Turkije - Dag 3

Dag 3 (woensdag)
Na de Sex On The Beach en San Francisco en nog wat drankjes, moesten we onze roes uitslapen. Het werd 12:00 uur. Ontbijt gemist. En twee uren eerder stonden poetsmeisjes al in ons appartementje, niet wetende dat wij sliepen. Ik riep eens hello, kreeg een sorry terug en toen was het weer stil en konden we weer wat bijslapen. Op het gebed na natuurlijk. Vijf keer per dag schalt het gebed uit de luidsprekers die aan de moskee bevestigd zijn. Het vroegste gebed reeds om 6 uur in de ochtend. En de lange harde uithalen zijn in die vroegte verschrikkelijk irritant. Klik hier voor een filmpje, genomen op het balkon, waarbij je wat van het gebed kan horen.
We stonden dus pas rond 12:00 uur op en verfristen ons toen er plots op de deur werd geklopt. “Hello?” vroeg ik. “Hello.” zei een meisjesstem. Ik dacht dat ze nu wel zouden weten dat er iemand op de kamer aanwezig was en ze dan later zouden terugkomen om het op te poetsen. Een drietal minuten later hoorde ik echter nog steeds een gestommel voor de deur. Ik nam de deurklink vast en luisterde beter. Voorzichtig maakt eik open en ja hoor, de poetsmeisjes stonden er nog! “Clean?” vroeg er eentje. We bespaarden het hen maar. Mede omdat we niet veel zin hadden met een suffe kop toe te kijken hoe de meisjes onze rommel op zouden ruimen. Ze bezorgden ons wel nieuwe handdoeken en dropen het vervolgens af.
De lunch moest ter vervanging van het ontbijt volstaan. Hmm… rijst en een onbekende vleessoort als je net uit bed komt, heerlijk.
Na de lunch wandelden we richting postkantoor om het thuisfront wat kaartjes te sturen die we voordien bij de Aldi gekocht hadden. Na een redelijk lange tocht in de zon, kwamen we eindelijk bij het PTT postkantoor aan. Wie vonden we daar of all people? Inderdaad… Peach! Hij leek alweer goed wat raki op te hebben, maar herkende ons nog wel. Na een kort gesprekje verliet hij ons echter snel weer. Nadat de postkaarten verstuurd waren, trokken we verder de berg op om het uitzichtpunt te bereiken vanwaar we heel Içmeler konden zien. Natuurlijk werd het net bewolkt toen we daar aankwamen en staan er dus donkere wolken op de foto’s ipv leuke zonnige taferelen.

We wandelden terug, op zoek naar de markt die elke woensdag plaatsvond. Een markt zou toch wel in het centrum zijn? We dwaalden wat rond en zagen nergens een kraampje staan. Wel vonden we een oudere man met kameel. Hij vroeg niet eens geld om er mee op de foto te gaan, maar dat gaven we hem wel. Blijkbaar genoeg om hem blij te maken, want vervolgens mochten we ook op de kameel zitten.

Uiteindelijk vonden we ook nog de markt, die helemaal in het oosten van Içmeler stond. Tientallen kraampjes met nagemaakte merkkleding, sieraden, souvenirs en namaak-parfums stonden ons op te wachten. Als je ook maar even stil stond, werd je aangesproken. Ik ging met lege handen terug. Mijn reisgezel met een nieuw strandlaken (een grotere dan die ze al had) en een souvenir voor haar zoon: het PSV logo in keramiek.
We vulden de namiddag door aan het zwembad te liggen. Ons oorspronkelijke idee was eigenlijk om lekker lui niets te doen. Maar tot dusver hadden we dat nog niet echt gevolgd met het Turks bad, de wandeling naar het uitzichtpunt en het bezoekje aan de markt.
Die avond verscheen er plots een hoogst aangenaam figuur in de bar! Süyleman! Hij bleek Hüsam’s broer te zijn en had vorig jaar ook in dit hotel gewerkt. Süyleman leek wel een acteur of model te zijn en wij keken betoverd toe… Hij is trouwens 24, maar ziet er hier ouder uit.

Laat werd het die avond niet. Eén cocktail, de Kamikaze deze keer en dan naar bed, want de volgende dag werd het vroeg opstaan voor de uitstap naar Dalyan. Oh en de Kamikaze is GEEN aanrader! Wodka met lime juice. Alsof je in een citroen, of eigenlijk limoen bijt en de hele hap in één keer doorslikt. Verschrikkelijk zuur!