donderdag, mei 26, 2005

Turkey, here we come!

Vorige maandag ben ik samen met een vriendin een last-minute all-in reis naar Turkije gaan boeken. En zoals bij zo'n beetje alles wat we doen, ontstond er ook deze keer een hoop hilariteit.

Het meisje van het reisbureau belde op een gegeven moment naar weet ik veel waar om informatie te krijgen. Ze kreeg een wachtmuziekje te horen en zette de telefoon op speaker, zodat ze gewoon verder kon werken. "Wat een herrie die muziek!", zei mijn vriendin, waarop het meisje haar eens aankeek en vervolgens mededeelde: "Raak er maar aan gewend, want je gaat daar wel een week naartoe!" De afgrijselijke muziek bleek inderdaad Turkse muziek te zijn.

Of ik en mijn flater... Eerst vertelde hetzelfde meisje dat we moesten opletten indien we geld uit de automaat gingen halen in Turkije. "Je krijgt je bankpas pas terug nadat je je geld hebt gekregen." Ik keek haar een beetje glazig aan en vertelde dat het in België zo ook werkt. "Oh, ja wij Nederlanders vergeten dan onze bankpas.", lichtte het meisje toe. Waarop ik schoon mijn kans zag om de Belgische populatie te verdedigen door er meteen een "Ja, wij Belgen zijn slimmer!" aan toe te voegen. Maar die uitspraak werd meteen tenietgedaan. Ik merkte in de catalogus een symbool op met 2 grote en 2 kleine kegels en vermeldde spontaan "Hey, je kunt er zelfs bowlen!" Wist ik veel dat een symbool voor 'gezinnen met kinderen welkom' van kegels gemaakt werd!

Mijn Belgische bankkaarten werkten niet in het Nederlandse reisbureau. Credit cards konden ze ook niets mee. Dat werd dus "pinnen" (geld afhalen uit de automaat dus). Maar kon ik zoveel geld wel afhalen? Er zit toch een limiet op? We stapten de Rabobank binnen, van plan om het eens aan iemand te vragen. Daar zat 's werelds leukste, knapste en mooiste bankbediende ooit! (ok, op deze na dan *bloos*)
Verblind door zijn schoonheid vergaten we alles en stevenden recht op zijn loket af. "Heeft u een nummertje?" Oops... nee dus. Een tiental minuten later was het eindelijk zover en kwamen we alsnog bij hem terecht. Hij verzekerde ons dat het geld afnemen in Nederland met een Belgische bankkaart gewoon zou moeten werken. Dus wij testten het meteen. En ja hoor. Even overwoog ik het om een nieuw nummertje te trekken en hem te vertellen dat het gelukt was en of hij hier vaker kwam. Maar we moesten dringend betalen. En ja ok, ik zou het toch niet gedurfd hebben...

Eenmaal terug in het reisbureau, vroeg hetzelfde meisje (dat ons terug verwachtte voor de betaling) spontaan of ze ons misschien kon helpen. Toen pas kreeg ze door dat ze ons al geholpen had en dat we kwamen betalen en sloeg ze haar hand op haar voorhoofd als in "Wat ben ik toch dom." en daarbij bevestigde ze een post-it, die ze in die bepaalde hand hield, op haar gezicht.

Hmm... dit is ongetwijfeld zo'n verhaal van... je moest erbij geweest zijn!

Anyway, maandag vertrek ik naar Içmeler! Ik wist er nog niks van, dus bekeek eens een paar reisgidsen en las al snel iets over een International Dream Boys Bar, een andere bar met mannelijke dansers en een Coco Beach met herenstriptease en drag queen show. Dat mij dat weer overkomt!

maandag, mei 16, 2005

Geluk is de herinnerde geur van bloemen

In de Libelle heeft moeder enkele maanden geleden een halfmaandelijkse kalender gevonden. Deze hangt nu bij het toilet te hangen. (Wat is het trouwens met mensen en kalenders op het toilet? Dan zit je een grote te draaien en plots merk je op "Ach kijk, Sonja is volgende week jarig!" Waarom moeten we daar aan herinnerd worden terwijl we op het schijthuis zitten?)
Anyway, dit is geen gewone kalender, nee, deze moet je elke helft van de maand omdraaien en dan staan er drie zweverige foto's met daarboven een pracht van een spreuk die je telkens moet ontroeren tot in het diepst van je hart en waarvan je moet denken: "Ja, dat is echt waar, inderdaad! Zo mooi!"
Maar come on, die van deze helft van de maand is zo'n totale bullshit (Ah, vandaar dat het bij de wc hangt!): 'Geluk is de herinnerde geur van bloemen'

