Proofreader

Yep, dat is mijn beroep momenteel, voor een tijdje. Naast de FRS sollicitatie had ik namelijk enkele weken geleden ook een gesprek voor de job van proofreader bij een farmaceutisch bedrijf. Het gesprek verliep een beetje raar. Er werd wat afgelachen en ik wist niet of dat goed of slecht was. Ook vuurden ze enkele lastige vragen op mij af. Ze maakten me duidelijk dat het proofreaden soms van levensbelang kan zijn. Een misplaatste komma kan een mensenleven kosten. Als er bijvoorbeeld op een medicijnendoosje staat dat je 0,05 gram van iets mag innemen, maar er staat 0,5 gram en je merkt dat niet op, dan nemen de mensen dus al een overdosis in die tien keer groter is!
Na die uitleg vroeg men mij wat ik zou doen als ik een collega ongeïnteresseerd in het rond zie kijken ipv op zijn papieren en dat hij maar snel snel alles doorloopt en heel vlug klaar is. Tja... wat zou ik doen? Ik ben te verlegen om het direct tegen desbetreffende persoon te zeggen, dus ik vertelde hen dat ik mijn twijfels aan de baas zou uiten. "Tja, dat is dan jammer, want die persoon keek iets na dat hij reeds gecontroleerd had, voor de zekerheid. Vandaar dat het wat sneller ging en nu heeft die persoon problemen met zijn baas dankzij jou. Dus eigenlijk ben je geen goede teamwerker!"
OK... *slik* snel bedacht ik nog:"Hmm inderdaad... maar nu je het me verteld hebt, weet ik wél hoe te reageren en dan zal ik dat ook zeker doen!" Was dat het wat hen overtuigde om mij aan te nemen? Of het feit dat ze mij 'bij de pinken vonden'. De vraag waar ik mezelf over 5 jaar zie staan werd namelijk ook gesteld en ik vertelde dat ik dan misschien wel apart zou wonen, niet meer bij mijn ouders. Er gingen een tiental minuten voorbij en op het einde van het gesprek vertelde de heer van het gezelschap dat de job me eigenlijk niet interesseerde, omdat ik eender wat zou aanpakken want ik wou niet meer bij mijn ouders wonen. Meteen wist ik te repliceren dat dat pas over 5 jaar was, zoals hij zelf gevraagd had. Daar had hij niet van terug en de dame die bij het gesprek aanwezig was lachte en noemde me dus 'bij de pinken'.

Anyway, geen idee waarom dus, maar ik ben aangenomen. En het is leuk werk! Een kort overzicht:

Maandag: naast mezelvers, was er nog een ander meisje aangenomen voor dezelfde job. We begonnen dus beiden aan een nieuw avontuur. Veel proofreading hadden we deze eerste dag nog niet, omdat er een hoop papierwerk in orde gemaakt moet worden die eerste dag én we aangeleerd kregen hoe te proofreaden. Uiteindelijk had ik 3 doosjes nagekeken. Geen enkele bevatte een fout. Maar ik kon al wel thuis uitpakken met het feit dat ik allerlei talen moet nakijken. Zelfs braille! En ik houd van talen, dus dat is geweldig!

Dinsdag: 20 doosjes, labels en folies nagekeken. Nog geen bijsluiters want die zijn lang en moeilijk en we moeten ons eerst nog inwerken met doosjes enzo. De kleinere dingen. Maar intussen kwamen we ook al in contact met vreemdere talen. Bulgaars bijvoorbeeld, dat enkele vreemde tekens heeft. Een heel ander alfabet dan het onze en dus moet het teken per teken nagekeken worden (terwijl je bij andere talen nog woord per woord kan doen). Idem met Russisch trouwens. Overigens had ik nog geen enkele fout gevonden. Het meisje dat ook nieuw begonnen was wel en stiekem was ik een beetje jaloers en begon zelfs te twijfelen... deed ik het wel goed? Misschien had ik al drie fouten en daarbij 100 levens op mijn geweten?!

