Mijn voorspelbare leven!

Een typische Damon Brooks namiddag gehad!

Waarin ik een hoop A3 en A4 bladen en 4 CD's moet posten op't werk. Maar dan echt veel. Het woog niet erg zwaar, maar wel als je het lang moet vasthouden. Zo veel ongeveer dus.

Maar er zijn dozen noch grote stevige enveloppen op onze afdeling. Mailtje naar distributiedienst. Mail terug dat ik bij die en die moet zijn. Dus ik zoek op waar die en die zit. Gebouw 400. Ik kijk op het kaartje waar dat zo ongeveer is en begeef me daarheen. De A3 met daartussen de A4 bladen en 4 CD's dragend. Ik zoek mijn weg tussen het doolhof van gebouwen en eindig natuurlijk helemaal op de verkeerde plaats. Ik had overigens een jas aangedaan, want het zag er frisjes uit. Dat was het niet. Zeker niet als je een hoop papier moet sjouwen.
Ik vroeg waar ik gebouw 400 kon vinden, ze vertelden me de bocht te volgen en dan altijd rechtdoor te gaan. Dus ik weer weg. En ik zag een bordje met enkele getallen, waaronder 400! Dat moet het zijn! Helemaal gevolgd, ik voelde een zweetdruppel langs mijn slapen naar beneden sijpelen.

En toen kwam ik op de plaats waar de bordjes me heen hadden gewezen. Een soort grote loods met een enorme opening zodat vrachtwagens er in kunnen rijden. Plots merkte ik enkele meters naast die enorme opening een deur met daarboven een groot bord 'Receptie Gebouw 400'. Yes, eindelijk! Ik ging door de deur en... stond in de loods, met naast me de enorme opening... alsof ik nog gewoon buiten stond. Nergens een levende ziel te zien.
Ik besloot om maar terug te keren. Nog meer zweetdruppels parelden op mijn voorhoofd. Een man in witte laboratoriumjas liep achter me. Omdat hij geen zware last moest dragen haalde hij me redelijk snel in. Vermoedelijk zag hij mijn zweet gutsen toen hij opmerkte "Het is toch nog warm vandaag eh!"
Ik antwoordde:"Ja, en dat zou niet eens zo erg zijn als ik niet tien keer verkeerd loop hier."
"Waar moet je zijn?"
"Gebouw 400."
"Oh, dan loop maar met mij mee, ik werk daar."
Halleluja! Praise the Lord! Mijn reddende engel!

Het bleek nog een hele afstand te zijn. Reeds tien keer had ik mijn greep op de verschuivende stapel papieren moeten herstellen. En toen gebeurde wat ik al voorspeld had nog voordat ik überhaupt één stap met de hele papierenhandel gezet had: De helft van al mijn A3 papieren schoven uit mijn handen en verspreidden zich op de grond. Verschrikkelijk! Gelukkig was de man zo vriendelijk het op te rapen en zelf een deel te dragen. Maar natuurlijk was ook mijn A4'tje met het postadres erop gevallen, met als gevolg dat ik, toen ik eindelijk op de plaats van bestemming aangekomen was, eerst nog eens al mijn papieren kon doorzoeken naar het adres.

35 minuten had ik er over gedaan om even simpelweg naar een andere afdeling te wandelen om een pakketje te versturen! Wat een nachtmerrie! Ik voelde me weer helemaal het sukkeltje van weleer dat tijdens turnles niet over de hoge bok kon springen!