Back again (plus Expeditie Robinson weekend)

Ik moet dit ding veel vaker updaten eigenlijk. De ene keer vergeet ik het, de andere keer heb ik geen zin en weer een andere keer ligt het aan gebrek aan inspiratie.

Het is echter niet alsof er niets gebeurd is. Twee weekends geleden was namelijk zo'n beetje het Expeditie Robinson weekend voor mij! Vorig jaar won ik kaartjes om bij de opnames van E.R. 2003 aanwezig te kunnen zijn. Er was toen een nijpend tekort aan stand-ins voor de kandidaten. De cameramensen, geluidsmensen, de presentatoren (ja Roos en Ernst-Paul themselves) en weet ik veel wie nog allemaal, moeten alles repeteren. Ik moest, samen met een paar vrienden (en échte stand-ins van casting bureau's) opkomen als de kandidaten. Op de krukjes plaatsnemen en een aantal vragen beantwoorden waar Roos en Ernst-Paul mee op de proppen kwamen. 's Avonds vond er ook nog een after-party plaats, waar je met de kandidaten kon spreken. Foto's van vorig jaar kan je hier nog vinden.

Dit jaar werden we (= een aantal mensen die elkaar via een forum kennen), dankzij een user die contact gehouden had met iemand van de productie, weer gevraagd om stand-in te spelen. Deze keer een hele dag, ipv een uurtje tussen de opnames door. Graag! Altijd leuk, ookal kom je de uitslag dan al te weten, maar dat is niet erg als je dit mag meemaken.
Iedereen mocht kiezen wie hij wou zijn. Vorig jaar was ik de onbekende Marlieke. Dit jaar wou ik toch iemand bekender zijn. Mick was al gekozen en de eerste naam waar ik aan dacht was Matthias. Dus was ik vervanger voor deze lange surfer met blonde bos krullen op zijn hoofd. Deze Matthias had zijn wilde haren echter afgeknipt. Letterlijk dan. Al snel kwamen we te weten dat Frank en Matthias de twee finalisten waren. Helaas hield dat in dat die twee een eeuwigheid achter de schermen moesten blijven staan. Volgens mij heb ik zo'n 2 à 3 uur rechtgestaan. Onze microfoontjes waren al geïnstalleerd vanaf het begin. Na een tijdje was ik het rechtstaan een beetje beu en ging ik op het wankele trapje zitten, dat vol splinters hing. "Straks heb ik een splinter in mijn gat.", fluisterde ik tegen Frank, de stand-in van Frank. Slechts enkele minuten later kwam de 'microfoontjesmeneer' met de mededeling dat de batterijen van mijn zendertje waarschijnlijk leeg waren... Had hij al die tijd gehoord wat ik gezegd heb?! Waarschijnlijk niet. Anders hoort hij 18 mensen door elkaar fluisteren.

Bij de stand-ins van Roos en Ernst-Paul (in de voormiddag waren dat nog stand-ins, daarna was het the real stuff) kon iedereen wél horen wat zij tegen elkaar fluisterden, omdat hun micro's constant aanstonden. Zelf hadden ze het echter niet door. Zo kwam iedereen te weten dat de Roos-stand-in die ochtend vroeg op moest staan om via Utrecht naar Vilvoorde te komen met de trein. Boeiend inderdaad!

