Test

Er zit een grote leegte aka leemte aka holte aka gat aka spatie aka ruimte boven elke nieuwe post... Enkel god weet waarom.

Waarschuwing!

Voor wie het nieuws de voorbije dagen niet gevolgd heeft:

- Wie dit jaar (in België) nog geen kopie van zijn identiteitskaart bij zijn financiële instantie heeft binnengebracht, wordt aangeraden dat snel te doen. Mensen die hiermee op het einde van het jaar niet in orde zijn, zullen gestraft worden: hun rekening wordt geblokkeerd.
Zelf vind ik wel dat de banken dat eens duidelijk mochten laten weten. Ik heb het toevallig eerder dit jaar gelezen in mijn rekeninguittreksels, maar mijn ouders wisten blijkbaar van niets. Ze hebben geen brief of waarschuwing of wat dan ook ontvangen. Bovendien ben je tegenwoordig verplicht alles via de bankautomaat te doen en zie je dus nooit meer iemand aan het loket die je er aan kan herinneren dat je je gegevens nog moet geven. Nee in plaats daarvan laten ze het op hun beloop en beginnen ze nu te dreigen met het blokkeren van je rekening. Stomme banken...

- Heb je nog spekblokjes van Herta liggen met vervaldatum 10 december 2004? Gooi ze weg (of breng ze terug naar de winkel) want wegens een foutje is bij de productie een bepaald soort vergif in de spekblokjes terechtgekomen. Het zou allemaal al wel opgelost moeten zijn, maar uit voorzorg moet je toch je Herta spekblokjes wegdoen.
Wat voor een "foutje" kan er nu gebeuren opdat er plotseling vergif in voedsel terechtkomt?! Dan moet dat vergif al naast de spekblokjes gestaan hebben, als het door een foutje per ongeluk omvalt en de etenswaren vergiftigd. Waarom staat er dan vergif op die plaats?? Vreemd...

Sint Catherina

25 november. De dag van de heilige Sint Catherina. Een dag van kou, vuur, lampions, lieve kinderen, irritante kinderen, hoog huis, laag huis, hier zit een gierige pin in huis.

Want elk jaar gaan op 25 november de kinderen hier huis aan huis rond met lampions en zingen ze het alom bekende liedje: Sint Catherina. Wie kent het niet!
Vroeger dacht ik dat dit "feest" in heel België bekend was, maar nu weet ik dat de buurdorpen van Arendonk het niet eens kennen. Ik heb nog steeds geen idee wat voor verhaal er achter zit, maar ik kan me nog wel levendig herinneren hoe het er aan toe ging toen ik nog met een lampion en een zware zak vol snoep door de straten wandelde.

Vanaf 18:00 uur laten straks een hoop ouders hun kindertjes los in de wijde wereld die Arendonk heet. Sommige ouders accompaniëren hun kroost, want met die vieze enge mannen heden ten dage weet je maar nooit. De kinderen hebben een of andere bron van licht bij. Vaak is het een papieren lampion die rond deze tijd hier in de winkels te koop staan. De lampions stellen vaak een zon of een vlinder voor, maar zijn weinig inspirerend. Bovendien hoor je er ook nog een stok bij te kopen, met een vernuftig lampje aan de ene zijde en knopje aan de andere. Zo licht je lampion mooi op en imponeer je alle andere kinderen. Vervolgens zing je deur aan deur de longen uit je lijf:
Sint Catherina
Fillefillemina
Kjeske veur ne cent
En al wie daar nie over kan
Over een kjeske, over een kjèèèske
Over een kjeske veur ne cent
Laat ons, laat ons
Ne goeienavond onder ons

Een kjeske is een kaarsje. De rest valt zelf nog te vertalen.
Eenmaal uitgezongen zeggen de bewoners van het huis dat de kinderen net bezongen hebben, dat ze dat heel mooi gedaan hebben en vervolgens krijgen ze elk een snoepje. In lang vervlogen tijden, deelde mijn moeder zelfs een heuse snoepzak uit, omdat we zo afgelegen woonden dat er maar 15 kinders langskwamen elk jaar. Het is echter uitgegroeid sindsdien en nu krijgt elk kind een 'Salut!' (een soort tweederangs mars/snickers/twix)

