Een kwart eeuw
Zo oud word ik binnenkort. En om een of andere reden moet je dan iets speciaals doen. Wat een hel.
Hoe stom is het om helemaal in een depressie te schieten als ik nog maar dénk aan het feit dat ik dra 25 word en het moet vieren?
Een etentje met je peter en meter, stelde vader voor. Ja, retegezellig. En wat geef ik nu om eten? Ik lust bijna niks en voel me ongemakkelijk als iedereen zijn bord leeg eet en ik nog 10 blaadjes ijsbergsla en garnaaltjes met knoflookvinaigrette en weet ik wat laat liggen. Nee, etentje mag geschrapt worden.
Een weekendje Londen met je moeder, zoals toen je 18 werd? Mja.. leuk...-ig. Maar ik ben 25? En dan ga ik nog met mama een weekendje weg? En dan nog... op die manier wordt mijn 25-jarig bestaan enkel door moeder en mezelf gevierd.
Een groot feest dan? Een zaaltje, een DJ en drank. En dan de genodigden... 20 familieleden en 3 vrienden... hoe zielig. Eén vierde van de zaal zal gevuld zijn en me pijnlijk duidelijk maken met hoe weinig mensen ik een vorm van sociaal contact heb. En ik weiger het om collega's uit te nodigen. Daar ken ik ze nog niet genoeg voor. Trouwens, ik wil werk en privé gescheiden houden. Ofzo. Oud-klasgenoeten? Er zijn er weinig die ik nu nog wil terugzien. En degene die ik dan nog zou willen zien, zie ik liever onder normale omstandigheden ipv plots op een dom verjaardagsfeest.
Bovendien zie ik enkelen van mijn familie dan ook nog eens in staat om, onwetend over mijn geaardheid, een of andere vrouwelijke stripper in te huren. Of misschien vrienden zelfs die een mannelijke stripper inhuren. Ik weet niet welk van de twee ik het ergst zou vinden.
God, hoe langer ik er over na denk, hoe minder zin ik heb in 31 maart. Aan de ene kant wil ik het zo graag ongemerkt voorbij laten gaan. Aan de andere kant denk ik dan weer: je bent al jaren stil en onopvallend en je bent het waard om iets uitbundigs te doen. Ik ben het waard! Maar ja, dat klinkt weer zo L'oréal...
Hoe kan ik bovendien uitbundig doen met een sociale kring van wat... 4 mensen?
*wentelt in zelfmedelijden*
posted by Damon @ 6:52 p.m.
3 Comments:
Niet zo zwelgen in zelfmedelijden ;)
Ik ben best gewillig om met jou een weekend naar londen te gaan ipv je moeder voor deze historische gebeurtenis ;)
Of iedere andere plaats for that sake :P
Ha, ik had hetzelfde probleem toen ik 25 werd. Ik heb uiteindelijk een groot feest gegeven, zaaltje en alles. Kapitalen uitgegeven, iedereen die ik kende uitgenodigd. Er kwam een man of 5 opdagen. Zaten we daar met honderden euro's aan eten en drinken, feestelijke lichtjes en balonnen. Want een dramage.
Ga lekker iets voor jezelf doen. Iets wat JIJ echt leuk vind.
Intussen is het al weer stukken beter. Mijn depressies duren slechts een half uur. Zolang ik er maar niet aan denk, that is.
En oeh... Anonymous... een geheime aanbidder (l)
Een reactie posten
<< Home