Woensdag: Mijn eerste fout gevonden! En niet zomaar één! Een kleine bijna onopvallende fout! Op een doosje voor Denemarken, Finland, Noorwegen en Zweden. Met vier verschillende talen erop dus. En het ging schijnbaar over een originele verpakking. Driemaal (in drie van de vier verschillende talen dus) stond dus iets à la "original förpakningnen". Ook bij de vierde taal stond "orginal" maar oh wee! Volgens de klant moet het in die taal "orginal" zijn!! Met een i minder dus! En ík had het gevonden! Ik was zo blij! Maar hield mijn vreugde verborgen, want eigenlijk betekende dit weer extra tijd om het opnieuw te maken... Maar toen een collega het ingaf op de pc en ze opmerkte dat ik mijn eerste fout gevonden had, riep ze:"Je eerste fout gevonden?! Plezant hé?!!!" Iedereen vind het schijnbaar genieten als je een fout vindt. Het geeft een soort genoegen in je werk. Het bleef niet bij één fout die dag. Ik vond er nog 2 andere!

Donderdag: Geleerd hoe bijsluiters na te kijken. Grote lappen tekst in verschillende talen. Als het de éérste check is, moet de bijsluiter bovendien he-le-maal gelezen worden. Bij een re-check enkel globaal of alle tekstblokken er staan. Ik deed er drie deze dag en alledrie waren re-checks.

Vrijdag: Mijn eerste éérste check! Gelukkig in het Engels, dat is zo veel handiger om te lezen. Later overigens ook nog eentje in het Duits. En een kwartier voor het einde van mijn werk, kreeg ik nog éérste check van een Braziliaanse bijsluiter van enkele pagina's te slikken. Die kon ik natuurlijk niet meer die dag afmaken. En terwijl ik dacht dat ik een verschrikkelijke taak te pakken had, stapte een collega het kantoor binnen met een booklet (een tekstboekje omdat het zelfs te veel tekst voor een bijsluiter is) in het Grieks! Tientallen pagina's tekst teken per teken nakijken dus! Hoezee voor haar! Om een of andere reden lijkt het me een zwaar vermoeiend titanenwerk. Maar aan de andere kant zal het oh zo veel voldoening geven als je er mee klaar bent!

Na 1 week vind ik het al helemaal geweldig! Maar god weet hoe snel zal dat omslaan...

Neveneffecten:
- Ik lees thuis bijna niets meer
- Ik lees deze blogpost niet na op fouten, een spell check moet maar voldoen
- Ik heb nu al beroepsmisvorming door, als ik bijvoorbeeld cola inschenk, op de verpakking te kijken of de trademark en het copyright er wel opstaan

Dr Phil

Af en toe zap ik 's avonds voor het slapen nog even vanuit mijn bed door alle tv zenders (dat gaat trouwens veel sneller nu Telenet er 5 ofzo weggegooid heeft voor de average kabelkijker).
En zo beland ik soms op VijfTV bij Dr Phil, die alle wijsheid ter wereld in pacht heeft. Zo gelooft hij zelf toch graag. Je ziet er telkens een paar Amerikanen met hun gekke zelf-gecreëerde drama's om toch maar op televisie te kunnen komen.

Zo had Phil gisteren een blonde vrouw te gast. Op zich niet zo opmerkelijk, aangezien alle Amerikaanse vrouwen blond zijn, behalve als ze Shaneequa heten. En ach wee, ze had toch een probleem zeker?! Ze was hals over kop verliefd geworden op haar beste vriend! Ze stond op het punt man en kinderen te verlaten om zich op een relatie met hem te storten. Klein probleem: de beste vriend was helemaal homo. "Ach welnee," zei de vrouw "dat kan ik wel veranderen." En toen schreven ze maar naar Dr Phil.

De almachtig wijze man gaf toe dat hij het eerst onzin vond en hen niet wou uitnodigen voor zijn show. Maar toen dacht hij aan de kinderen. Hij verklaarde:"Je kinderen zijn nog te jong. Ze kunnen zichzelf niet verweren of kunnen hun mening niet geven wat ze vinden van de situatie." Phil vertelde dat haar kinderen totaal niet blij zouden zijn met de plannen van haar moeder om alles in de steek te laten en zich te storten op een relatie met haar beste vriend die nota bene ook nog eens gay is. "Hmm, ja, je hebt eigenlijk wel gelijk." zag je de vrouw knikken. En daarmee had wijze Phil het weer opgelost.

Wat een crap. De volgende keer komt er zeker iemand die zelfmoord wil plegen. "Ach doe maar niet, het leven is zo mooi." zal Dr Phil dan zeggen. "Hmm, daar zeg je me wat, Dr Phil! Ik blijf leven!"

Wat een geweldige wonderdokter!!!

De Wachttoren

Vorige week zag ik ze door mijn straat drentelen. Vrouwen met lange grijze rokken en mannen met idem gekleurde pantalons. Allen droegen een zwarte tas met de gesp rond de hals.

