Turkije - Dag 2

Dag 2 (dinsdag)
Nog vóór 10 uur waren we uit bed. Precieze tijd weet ik niet meer. Waarom ik wel weet dat het voor die tijd was? Omdat we op dinsdag ontbeten hebben en ontbijt was tot 10 uur! Lekker ontbijt. Buffet. Eieren, brood, cornflakes, beleg,… Ondanks dat het lekker was, bleek dit achteraf ook meteen de voorlaatste keer te zijn dat we het zouden hebben. Waarom vertel ik later wel.
Lunch zou van 12:30 tot 14:00 uur plaatsvinden. Nog tijd genoeg om aan het strand te hangen dus. Eén probleem, ik was een strandlaken vergeten in te pakken. Dat is echter geen verschrikkelijk zwaar probleem in een badplaats. Strandlakens à volonté! Na een tijdje vond ik een goede grote. Slechts 11 euro. Ondanks de waarschuwingen voordien dat we moesten afdingen op de prijs, ging ik meteen akkoord en betaalde netjes. Afdingen is niets voor mij. Voor mijn reisgezel ook niet. Sterker nog, later die dag kocht ze een souvenir dat 9 euro kostte. De man had echter geen munten in euro’s. “Laat maar zitten op 10 euro dan!” Jaja, geweldige zakenmensen zijn we.
Maar goed, ik had mijn laken, dus op naar het strand! Het strand bestaat er uit rijen van ligstoelen naast elkaar. Zeer toeristisch inderdaad. En elke stukje strand is eigendom van de een of andere, waar je een ligstoel kan reserveren. Zo gezegd, zo gedaan. Zonnen, mensen keuren, banana boats kijken,… en een meisje naast ons, kreeg de volle aandacht van de ligstoelverhuurder die vroeg of ze niet ging zwemmen, of het niet te warm was, wat haar naam was en uiteindelijk een cadeautje voor haar kocht. De charmeur!
Tijd om terug naar het hotel te gaan. Op klaarlichte dag was het toch makkelijker om de weg te vinden. Al liepen we waarschijnlijk nog helemaal om.
Ook de lunch was lekker. Volgens mij was het iets van kip die dag. En rijst en friet en groentes wat je maar wil. En desserts natuurlijk.
Om 16:00 uur zouden we opgehaald worden om het Turkish Bath te bezoeken. Ver weg moesten we dus maar niet gaan. Relaxen naast het zwembad van het hotel dus. Met een zelf getapt sapje (sinaasappel, appel, kersen of ananas) en een boek. Het water was fris maar toch zwommen we er uiteindelijk lustig in rond.
16:00 uur… zenuwen… waar blijft dat busje?
16:10 uur… ah daar is het.
Een storm barst los terwijl wij het Turkish Bath betreden. We zweetten eerst een beetje uit in een sauna en vervolgens kregen we in een mooie soort badkamer uit marmer een paar verfrissend schaaltjes water over ons heen. Daarna rustig liggen op het warme marmer en bedekt worden met een laag zeepsop. Massage-gewijs waste een jongeman ons met zijn blote handen en het schuim. Jawel, we hadden natuurlijk wel onze zwemkleding gewoon aan. Het moet niet gek worden! Na het wassen moesten we even wachten tot we aan de beurt waren voor de massage.