Hoe dom. Ik herinner me bijvoorbeeld dat lelies best wel stinken. Goh, heb ik nu mijn innerlijk geluk gevonden?
Het is echt een van de vele snelbedachte spreuken in het kalendertje. Ik zie de Libelle-redactrices al rond een tafeltje zitten brainstormen want oh jee, we moeten nog 10 spreuken bij verzinnen om er 24 te krijgen!

Het domme is eigenlijk nog dat mensen er ook echt intrappen en het wonderlijk mooi vinden. Maar eigenlijk is het gewoon een allegaartje van mooie woorden dat in zijn geheel nergens op slaat. Zo kan ik het ook!
Men neme een zweverig substantief zoals geluk, wonder, schoonheid of passie en stelt het vervolgens gelijk aan nog een aantal woorden. Een even zweverig adjectief zoals herinnerde, mijmerende, mystieke, of fleurige bij een woord dat met je zintuigen of andere menselijke vaardigheden te maken heeft. Geur, gevoel, gedachte, herinnering of liefde bijvoorbeeld. Gooi er nog een woord achteraan van iets dat mensen mooi vinden en dat tot de verbeelding spreekt. Bloemen, zonsondergang, puppies, jonge eendjes of engelen om maar iets te noemen. Zet het allemaal samen et voilà, een nieuwe wonderlijke spreuk is geboren!

Schoonheid is de fleurige gedachte aan engelen.
Een wonder is het mystieke gevoel van jonge eendjes.

Het is echt waar, inderdaad! Zo mooi!

woensdag, mei 04, 2005

Vogelperikelen

Het is me allemaal wat met die vogels! Er lijkt wel een plaag te heersen hier…

Enkele maanden geleden werd Arendonk geteisterd door De Grote Gevaarlijke Oehoe. Muizen, duiven en zelfs een klein hondje van een Arendonkenaar werden door dit gevaarte verslonden. Op verschillende plaatsen trof men braakballen aan. Hij gaf een concert in een of andere straat en bracht zo tientallen bewoners samen die naar zijn ge-oehoe kwamen luisteren.
Uiteindelijk kwam een man uit Eindhoven op de proppen en zei:”Hé, dat is mijn oehoe die jullie huisdieren opvreet!” Een paar weken later werd hij, de oehoe, niet de man uit Eindhoven, gevangen. Ik weet niet waar hij nu heen is…

Maar toen! Vorige week moest ik de hoognodige boodschappen halen. Zoals dat altijd gaat in supermarkten, blokkeerde een dikke dame met haar dikke dochter en hun winkelkar het pad. Met een diepe zucht wrong ik mij rond hen heen en op dat moment slaakte de dikke dochter een schrille kreet! Verschrikt keek ik om. “Een vogel!”, gilde ze. En warempel, daar vloog hij door het chipsrayon! Ik vermoed dat het een merel was… maar dan een bruine. Mijn verstand van vogels reikt niet ver.
Vervolgens speelde zich een surrealistisch stuk voor mijn ogen af:
Een vogel, vrij rondvliegend in de supermarkt!
Klanten die er verdwaasd naar kijken en schrikken als hij langs hen vliegt!
Kassameisje die, gekleed in hun witte schorten, in een groepje van 3 achter de vogel aanrennen met een kartonnen doos in de aanslag!
Ik weet de ontknoping van dit drama echter niet, daar ik met mijn hoofd schudde, de chips in mijn winkelkarretje deponeerde en richting kassa’s beende.

