't Kan verkeren
Het meisje waar ik in mijn kinderjaren verliefd op was? (we waren zelfs een stel van de laatste kleuterklas tot het vijfde studiejaar, hoewel het enkel bleef bij elkaar leuk vinden) Wel... ze kreeg een baby op 17-jarige leeftijd, een 2e baby een paar jaar later, maar dat overleed helaas aan wiegedood, ze schreef haar opstel 'Mijn idool' over Adolf Hitler en heeft nu een eigen tattoo-shop waar ze mooie mythische tatouages ontwerpt en in mensen hun huid prikt.
De Italiaanse jongen waar ik in het 2e middelbaar een crush op had? Wel... hij woont nog steeds in dit dorp, maar zijn familie (of hij er zelf bijhoort weet ik niet) staat nu blijkbaar bekend wegens hun gewelddadigheid hier. Eentje is pas uit de gevangenis gekomen. Hij zat daar wegens poging tot doodslag, zo zegt men.
Dat zenuwachtige, bange mannetje dat hier vroeger steeds kwam spelen, maar ik vond hem stiekem niet leuk? Wel... hij is nu een of ander belangrijke medewerker bij de multimedia afdeling van de Carrefour en kent mij niet meer als hij me daar ziet lopen.(hoewel het feit dat ik probeer niet in zijn gezichtsveld te komen er ook wel mee te maken zal hebben)
En ik? Ik ben gewoon dezelfde gebleven, saai, zonder avontuur in het leven. Niemand die zal opkijken van 'Huh, is dát Damon?!' Het enige wat misschien wat verbazing zal opwekken zou mijn geaardheid kunnen zijn. Maar dat is nu ook geen interessant feit dat ik met hard werken bereikt heb ofzo...
posted by Damon @ 7:56 p.m.
2 Comments:
Een meisje waar ik verliefd op was op de middelbare school is ook lamgzaam maar zeker in een of ander neo-nazi circuit terechtgekomen via een fout kaalhoofdig getatoueerd vriendje.
We hebben een criminele smaak in meisjes, blijkbaar! :D
Toen ik nog heel jong was, 12 of zo, kwam ik een keer een jongen met een lekke band tegen, hij was ouder dan ik, ik geloof 17, en ik vond het reuze interessant dat een "veel oudere" jongen uit "de grote stad" mij leuk vond. Hij is daarna een keertje bij mij langsgekomen, zijn we naar de haven gegaan enzo, het was zeg maar mijn eerste date. Tijdens die afspraak vertelde hij trots over hoeveel kinderen hij dat jaar tijdens oud en nieuw het ziekenhuis had ingeslagen met een ijzeren ketting. Ik wilde hem daarna uiteraard nooit meer zien, maar hij bleef maar bellen en hij snapte echt niet waarom ik niet meer met hem uit wilde. Uiteindelijk belde zelfs zijn moeder mij op, hoe ik het in mijn hoofd haalde haar zoons hart te breken...
Er zijn rare mensen in de wereld. Wees er maar trots op dat je nog gewoon je "saaie" zelf bent.
Ja, beter een beetje saai dan een beetje gewelddadig. Wat een naar verhaal van die ijzeren-ketting-molesteerder!!!
Een reactie posten
<< Home