Anyway, na enkele uurtje rechtstaan mochten Frank en ik eindelijk opkomen. We zetten ons neer op de krukjes en Roos vraagt me "Matthias, goed geslapen?". Ik zat natuurlijk al helemaal in mijn rol. Ik was finalist en die dag zou besloten worden of ik 50.000 euro mee naar huis zou nemen. Mijn antwoord was dan ook "Niet echt." met een glimlach er achteraan. Roos kon het zich wel voorstellen, want wat was het toch spannend! Meteen dacht ik dat ik iets anders had moeten zeggen! "Ik heb geslpane als een Roos!" Damn, daar denk ik nu pas aan! Maar om een of andere reden moest dit stukje opnieuw gedaan worden. Weer terug achter het decor gaan staan, op het trapje, klaar om op tijd op te komen. Het duurde echter weer langer dan verwacht, dus zette ik me weer neer en keek stiekem tussen de fakkels door naar mijn mede stand-ins die nu al een paar uur konden zitten. Plots merkte Roos dat ik om het hoekje zat te piepen en begon ze te lachen! Hoe raar eigenlijk dat ik dit schrijf. Roos is ook maar een mens. Als bijvoorbeeld de stand-in van Marjolein naar me zou lachen, zou ik het niet eens hier neerzetten... Oh well, so be it! Eindelijk mochten we weer opkomen en ik nam me voor om deze keer wél te antwoorden dat ik als een roos geslapen had. Helaas stelde ze de vraag deze keer niet meer.

Na een paar vragen en gesprekjes werd het stemmen geoefend. Jammer dat ik Matthias was, want nu mocht ik niet meestemmen. Tijdens het oefenen van het stemmen merkte Marcel, de stand-in van Ronald, terecht op dat zij en ook de 2 finalisten konden zien welke naam op de papiertjes geschreven werd. Het werd oorspronkelijk afgedaan als 'Ach, over een paar minuutjes weten ze de uitslag toch!', maar uiteindelijk was het toch te belangrijk en bevestigden producer en assistente provisorisch opgevouwde blaadjes papier aan het stemblok. De opmerking van de Ronald-stand-in werd dus toch naar hart genomen, want tijdens de echte finale op tv, zagen we inderdaad dat het stemblok een nieuwe look had: met plankjes aan de zijkanten, zodat niemand kon zien op wie er gestemd werd!

Bij het voorlezen van de stemmen, keken we af en toe tussendoor naar de stand van het smsen (in Nederland mochten de kijkers meebeslissen wie de winnaar moest zijn). Frank won overduidelijk, maar plots riep Roos mij (ok, Matthias) als winnaar uit! Vervolgens moest er feest in de studio ontstaan. Dat verliep bij ons niet zo uitbundig als bij de echte kandidaten op tv. Meer nog, wij stonden na een tijdje allemaal stil voor ons uit te staren. Waarschijnlijk omdat we daar al de hele dag zaten. Van 8:00 tot 20:00. Zeer vermoeiend, maar ook leuk! Ik zou het zo opnieuw doen!

Ook nog grappig: De zus van Kelly (ER-kandidate) was er ook om stand-in te spelen. Zij was de stand-in van haar zus... Kelly. Nu, er werd verteld (ook op tv) dat de kandidaten tot die dag en zelfs in diezelfde uitzending nog een beslissing konden maken op wie ze zouden stemmen. Maar de meesten hadden die beslissing al lang gemaakt. De stand-ins werden ook gevraagd naar de reden van hun stem. Iedereen verzon maar wat. Het was duidelijk dat Kelly's zus iets had ingestudeerd, want ze bleef hetzelfde zeggen:"Zet Frank alleen op een eiland en als je 5 jaar later terugkomt, zit hij er nog!"
Na een tijdje kenden wij het wel vanbuiten. Het was wel leuk verzonnen van haar. En toen, de volgende dag, keken we naar de uitzending op tv. De échte kandidaten gingen nu stemmen. De échte kandidaten moesten nu hun reden geven. En wat zei Kelly? "Zet Frank alleen op een eiland en als je 10 jaar later terugkomt, zit hij er nog!"


Ik heb ook nog kaartjes gewonnen om naar de finale uitzending in Utopolis Mechelen te gaan kijken. Er was ook een receptie waar de kandidaten, maar ook kandidaten van The Block aanwezig waren. Daarover vertel ik binnenkort meer, want deze post is al veel te lang geworden, ik moet naar het toilet en ik ga een film kijken. Sorry voor eventuele typ- of schrijffouten, ik heb het niet meer nagelezen. Mea culpa!