Proofreader

Yep, dat is mijn beroep momenteel, voor een tijdje. Naast de FRS sollicitatie had ik namelijk enkele weken geleden ook een gesprek voor de job van proofreader bij een farmaceutisch bedrijf. Het gesprek verliep een beetje raar. Er werd wat afgelachen en ik wist niet of dat goed of slecht was. Ook vuurden ze enkele lastige vragen op mij af. Ze maakten me duidelijk dat het proofreaden soms van levensbelang kan zijn. Een misplaatste komma kan een mensenleven kosten. Als er bijvoorbeeld op een medicijnendoosje staat dat je 0,05 gram van iets mag innemen, maar er staat 0,5 gram en je merkt dat niet op, dan nemen de mensen dus al een overdosis in die tien keer groter is!
Na die uitleg vroeg men mij wat ik zou doen als ik een collega ongeïnteresseerd in het rond zie kijken ipv op zijn papieren en dat hij maar snel snel alles doorloopt en heel vlug klaar is. Tja... wat zou ik doen? Ik ben te verlegen om het direct tegen desbetreffende persoon te zeggen, dus ik vertelde hen dat ik mijn twijfels aan de baas zou uiten. "Tja, dat is dan jammer, want die persoon keek iets na dat hij reeds gecontroleerd had, voor de zekerheid. Vandaar dat het wat sneller ging en nu heeft die persoon problemen met zijn baas dankzij jou. Dus eigenlijk ben je geen goede teamwerker!"
OK... *slik* snel bedacht ik nog:"Hmm inderdaad... maar nu je het me verteld hebt, weet ik wél hoe te reageren en dan zal ik dat ook zeker doen!" Was dat het wat hen overtuigde om mij aan te nemen? Of het feit dat ze mij 'bij de pinken vonden'. De vraag waar ik mezelf over 5 jaar zie staan werd namelijk ook gesteld en ik vertelde dat ik dan misschien wel apart zou wonen, niet meer bij mijn ouders. Er gingen een tiental minuten voorbij en op het einde van het gesprek vertelde de heer van het gezelschap dat de job me eigenlijk niet interesseerde, omdat ik eender wat zou aanpakken want ik wou niet meer bij mijn ouders wonen. Meteen wist ik te repliceren dat dat pas over 5 jaar was, zoals hij zelf gevraagd had. Daar had hij niet van terug en de dame die bij het gesprek aanwezig was lachte en noemde me dus 'bij de pinken'.

Anyway, geen idee waarom dus, maar ik ben aangenomen. En het is leuk werk! Een kort overzicht:

Maandag: naast mezelvers, was er nog een ander meisje aangenomen voor dezelfde job. We begonnen dus beiden aan een nieuw avontuur. Veel proofreading hadden we deze eerste dag nog niet, omdat er een hoop papierwerk in orde gemaakt moet worden die eerste dag én we aangeleerd kregen hoe te proofreaden. Uiteindelijk had ik 3 doosjes nagekeken. Geen enkele bevatte een fout. Maar ik kon al wel thuis uitpakken met het feit dat ik allerlei talen moet nakijken. Zelfs braille! En ik houd van talen, dus dat is geweldig!

Dinsdag: 20 doosjes, labels en folies nagekeken. Nog geen bijsluiters want die zijn lang en moeilijk en we moeten ons eerst nog inwerken met doosjes enzo. De kleinere dingen. Maar intussen kwamen we ook al in contact met vreemdere talen. Bulgaars bijvoorbeeld, dat enkele vreemde tekens heeft. Een heel ander alfabet dan het onze en dus moet het teken per teken nagekeken worden (terwijl je bij andere talen nog woord per woord kan doen). Idem met Russisch trouwens. Overigens had ik nog geen enkele fout gevonden. Het meisje dat ook nieuw begonnen was wel en stiekem was ik een beetje jaloers en begon zelfs te twijfelen... deed ik het wel goed? Misschien had ik al drie fouten en daarbij 100 levens op mijn geweten?!

Woensdag: Mijn eerste fout gevonden! En niet zomaar één! Een kleine bijna onopvallende fout! Op een doosje voor Denemarken, Finland, Noorwegen en Zweden. Met vier verschillende talen erop dus. En het ging schijnbaar over een originele verpakking. Driemaal (in drie van de vier verschillende talen dus) stond dus iets à la "original förpakningnen". Ook bij de vierde taal stond "orginal" maar oh wee! Volgens de klant moet het in die taal "orginal" zijn!! Met een i minder dus! En ík had het gevonden! Ik was zo blij! Maar hield mijn vreugde verborgen, want eigenlijk betekende dit weer extra tijd om het opnieuw te maken... Maar toen een collega het ingaf op de pc en ze opmerkte dat ik mijn eerste fout gevonden had, riep ze:"Je eerste fout gevonden?! Plezant hé?!!!" Iedereen vind het schijnbaar genieten als je een fout vindt. Het geeft een soort genoegen in je werk. Het bleef niet bij één fout die dag. Ik vond er nog 2 andere!

Donderdag: Geleerd hoe bijsluiters na te kijken. Grote lappen tekst in verschillende talen. Als het de éérste check is, moet de bijsluiter bovendien he-le-maal gelezen worden. Bij een re-check enkel globaal of alle tekstblokken er staan. Ik deed er drie deze dag en alledrie waren re-checks.

Vrijdag: Mijn eerste éérste check! Gelukkig in het Engels, dat is zo veel handiger om te lezen. Later overigens ook nog eentje in het Duits. En een kwartier voor het einde van mijn werk, kreeg ik nog éérste check van een Braziliaanse bijsluiter van enkele pagina's te slikken. Die kon ik natuurlijk niet meer die dag afmaken. En terwijl ik dacht dat ik een verschrikkelijke taak te pakken had, stapte een collega het kantoor binnen met een booklet (een tekstboekje omdat het zelfs te veel tekst voor een bijsluiter is) in het Grieks! Tientallen pagina's tekst teken per teken nakijken dus! Hoezee voor haar! Om een of andere reden lijkt het me een zwaar vermoeiend titanenwerk. Maar aan de andere kant zal het oh zo veel voldoening geven als je er mee klaar bent!

Na 1 week vind ik het al helemaal geweldig! Maar god weet hoe snel zal dat omslaan...

Neveneffecten:
- Ik lees thuis bijna niets meer
- Ik lees deze blogpost niet na op fouten, een spell check moet maar voldoen
- Ik heb nu al beroepsmisvorming door, als ik bijvoorbeeld cola inschenk, op de verpakking te kijken of de trademark en het copyright er wel opstaan