En, schoon vrouwvolk daar in Turkije?

De vraag die ik vorige week op de familiedag verwachtte. De vraag waar ik 7 dagen geleden helemaal op voorbereid was. Die vraag werd gisterenavond plots op me afgevuurd door een buurvrouw, die gezellig op bezoek was met het gezinnetje.

"En, schoon vrouwvolk daar in Turkije?"

*BANG*
Een mokerslag in mijn gezicht. Ik wist niet wat zeggen. Mijn ouders zaten erbij. Mijn moeder keek me aan. Flitsen in mijn hoofd. Van de beach hunk. Van Fevzi (ja Fevzi, niet Fevçi zoals ik heel de tijd geschreven heb *schaam*). Van Süleyman. Van Emrah die me begon te plagen. Het bleef maar flitsen in mijn hoofd, terwijl ik sprakeloos voor me uit staarde. Een pijnlijke stilte. Duidelijk genoeg eigenlijk. Of toch niet?

"Oei oei, laat maar, ik hoor het al! Je hoeft aan mij geen verantwoording af te leggen over al die meisjes hoor!"


Shucks!
Oh well, ik heb in ieder geval niet gelogen.