Waah! Getuigen van Jehova!

Ik zag hen bij de buren aanbellen en uitleg geven en een boekje, De Wachttoren, presenteren. Ik moest toevallig naar de winkel, dus nu was een goede tijd om er stiekem tussenuit te muizen.
Nuja, zo stiekem was het niet, want terwijl ik de oprit afreed en achterwaarts de weg opreed, zag ik ze met in mijn achteruitkijkspiegel met 4 samenhokken in het midden van de straat. Ik gaf gas en verwijderde me steeds sneller van hen. Eenmaal weer thuis, was er niemand meer in de omgeving te bespeuren... Ik haalde opgelucht adem.

Zojuist ging de deurbel. Ik had net een bord spaghetti op, veegde snel de rode saus rond mijn lippen weg en ging kijken. Een vrouw met mouwloos blauw shirt en een tatoeage op haar rechterbovenarm! Dat kon geen getuige van Jehova zijn, dacht ik en dus opende ik de voordeur.

"Dag jongeman." sprak ze mij toe en toen wist ik alweer genoeg. In de consternatie van de tatoeage en haar blote armen, had ik de lange grijze rok en de zwarte tas niet opgemerkt.

Of ik de Wachttoren wilde hebben. Helemaal gratis. Nee dank u, ik ben niet zo geïnteresseerd. "Maar het staat vol interessante onderwerpen!" verzekerde ze mij, opende het boekje en toonde me het eerste artikel: Hoe moet ik bidden?
"Oh mijn god, dat is inderdaad rete-interessant!" gilde ik het uit. Weliswaar diep vanbinnen.
Er zat nu ook een extra bijlage in over keizer Augustus en de geschiedenis. Voor geschiedenis was ze helemaal aan het verkeerde adres bij mij. Ik heb geschiedenis nooit leuk gevonden, dus daar moest ze me nu ook niet mee warm maken. "Ik hou meer van andere lectuur." legde ik uit. Eindelijk stak ze de Wachttoren weer in haar tas. Ze haalde er nu een klein foldertje uit dat ik vervolgens kreeg. Hoezee mijn dag kan niet meer stuk.

De titel van de folder: Zou u meer willen weten over de bijbel?
Nee niet echt. Maar plaatjes kijken is altijd wel leuk. Zo zie ik twee vrouwen met elk een bijbel in de hand en een Wachttoren op hun schoot. De ene laat breed glimlachend een passage lezen aan de andere, die duidelijk nog niet zo ver in het verhaal gevorderd is. Alsof het zo leuk is om al te verklappen wat er in een boek gebeurd?
Een ander prentje laat twee zakenmannen zien, met elk een open bijbel op tafel en elk een Wachttoren in de hand. Ze houden ze naast elkaar, alsof ze de cover vergelijken. Misschien staat er wel een of ander sexy wijf in grijze rok op!
Ook zie ik twee Chinese meisjes die een soort junkfood achtig iets eten en onderwijl lachend om de moppenrubriek in de Wachttoren. Een Indiase familie die naast een hutje in het gras geboeid naar papa luistert die van de grote avonturen van de Wachttoren voorleest. Oh en ook nog een Aziatische dame die aan de telefoon hangt en tegelijkertijd de bijbel én het befaamde tijdschrift leest!

Op de achterkant kan je een boekje bestellen, getiteld 'Wat verlangt God van ons?'. Alsof we zijn slaaf zijn ofzo. Oh en je kan er ook een gratis huisbijbelstudie aanvragen! Hoe leuk om iemand te pesten en zijn adres daar in te vullen! *evil laugh*

De tweede ronde, de tweede rondeeuh!

Het tweede gesprek bij Free Record Shop... toen ik, keurig op tijd, arriveerde, informeerde de shopmanager me dat alle gesprekken verschoven waren en dat ze mij vergeten te informeren waren. Genoeg om me onzeker te maken. Als ik al niet goed genoeg ben om op de hoogte gebracht te worden van een verplaatsing van een datum, waarom zou ik dan wél goed genoeg zijn om in die winkel te komen werken?