Het lijkt allemaal leuk en één groot feest, maar schijn bedriegt. Als kind ben je na een tijd doodop van de afstand die je afgelegd hebt. Je wil natuurlijk zo veel mogelijk huizen aandoen in die 2 uur tijd dat je mag zingen, maar je plastieken Aldi zakjes wegen steeds zwaarder door al dat snoep. Ze durven zelfs te scheuren na verloop van tijd, waardoor al je snoep op straat ligt. Om nog maar te zwijgen van het lampionnetje, dat na 4 keer zingen al helemaal openscheurt, zodat je met een stok met een half scharminkel van een vlinder met daarin een klein lampje rondloopt. Dat lampje begeeft het ook nog eens na een half uur, dus loop je in het donker. Bovendien is het rond deze tijd ook nog eens lekker koud.

Maar eenmaal je volwassen bent, maak je kennis met de andere kant van Sint Catherina. Je moet vroeg eten, of anders moet je stil zijn tijdens het eten, je oren spitsend of er niemand aan de deur staat te zingen en dan je soep koud laten worden om 3 repen uit te delen. Voorts weet ik ook niet waar of hoe ik moet kijken als een meute van 5 peuters voor je deur staat te zingen. Het korte liedje van minder dan 1 minuut lijkt dan plots een serenade van een half uur te zijn. Slechts één oplossing: tegen het einde van het liedje pas naar de deur gaan! Er is echter een nieuwe trend ontstaan bij het kleine grut: eerst aanbellen, wachten tot iemand opendoet en dan pas gaan zingen!

Eén probleem is dit jaar opgelost! Met de wegwerken hebben we een lantaarnpaal voor de deur gekregen. De kleintjes kunnen dus zien waar ze staan en trappen niet meer in mijn moeder's grote kaars. Nog een ander voordeel is dat mijn moeder dit jaar gewoon thuis is om zelf uit te delen en dat ik er dus niet voor opdraai! Misschien draait het dit jaar dus toch nog op iets leuks uit. Ik verwacht sowieso alweer dezelfde gesprekken en verhalen tussen mezelf en mijn ouders. Dingen à la 'Ach, dat lieve meisje kende de tekst niet eens.' of 'Godverdomme wat een verwaand rotkind was dat!'

Tijdens het typen van deze tekst is mijn vader thuisgekomen. Hij gaat zodadelijk na het eten in bad. Zoals elk jaar tijdens Sint Catherina. Toeval? Nee. Hij wil gewoon niet uitdelen. :o)

De Enquête

Paar dagen geleden rinkelde mijn gsm (als je dat tenminste nog rinkelen mag noemen in deze moderne tijden...) 'Privé nummer' stond er op het schermpje. Great, iemand die ik niet ken dus! Met lichte tegenzin drukte ik toch maar het groene telefoontje in. Een dame met Frans accent vertelde me dat ze van blabla was en een enquête in verband met blabla wou doen. Of ik mee wou werken. Vooruit dan maar. Ik had namelijk twee dagen eerder op een forum bij de vraag hoe jongeren beter bereikt kunnen worden om een enquête af te leggen, geantwoord dat het bij mij het best telefonisch zou werken. Et voilà, daar waren ze ermee. Alsof de duivel ermee gemoeid was. (of alsof mijn privacy op dat forum een flinke deuk kreeg als marketingmensen er mijn gsm nummer al uit kunnen halen).

De vragen betroffen vooral mijn tevredenheid over de gsm diensten. Af en toe legde ze me een mening voor waarop ik moest zeggen of ik akkoord ging of niet. Een ervan was iets in de trant van 'Ik ben heel tevreden met...' en dan volgde voicemail ofzo. Heel tevreden is zwaar overschat. Ik ben er echter ook niet ontevreden over. Hoe antwoord je dan als je enkel 'akkoord' of 'niet akkoord' mag zeggen? Aarzelend zei ik "Weet je wat? Doe maar 'neutraal'." Dat ging blijkbaar ook.

