*hips*

In vroegere tijden was ik bang van dronken mensen. Ik denk dat mijn alcoholische buurman daar mede de oorzaak van was. Hij kwam geregeld over de vloer voor een pintje of een wijntje (of drie, vier). Maar meestal was hij daarvoor ook al bij de andere buren of op café geweest. De hele avond was dan verknald, want ik kon geen tv kijken of laten en doen wat ik anders zou doen. Hij was een vervelende dronkaard die zich nergens iets van aantrok. Bovendien was (of is, want dat is nu nog steeds) hij zeker zo'n 2 meter groot, wat natuurlijk ook een hele indruk nalaat op een klein mannetje als ik toen.
Op een avond (hij was er al om 18:00 uur en wij waren nog aan ons avondmaal bezig) lag hij weer in onze zetel. Ouders verveeld, ik verveeld. We wisten al dat onze hele avond weer verknoeid zou zijn. Wij zaten echter in de keuken, hij in de woonkamer. Plots gooide hij zijn bril op de grond en begon mijn naam te roepen. Hij beval dat ik de bril moest oprapen. Gelukkig vonden mijn ouders dat het onzin was en ik mocht blijven zitten. (ik was toen trouwens 10 jaar ongeveer) Dit soort grapjes haalde hij ook met mijn vader uit. Dan liet hij zijn pak sigaretten vallen. Mijn vader raapte het op en 5 minuten later liet hij het weer vallen.
Het ging uiteindelijk vaak zo ver dat we om 19:00 uur in de lente alle gordijnen en rolluiken dichtdeden en al gingen slapen. We verpestten zo dus eigenlijk zelf onze eigen avond, maar liever dát dan opgezadeld te zitten met die zatlap. Of het kwam ook voor dat 's avonds om 20:00 uur de deurbel ging en dan meteen onze televisie uitgezet en het licht gedoofd werd en vader op handen en knieën naar de voordeur kroop om te constateren dat het inderdaad de dronken buurman was. Die bleef dan natuurlijk ook 10 minuten lang voor de deur staan, zodat wij 10 minuten lang stil moesten zijn, in het donker... zonder te bewegen.
Eén van de grotere schrikmomenten was echter toen ik bij een buurmeisje was gaan spelen. Het was winter, dus snel donker. Toen ik naar huis liep en om de hoek kwam, zag ik hem op straat! Mijn hart sprong tot in mijn keel en ik drukte me plat tegen de muur aan. Hij droeg een lange, detectieve-achtige jas en was aan zijn waggelende manier van lopen duidelijk weer beschonken. Blijkbaar had hij mij toch gehoord, want plots stond hij stil op het midden van de straat en begon wild heen en weer te draaien met schuifelende voeten. Het leek alsof hij aan het beslissen was welk gezin hij nu eens lastig zou vallen. Gelukkig koos hij voor het huis aan de overkant en kon ik rustig, maar toch bevreesd, naar huis, waar mijn benen letterlijk nog een kwartier lang bleven natrillen.
Voeg daarbij het verhaal dat ik later hoorde dat hij zijn dochter door de straat achterna zat met een bijl en je snapt mijn trauma ivm dronken mensen wel.

Maar dat was toen en nu is nu. Nu lijkt het over te zijn. Nu lach ik ermee. Nu besef ik dat, hoe groot en eng die man ook was, hij was gewoon zwak als hij drank op had. Eén duw liet hem al wankelen en neervallen. Bovendien ontmoet ik de laatste tijd enkel maar leuke dronkaards. Zoals gisteren op het verjaardagsfeest van mijn vader. Mensen die het hebben over alimimium platen. Of een vrouw die voor de vierde keer hetzelfde verhaal vertelt en al de anderen die er telkens maar mee blijven lachen. (ik moest ook lachen, maar eerder om de hilarische situatie dat iedereen nog steeds aan haar lippen hing om het verhaal voor de vierde keer te horen)
Of Ludo, die zijn grappen begint uit te leggen meteen nadat hij ze verteld heeft en zo naar een zware anticlimax toewerkt. "Ja ik zat vroeger ook bij de judo, maar toen hebben ze dat eens verkeerd geschreven en sindsdien heet ik Ludo!" *mensen lachen* Ludo:"Ja want dat is bijna hetzelfde hé?! Ludo, judo. Als je de J andersom zet heb je een L." *stilte*

Maar ik heb nog nooit iemand die te veel gedronken heeft, horen hikken zoals in de stripboeken. (lees: Sus Antigoon)