Gelukkig kwam ik niet voor niets. Ik mocht een soort hok achter de balie betreden, waar dezelfde vragen als een week eerder, op me afgevuurd werden. In het "hok" hing dezelfde Robbie Williams kalender als in mijn kamer. Maar er plakten ook foto's op de deur. En gesigneerde posters van Idoolwinnaars Peter en Joeri. En elders merkte ik een foto op van 3 personeelsleden en de K3 meisjes. Maar voor de rest lag er vooral een hoop gedoe. Volle dozen, lege dozen, vuilniszakken gevuld met weet ik wat,... het was best een rommeltje daar. Het voelde echter wel apart; ik bevond me achter de schermen van de winkel waar ik oh zo vaak kwam.

Na een kort gesprekje met een vriendelijke en spontane shopmanager, kreeg ik de opdracht om een cijfernauwkeurigheidtest in te vullen. Ik ontving een A4'tje met 40 cijferreeksen die ik moest vergelijken met quasi dezelfde cijferreeksen ernaast. De fout opsporen en aanduiden, was de taak. Iets à la:
594-69-4832 594-96-4832

Ziet u de fout?

Niet zo moeilijk dus. Ik kreeg er 5 minuten de tijd voor en voelde me als in een quizprogramma... "Licht uit, spot aan en de tijd gaat... NU IN!!!"
Later bleek dat ik geen enkele fout had gemaakt. Perfect!
Al bij al ging het dus redelijk goed, maar ik moet minstens wachten tot 21 september. Want dan komt al de rest voor hun tweede gesprek.

Intussen ben ik echter ook al op een ander gesprek geweest (voor een andere functie in een ander bedrijf) en ontving ik ook reactie van een sollicitatie als administratief bediende bij een school. Die contacteren me mogelijks ook nog als ik uitverkorene ben. We'll see.

Zal ik het in een zakje doen?

Ik ben de slechtste en luiste blogger ooit. Het volgende vertelseltje is namelijk alweer 8 dagen oud!

Ik had gesolliciteerd voor een job bij Free Record Shop. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek. In Aartselaar. Reden genoeg om zenuwachtig te worden. Niet voor het gesprek, maar om op de Antwerpse ring vol omleidingen en files en chaos mijn weg te vinden.

Ik vertrok dus maar vroeg. Maar natuurlijk als ik vroeg vertrek, vallen al de files en omleidingen en chaos wel mee en zodoende arriveerde ik een uur te vroeg op plaats van bestemming (na het eerst voorbijgereden te hebben). Wachten dus. In mijn wagen op de "bezoekersparking". Luisterend naar een cd. *SLIK* Een gekopieerde cd! En naast me in een vakje staken nog 3 van zo'n cd's! Snel stopte ik ze, naast alle handschoenen, in het handschoenenkastje. Stel je voor dat de persoon met wie ik een gesprek zou hebben, voorbij zou wandelen en per toeval de cd's met prachtige hoesjes van Imation zou zien! Wat een slechte indruk!

OK... wat zou zo iemand van FRS aan me vragen in een sollicitatiegesprek? Welk nummer staat er 1 in de top 50? Hahaha, dat zou wat zijn ja! Hahaha, I crack myself up!
Het was tijd. Ik belde aan, iemand drukte op een knopje en ik kon de deur openen. Vervolgens even wachten. Voor mij lagen allerlei folders. Een games blad, een folder over de PSP, concert- en festivalblaadjes,... Uit interesse én uit blijk van waardering voor de producten die het bedrijf verkocht, bladerde ik er in afwachting in. Uiteindelijk werd ik opgehaald. Een aardige meneer.

Er werd naar mijn studies gevraagd natuurlijk, die hebben niets met verkoop te maken, maar ach. Mijn ervaring als verkoper? Ik heb één dag op stage in een winkel gestaan. Niet zo bijster veel ervaring dus, maar ach. Vervolgens vroeg hij waar mijn smaak op cd-gebied lag. Ik nam aan dat hij mijn muzieksmaak bedoelde en antwoordde dat ik eigenlijk van vanalles wat wel graag hoor, maar meestal de doorsnee muziek die je in de top 50 zou horen. "Weet je dan toevallig ook welk nummer er momenteel op 1 staat?" Een stiekeme glimlach sierde mijn gezicht. Het wordt dus écht gevraagd! Met fronsende wenkbrauwen en half rollende ogen antwoordde ik dat het Crazy Frog waarschijnlijk nog steeds zou zijn. "Helaas wel ja." Score!

Anyway, alles verliep voorspoedig. Ik had een goede indruk nagelaten, aldus mijn gesprekspartner. Morgen mag ik voor een soort "tweede ronde" naar de eigenlijke winkel voor een 2e gesprek met hem en de shopmanager. Wish me luck!