Maar toen begon ze een beetje te gortig te worden:
"Wat vindt u van de dekking in België?"
"Wat vindt u van de dekking in het buitenland?"
En toen nog de meest schaamteloze van alle vragen:
"En wat vindt u van de dekking op luchthavens?"

Ik begon stilaan te twijfelen of het nog steeds een gsm-diensten-enquête betrof of toch niet stiekem het Groot Vlaams Seks Onderzoek.

Soap

Soms lijkt het leven op zo'n typische soap die van 20:00 tot 20:30 uitgezonden wordt. Het enige dat vaak ontbreekt is de melodramatische muziek, het 5 seconden in het oneindige staren na een gesprek en de aftiteling.

'Familie' over mijn familie zou de voorbije weken als volgt gegaan zijn...
(nvdr: voor de NL'ers: 'Familie' is een Vlaamse soap over het reilen en zeilen van de familie Vandenbossche (geen idee of ik het goed geschreven heb))

- Vorig seizoen terrorisseerde de Portugese vriendin van een neef het gezin waar die neef uitkomt (zijn ouders, broer en zus dus). Het ging zelfs zo ver dat ze de ouders van de neef uit elkaar dreef. Gelukkig draaide het uit op een happy ending toen neef's ogen open gingen en hij een einde aan de relatie maakte en de Portugese vriendin terug naar Portugal bracht.

-> Dit seizoen:
*Neef komt thuis van een lange vermoeiende dag op het werk en kijkt de post na. Plots laat hij de brieven uit zijn handen vallen en kijkt 5 seconden verschrikt voor zich uit in het niets.
Neef (hardop en tegen niemand):"Ze is terug!"
Start drama-muziekje, Neef kijkt nog steeds voor zich uit en dan verschijnt de aftiteling
*Heel de familie is uitgenodigd voor het dubbele 50e verjaardagsfeest van twee ooms. Echter, wegens wat vier seizoenen geleden gebeurde na het overlijden van de grootmoeder, kan mijn vader de vrouw van één van de ooms (de andere oom is gescheiden) absoluut niet meer uitstaan. Zij negeert mijn ouders ook compleet. Vader besluit dus om niet te gaan. Moeder wil zich laten kennen. Het zijn haar twee broers en zij wil wel gaan. De nodige discussies tussen mijn ouders ontstaan. Gelukkig niets al te erg (hoewel het in de echte soap uitvergroot zou worden). Het blijft daarom ook maar een bijverhaal dat geen spannende plot of cliffhanger waardig is)
*De dag van het bewuste feest. Moeder en ik hebben weinig zin om te gaan en vrezen de onvermijdelijke vraag 'Is je vader er niet bij?' die inderdaad ook menig maal gesteld wordt. Geheel onverwachts draait het toch uit op een leuk feest (met af en toe natuurlijk een paar shots van de norse tante die mijn moeder én, zo blijkt ineens, ook mij compleet negeert) Het einde van het feest nadert en een andere neef van mij (die ontegensprekelijk het populairste karakter van de hele reeks zou zijn) neemt mijn moeder even apart en vertelt over zijn belevenissen van zijn reis naar Zambia de week daarvoor.
Neef2:"Het is er een heel arme buurt. De meisjes, zelfs heel jonge meisjes, lopen daar al helemaal opgedirkt rond... om een rijker iemand, meestal een toerist, proberen in te palmen, zodat zij en hun familie het toch iets beter kunnen hebben."
Mijn Moeder:"Ja dat zie je wel vaker in die arme buurten in die verre landen."
Neef2:"Ik heb er ook een meisje ontmoet en ben er verliefd op... zij is heel lief en liep niet zo opgedirkt rond. Kijk dit is ze." Laat foto van het meisje zien "En volgende week ga ik terug naar Zambia."
Start drama-muziekje, terwijl Neef2 en mijn moeder elkaar 5 seconden aankijken zonder iets te zeggen, waarna de aftiteling volgt

Gelukkig ben ik nog saai genoeg om buiten alle heftige en waanzinnige plots en verhaallijnen in mijn familie's soap te vallen. Ik ben een acteur met een bijrol gebleven en heb nooit een '5 seconde in het niets starende' eindscene gehad. Behalve dan zo'n 4 à 5 seizoenen terug tijdens de grote coming-out aan mijn ouders. Geen enkele kijker heeft toen zijn ogen droog kunnen houden.
Maar nu verloopt het dus vrij rustig met mijn personage. Voorlopig toch. Hoelang zal het duren? Wacht maar tot ik the love of my life vind en hem moet voorstellen aan de familie en hij de drummer van mijn neef's band blijkt te zijn!

