen. Een chef wil goed werk geleverd zien worden en als een radio dan uit moet, dan zij het zo.

Er is echter een quasi oplossing gekozen: tussenschotjes op de bureaus. Als een soort Berlijnse Muur. "Ik wil me niet opgesloten in een hokje voelen!" was daarop het terechte commentaar van een ander. OK, tussenschotjes van 30 centimeter dan. En de radio net zo luid/stil als de persoon met het geluidsoverlast wil.

Na een kwartier konden we verder gaan met de orde van de dag. Maar wat een belabberd begin met een nieuw team dat moet gaan blaken van teamwork...