Daar ben ik weer.

De meesten hebben het elders al gelezen, maar ik zal mijn Turkije dagverslagen hier ook eens neerzetten...

Dag 1 (maandag)
Vanuit Eindhoven vlogen we naar Dalaman. Mijn eerste vlucht. Reeds bij het opstijgen viel er een lat uit het plafond op onze stoelen. Geweldig, we zitten nog niet eens goed en wel in de lucht en het vliegtuig valt al uit elkaar! Verder vergat een steward een of ander metalen koffer vast te klikken. Tijdens het opstijgen zagen we hoe het zware geval stilletjes uit het kastje schoof. Het scheelde weinig of het ding was met een harde knal op de grond gebonkt.

Maar al bij al was mijn eerste vlucht ooit, best meegevallen. Na zo’n 3 uur en 3 kwartier vliegen, landden we in Dalaman. Drukte en chaos wachtten er op ons! Bij de uitgang stonden honderden mensen, op zoek naar hun transferbus naar het hotel. Vlak voor hen stonden tientallen mensen met bordjes en naamkaartjes en stickers en wat nog. De naam van hun reisbureau roepend trachtten ze duidelijk te maken wie waar moest zijn. Het was voor ons echter een complete chaos.

Uiteindelijk vonden we waar we moesten zijn en werden we (na nog wat meer drukte en chaos en reisleidster kwijtraken en onweer dat losbarstte) richting hotel vervoerd. Een rit van bijna 4 uur. Na een tijd arriveerden we in Marmaris, de stad bij het dorp waar ons hotel zich bevond. Drukte, files, zeeën van toeristen,… verschrikkelijk. Waar zijn we in ’s hemelsnaam aan begonnen? Moeten we hier een week tot rust komen?
Onze gemoedstoestand zakte dieper, terwijl de bus leger werd. Een stuk of 10 hotels werden bezocht om passagiers af te leveren en ons hotel zou het laatste zijn. Gelukkig zagen we dat Içmeler, ons vakantiedorp, stukken minder druk was. Gelukkig maar! En tijdens de 4 uur durende busrit regende het constant, maar toen wij uitstapten was het over. Gelukkig maar!

Gillende mensen stapten uit onze bus en renden richting hotelpersoneel. We keken elkaar aan en begrepen dat we allebei dezelfde gedachte hadden: goed gek.
De buschauffeur laadde onze koffers uit en die werden prompt door enkele personeelsleden meegenomen naar de receptie. Handig. *Snelle scan naar het personeel* Knappe jongen die ene…
We checkten in en juist die ene knappe jongen moest ons begeleiden naar onze kamer, terwijl hij de koffers met zich mee sjouwde. Hij liet ons snel de kamer zien en toonde hoe we de sleutel in een gleuf moesten steken om de lichten en de tv te laten werken. Wat nu? Moeten we nu fooi geven? Plots was hij weg. Blijkbaar niet dus. Hij was zo snel weg… we konden niet eens bedankt zeggen.
Uitpakken en eten. Vervolgens een stapje in Içmeler zetten. Richting strand. Het was iets na 21:00 uur plaatselijke tijd en in het centrum werden we al snel geconfronteerd met het fenomeen ‘hassling’. Lastig vallen dus. Bij elk restaurant, langs elke bar, overal stond er iemand buiten om via omwegen (‘How are you?’; ‘Where are you from?’ ; ‘What’s your name?’) je te overtuigen om juist bij hen te komen eten of drinken. Na een tijdje was zelfs bij mij de vriendelijkheid weg. Terwijl ik eerst stopte en luisterde en een praatje maakte, had ik er na 6 keer wel genoeg van en probeerden we de hasslers te negeren.
Aan het strand vonden we tal van information desks waar uitstapjes geboekt konden worden. Pas bij die ene jongen die ons NIET lastig viel, besloten we om informatie te vragen. Vervolgens boekten we meteen een uitstap naar het Turkish Bath voor dinsdag (de volgende dag dus) en een trip naar Dalyan voor donderdag! Hoog tijd om het hotel weer op te zoeken. Maar waar waren we? Waar lag het hotel? Hoe heette de straat ook weer? Iets met Sokak… Dit steegje is te eng en donker, en die greppel.. god weet wat gebeurd daar allemaal. Daar staan straatlampen, laten we via die straat gaan. Na enig dwalen arriveerden we gelukkig weer in het hotel. Moe van de reis, het hassling, het dwalen en de eerste indrukken kropen we onder het laken. Ja, één laken. Dat was genoeg. Af en toe zelfs te veel.