Of tot iemand van de familie deze blog vindt...
Start drama-muziek, terwijl m'n bloglezers 5 seconden in het niets voor zich uitkijken

Breek de stilte

Alweer een paar dagen van postloosheid.... Ik beleef dan ook zo weinig interessants! En als ik dan eens iets meemaak, wil ik het liever niet openbaar posten op deze niet-zo-anoniem-meer blog.

Maar vooruit ik zal nog eens gaan starten!

Vandaag weer naar de dokter geweest. Diezelfde kwaal van weken terug is nog steeds niet over en begon zelfs weer een beetje erger te worden. Niet dat ik pijn heb of wat ook, het is alleen zo irritant allemaal. Verstopte neus zodat ik door mijn mond moet ademen. Overdag lukt ademen door de neus vrij goed, maar om een of andere reden gaat het 's nachts niet. Is het omdat ik dan lig? 's Nachts dus slapen met mond open en een aantal keer wakker worden omdat mijn keel uitgedroogd aanvoelt (waardoor ik weer ga hoesten) en mijn lippen dor geworden zijn en op barsten staan. De voorbije dagen had ik dus een klein ritueel voor het slapen gaan: glas water drinken, nieuw glas vullen, lippen insmeren met zo'n lippenbalsem en vervolgens met het glas water, een nieuwe zakdoek en gebalsemde lippen naar bed. En 's morgens was het glas dan ook steevast bijna leeg, gelukkig nog genoeg over om een kleine oase op die woestijn in mijn keel te gieten.

Dus toch de dokter nog maar eens een bezoekje gebracht. Hij gleed met zijn koude stethoscoop langs mijn rug en borst, waarvoor ik uiteraard trui en shirt uit moest doen. Stom, maar toch voelde ik een licht gevoel van ongemakkelijkheid enkel en alleen omdat ik die twee kledingsstukken moest uittrekken. Hoewel het volgens mij meer kwam door het 'Je mag je weer aankleden.' dat hij achteraf zei. Alsof ik net in volle glorie op de stoel gezeten had. Of ligt het aan mij? Denk ik dat alleen maar? In ieder geval... als het uittrekken van een trui en een shirt me al onwennig laat voelen hoop ik dat ik nooit teelbalkanker zal krijgen...

Oh en wat me nog net dat ietsje meer onwennig maakte, was dat ik moest beschrijven welke kleur fluimen ik ophoeste en hoe de substantie (lees: snot) uit mijn neus er uitzag... Het is niet elke dag dat ik met een heer over mijn groen slijm converseer.

Als je nog moet eten: Smakelijk!

Damon De Bouwer

Mijn opdracht voor vandaag luidt: "dals" (schijnbaar een of ander vakmansjargon voor zware stenen) die achter in de tuin liggen, in een kruiwagen laden en dan naar de aanhangwagen (die ik ondertussen aan de auto heb gekoppeld) brengen en inladen.

Als er één werkje is dat ik haat, is het wel dals wegkruien. Vooral als het er veel zijn. Ik ben gewoon niet gemaakt voor dat bouwvakkersgedoe. Voor volgende week zou er zo ook nog iets in het vooruitzicht gestaan hebben. Ouders hebben klinkers besteld (zoals bij het Rad van Fortuin, maar dan andere klinkers) en die zouden voor 11 november geleverd moeten worden. Dus ik verwachtte het volgende week ergens. Mijn ouders ook. En als het geleverd is, moet ik de stenen weer achterom kruien...

