Spotty

Of we wat later konden eten. Vader ging eerst nog naar de dierenarts met Scotty, onze hond. Waarom dan? Ze had twee rare knobbeltjes op haar pootje. En volgens een collega van mijn vader was het zo ook bij zijn hond begonnen. Zijn hond had namelijk kanker gekregen...

Ik wandelde naar buiten om de knobbeltjes zelf te inspecteren. Ik wreef over haar linkerpootje. Niets. Haar rechterpootje... slik... daar zat het. Ik duwde de haartjes wat weg en aanschouwde een erg vreemde knobbel. Het leek op een bloemkool, met allemaal bobbeltjes op die knobbel. Een soort framboosje.

Toen ik weer binnen kwam verzekerde ik mijn moeder "Ach ik maak me geen zorgen. Die collega van mijn vader is al zo'n paniekzaaier." No worries dus...



Geloof je het zelf?



Ik wilde mijn gedachten verzetten op de pc, maar bevond mezelf na een mum van tijd al op google, zoekend naar knobbels bij honden. Ik vond weinig bevredigends en zocht dus maar in het Engels. Zo stuitte ik op de volgende site, die perfect verwoordde wat ik dacht en hoe ik me voelde:

There are very few surprises that will startle you more than discovering a lump or bump on your dog. As your hand wanders over your canine pal in affectionate scratching or petting, your fingers just may chance upon a lump that “was not there before”. Guaranteed… it will scare the biscuits out of you. With that nagging “C” word drifting about the back of your mind, your first fear is that your dog might have cancer. Setting in motion your search for an answer as to what this lump is you make a quick trip to the veterinarian for an exam.

Terwijl ik een eindje ging lopen (ja, ik loop tegenwoordig; voor de Hollanders: rennen) bracht mijn vader Scotty naar de dierenarts. Ik was eerder thuis en wachtte samen met mijn moeder op de terugkomst en op het nieuws. De auto kwam de oprit opgereden. "Als hij serieus kijkt, zit het niet goed." vertelde ik mijn moeder. Pa stapte uit... en hij keek serieus. Hij opende het portier aan de andere kant en ik verwachtte dat de hond er uit zou springen en naar binnen zou lopen. Niets was minder waar... mijn vader moest voorover buigen om Scotty op te tillen. Doodstil bleven mijn moeder en ik door het raam staren. Doodstil was ook Scotty. Ze lag slap en bewegingsloos in de armen van mijn vader... met zo'n lampenkapgeval rond haar nek.
Slik... We snelden naar buiten om het nieuws te horen van mijn vader.

Het bleek gewoon een soort ouderdomsverschijnsel te zijn en totaal niet kwaadaardig! Niets om je zorgen over te maken. Ze had de knobbels meteen chirurgisch verwijderd, waardoor het pootje wat geschoren is en de wonden dichtgenaaid en flink ontsmet. Daarvoor had Scotty een verdoving gekregen en daarom lag ze zo stil. Om te vermijden dat ze aan de wonden zou bijten of het ontsmettingsmiddel zou oplikken, moest ze die lampenkap dragen. Ze lijkt nu meer een spotlamp dan een hond. Spotty!

Gelukkig dus! Weer goed vanaf gekomen!