Tijdens dat wachten kreeg ik een gezichtsmasker aangesmeerd, denkende dat het in de prijs inbegrepen zat. Niets was minder waar bleek later, maar ach, nu kan ik tenminste zeggen dat ik zo’n groen face mask gehad heb.
Het bemoeilijkte even later wel het lachen toen de brij opdroogde en alles een beetje samentrok bij de minste grimas die ik maakte. Even later mocht ik het afspoelen en was het tijd voor de massage. Nog nooit had ik zoiets meegemaakt. Wat voor erotische graad heeft dat gewrijf van een man op mijn lijf? Voor de zekerheid maakte ik maar enkele rekensommen in mijn hoofd. Het was echter gelukkig niet nodig. Het voelde wel geweldig. Relaxend.
Later die avond zagen we dat 50 meter verder van ons hotel een supermarkt was. Adil Market. Al snel omgedoopt tot de Aldi. We bleken niet de enigen te zijn die dat grapje uithaalden. Het hotel wordt uitsluitend bezet door Nederlanders (en hier en daar een Belg ;) ) en ook zij hadden de link Adil <-> Aldi gemaakt. Een hotel vol Nederlanders heeft wel als resultaat dat hun eigen cd’s van BZN, André Hazes en Frans Bauer de stereo in moeten aan de bar. Diepe zuchten weerklonken stiekem uit onze monden. Klik hier voor een filmpje van een indruk van Frans Bauer op vakantie.
Gelukkig waren het oudere mensen, die na een tijdje het bed opzochten. Het feit dat na 23:00 uur de all-in formule niet meer geldig is en je dan dus zelf je drankjes moet betalen droeg daar vast en zeker aan bij. Ons maakte het niet uit en we bestelden een cocktail ‘Sex on the Beach’. Wat me bezielde weet ik nog niet, maar toen de barman zei dat hij het wel naar ons tafeltje zou brengen, ontsnapten me plots de woorden ‘Ok, I will go to the beach already!’ Hij kon er hartelijk om lachen. Zou hij… ?
Dus daar zaten we dan. Wij twee en drie personeelsleden. De knappe jongen die onze koffers had gedragen, een barman en een receptionist. Tijd om de namen te leren! De receptionist heette Esabil, met de nadruk op de i. De barman scheen Hüsam te zijn en de knappe jongen had de moeilijkste naam van allemaal: Fevçi. Ik twijfel nog steeds aan de uitspraak. Was het nu à la Pepsi of eerder ‘feessie’? De taalliefhebber in mij vroeg al gauw wat ‘bedankt’ in het Turks was. Teşekkürler! Het heeft me een paar dagen gekost eer ik het goed kon uitspreken. Nu begon Fevçi aan mij te vragen hoe je ‘I love you’ in het Nederlands moest zeggen. Met een zenuwachtig lachje keek ik Fevçi aan en zei: ‘Ik hou van jou.’ Hij herhaalde de woorden terwijl hij mij aankeek en ik smolt stiekem weg…

Plots kwam een kalende man binnengestrompeld. We hadden hem eerder bij het avondeten al gezien. Toen leek hij al flink dronken te zijn. Nu nog steeds. Mede dankzij hem werd het nog heel gezellig aan de bar! Hij bleek een Deen te zijn van 58 jaar, had een glazen oog en sprak perfect Engels (door zijn vroegere beroep, zo vertelde hij).
Bij de Aldi hadden we eerder die dag twee stokken speelkaarten gekocht. Al snel begonnen we kaart trucks uit te voeren… Eén van de trucks bestond er in dat mijn reisgezel even weg zou gaan, iemand vervolgens zijn vinger even op een kaart (één van de 10 kaarten) zou leggen en zij vervolgens precies die kaart er uit wist te halen. Op het gevoel. Ze voelde aan zijn vinger en liet haar hand vervolgens boven de kaarten zweven. Eén voor één. En tot grote verbazing van de drie Turken, wist ze inderdaad de juiste kaart er uit te halen! Opnieuw! Nu zou knappe jongen Fevçi een kaart aanraken. En weer lukte het. Wisten zij veel dat ik in het complot zat en een slok van mijn drinken zou nemen als zij haar hand boven de juiste kaart hield. De Deen kreeg er wel erg in en vertelde het aan de jongens, waarop Hüsam me tegen zich aandrukte, zijn hand voor mijn ogen. Even vergat ik alles. God how touchy is hij wel niet met me? Hij moet echt wel gay zijn! Ik moest het even later ook proberen en mocht daarbij mijn idool Fevçi over de vingers wrijven…
We bestelden nog een cocktail, San Francisco deze keer en de Deen en mijn reisgezel begonnen te kaarten. Voor geld. Hij verloor het allemaal. Ik begon de namen nog eens te overlopen met Fevçi en vroeg toen hoe onze Deense vriend heette. Hij wees hem aan en zei: ‘Peach’. Hmm… dat zal vast niet zijn echte naam zijn, dacht ik. Waarschijnlijk en grapje betreffende het kalende hoofd van de man.
De goede muziek deed me af en toe op mijn barkruk heen en weer bewegen. Esabil merkte het en vroeg of ik de macarena kende. Blijkbaar vond hij dat heel leuk, dus vooruit, ik deed mee.

Maar ook Peach wou wel eens dansen. Hilariteit alom! Bekijk het filmpje dat ik er van maakte hier.
Het werd laat die dinsdagavond. Vier uur was het toen we naar onze kamer wandelden. Peach zat toen nog steeds aan de bar met een Raki en een Tuborg…