Maar nu hebben ze plots die klinkers vandaag al komen leveren! Waardoor alles samenvalt, ik 5 uur bezig zal zijn (ok ik overdrijf) en ik morgen geen armen meer heb. *zucht*

Tijd om mijn geruit overhemd aan te doen, mijn broek op half zeven te hangen, een rode bodywarmer aan te doen en er aan te beginnen, onderwijl regelmatig op de grond spekend en naar voorbijwandelende teven fluitend, hoewel dat enkel mijn hond zal zijn...

Friends DVD

Weet je nog dat ik een paar weken terug verkondigde dat ik de Friends DVD had gewonnen? Maar dat mijn naam niet bij de prijswinnaars stond? En dat ik zo al eens slecht gevaren ben en nu dus ook al begon te twijfelen of ik die prijs ooit nog zou zien? En dat ik een paar weken later ook nog eens de dvd box van Six Feet Under gewonnen had?

Wel, tijd voor een update:
Deze keer staat mijn (of eigenlijk mijn vader's) naam wél in OPM2 bij de prijswinnaars!
Dinsdag heb ik de Friends DVD ontvangen!

Eind goed, al goed. :)

Nu nog wachten op Six Feet Under...

Reünie

Begin deze week ontving ik een mailtje. Of het leuk was om nog eens bijeen te komen met de klas. En daar heb ik wel zin in, want het zijn allemaal toffe mensen en het is altijd wel lachen. Het betreft hier mijn klas van de Hoge School, waar ik 2 jaar geleden van afgestudeerd ben.

Vandaag lag er post voor mij in de brievenbus. Een brief van mijn middelbare school. Ze organiseren een grote reünie voor alle leerlingen die daar tussen 0 en 10 en 10 en 20 jaar geleden afgestudeerd zijn ofzo. En om een of andere reden heb ik daar dan weer geen zin in. Terwijl het met die mensen allemaal al veel langer geleden is dat ik ze nog gezien, gesproken, gemaild heb. Ik denk dat het vooral komt omdat die andere mensen, die mij recenter kennen, weten dat ik iemand ben die qua werk niet weet wat hij wil. Er wordt dan ook niet veel over gepraat. Maar nu, met al die ex-klasgenoten waarbij het zo lang geleden is, moet ik dat waarschijnlijk allemaal weer opnieuw uitleggen. Laat staan dat die ook zullen vragen of ik al een vriendin heb. Daar komt dan ook nog eens bij dat het dus niet voor één klas alleen is, maar voor tienduizenden die van nu tot 20 jaar geleden daar afgestudeerd zijn. Dat maakt het al stukken minder gezellig. Vind ik.
Trouwens, nu ik er aan denk, 2 jaar geleden hebben zij al een reünie georganiseerd en toen heb ik niet eens een uitnodiging ontvangen!

Maar toch blijft het nog in mijn achterhoofd spoken om misschien toch te gaan. Ik kan nooit nee zeggen... of toch moeilijk. Alleen heb ik vernomen dat er 2 jaar geleden ook niet zo veel mensen uit mijn jaar gekomen zijn. Straks sta ik daar alleen.

Hmmm, ik blijf maar thuis.

Wuk?

Ik heb een nieuw stopwoordje, heb ik gemerkt. Het is vorig jaar begonnen door met 2 West-Vlamingen (of zijn het Oost-Vlamingen? Ik haal dat altijd door elkaar... en het is toch één pot nat ginder) naar Eurodisney Parijs Resortland te gaan. 'Wuk' betekent in het West/Oost-Vlaams zo veel als 'wat'. Toen ik die 2 West/Oost-Vlamingen met elkaar hoorde converseren ving ik af en toe die 'wuk' op. En het is het grappigste woord ooit!

Maar nu ben ik het dus ook gaan gebruiken... zij het voorlopig nog tegen mezelf of in beperkte kring. Ik zeg het bovendien ook alleen als ik ergens helemaal verbaasd over ben. Gisteren was het een combo aan wuks bij het kijken naar de resultaten van Idool 2004:

Laura D op de pijnbank. Wuk?!
Janina, het publiek stuurt je naar de pijnbank. Wuk??!!
Wouter, jij moet naar de pijnbank, Maarten mag blijven zitten en gaat door naar de volgende ronde. WUK???!!!!
We moeten afscheid nemen van.... Laura D.



WUK?