Maar het was nog niet gedaan! Ook dit vond vorige week plaats. Ik zocht een parkeerplaats, maar dat is quasi onmogelijk op een dinsdagochtend, aangezien alle parkings dan al overvol staan met (zelfs dubbel geparkeerde) Nederlandse wagens. In het centrum van Arendonk bevindt zich namelijk een tekenschool. Het heet echter niet zomaar tekenschool, maar wel “kunstacademie”. En je kan je dan voor weinig geld groots voordoen, want academie is een duur en groots woord natuurlijk.
Enfin, ik zocht dus een plaatsje om mijn auto even achter te laten. Mijn laatste hoop was gevestigd op het kerkplein. Ook dat stond vol… hoewel… ik zag een kleine plek waar mijn bolide wel inpaste. Het was echter vlak bij een boom en er stond een cirkel van dranghekken met een straal van 2 meter onder de boom. Aan enkele hekken hing een papier:
NIET PARKEREN, KAUWEN GOOIEN STENEN OP WAGENS
Wuk? Na het trekken van een bedenkelijk gezicht besloot ik om het er toch op te wagen. Gelukkig waren er geen aanslagen gebeurd door de kauwen en reed ik even later met een deukvrije auto weer huiswaarts.
Later in het journaal legde de nieuwslezer van dienst mij uit hoe het nu zat met die gevaarlijke vandalen. Kauwen eten noten. Om die te openen vliegen ze heel hoog en laten dan zo’n noot vallen, die vervolgens openbarst. Helaas zien ze niet altijd het verschil tussen noten en stenen en zo kwam het dat menig auto werd beschadigd door de kauwen.
Met een ingenieus systeem (een megafoon met voorgeprogrammeerde vogelgeluiden) werden de kauwen van het kerkplein weggejaagd. Dat ze nu 2 straten verder de wagens vernielen, zit verder niemand mee, behalve die bewoners.

Hopelijk was dat de laatste der vogelplagen, of ik durf niet meer buiten te komen!

maandag, mei 02, 2005

Let's go swimming in the pool

*doet alsof hij de voorbije weken altijd blijven posten is*

Vorige week, maandag, stapte ik op de weegschaal na een weekend vol feest, chips en taart en na het zien van het resultaat dacht ik:"Oh mijn god!"...
Prompt heb ik de beslissing genomen om dat goede voornemen, dat al dateert van de nieuwjaarsovergang 2003-2004, eindelijk waar te maken: Ik ga zwemmen!

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben de voorbije week drie avonden gaan zwemmen en heb zelfs een abonnement gekocht, waarmee ik nog 23 keer moet plonsen en baantjes trekken! Dit allemaal in het kader: Door te bewegen, verlied je kilo's! Tenminste, dat vertelt men mij. En eigenlijk klinkt het ook wel logisch. Ik, die geen enkele sport beoefend, zelfs geen voetbal op tv kijk, ik moet wel een paar gram verliezen als ik driemaal per week schoolslag doe in een grote bak water.

Maar wat een verscheidenheid aan mensen vind je in het zwembad van Arendonk!
Er zijn de huisvrouwen die eigenlijk met hetzelfde doel daarheen komen als mij. Zij zijn echter per twee om tijdens het watergetrappel duchtig te roddelen over de buurvrouw van de zus van een kennis van de burgemeester.
Onderwijl proberen die huisvrouwen en ik de bejaarden te omzeilen. Ze bewegen zich opmerkelijk trager voort. Logisch natuurlijk. Maar ze hangen steeds voor je neus, of komen je tegemoet en galant als ik ben, zwem ik dan met een boogje rond ze heen. En natuurlijk dragen de oude vrouwtjes die typische rubberen badmutsen met daarop in reliëf de typische grote bloemen. De bejaarde mannen zijn overigens opvallend fit voor hun leeftijd! Ja... fitter dan mij!
Meestal zijn er ook enkele gehandicapten aanwezig. Ze hebben de meeste lol door gewoon in het ondiepe water recht te blijven staan. Of die enthousiast in hun handen klappen aan 10 klappen per seconde. Of die op de schouders van hun begeleiders mogen staan en dan in het water gegooid worden, samengaand met hoog en luid gegil en gekir! Ik moet af en toe zo hard op mijn tong bijten om niet in lachen uit te barsten en te verdrinken!
En last but not least lopen er af en toe nog een paar asielzoekers rond. Meestal niet te verwarren met de gehandicapten. Sommigen onder hen zijn namelijk zo onzeker en zo nerveus, dat ze eerst een kwartier ijsberend in het ondiepe water lopen. Vervolgens plots in het diepe verzeild raken en dan besluiteloos het laddertje een aantal keren op en af lopen. Maar ze doen natuurlijk geen vlieg kwaad en zwemmen nooit in de weg.

Helaas ontbreekt de jonge gespierde adonissen groep, maar ach, dan zou ik me geïntimideerd voelen en bovendien te vaak tegen bejaarden aanbotsen.