Testing 1, 2, 3

Ik verveelde me de voorbije weken af en toe eens. En op OKCupid kan je honderden gekke testjes doen in tijden van verveling.
Een overzicht van wat ik ben:
- Dawson (Dawson's Creek)
- Frans (de taal)
- Officer Barbrady (Southpark)
- 37 (jaar oud)
- Clothed for now...
- 54 % Gay guy
- Bugs Bunny
- Sun (Lost)
- Slut (What Kind of Gay Guy are you?)
- Vanilla with a twist (nee, dit gaat niet over ijsjes)
- Me Against The Music (Britney Spears liedje)

Bovendien zou ik in Survivor op de tiende plaats eindigen. En is de film over mijn leven er eentje met Parental Guidance. De plot van mijn film:
So you're fairly bubbly and carefree, but you've got a tiny bit of an edge to you. You're young spirited, but you've got mature themes running throughout your movie. You've certainly stayed on the safe-side, but you're not completely blinkered to the harsher side of things. You've known some disappointment, crazy times and had the odd dark thought or two. You're the thinking person's innocent and though there is enough substance in your experience, don't be afraid to go that step further.

El Mystica

Deze post is gewijzigd ter bescherming van El Mystica's leven. Ik wil niet dat hij hangt. :)

Wie van de drie?

Met drie zijn we. De proofreaders. Een man die de helft van de tijd slaapt of rookt, een meisje dat tegelijk met mij aangenomen is en aangenaam in de omgang is en ik. Naast het beroep, hadden we nog iets gemeen: onze contracten lopen weldra ten einde.

"Laat ik het even cru zeggen, ik denk dat slechts één van jullie zal kunnen blijven." kregen we een tijdje geleden te horen, toen geïnformeerd werd naar een mogelijk verlenging van die contracten.

Great. Het werkleven veranderde voor ons plots in een spelprogramma. De Job, The Apprentice of simpelweg Wie van de drie?. Eén ding was meteen duidelijk voor mij: zij of ik. Als de slaapdronken kettingroker geprefeerd zou worden boven ons, zou ik plotsklaps alle hoop en geloof in human kind opgeven.

Deze week was het plots zo ver. De "bazin" vroeg of ik een minuutje had. *slik* Ok. Ik werd meegenomen in een ander kantoor, de deur werd zorgvuldig gesloten. *slik* "Niet schrikken hoor." Ok. En toen kwam het! Of ik het zag zitten om een andere job (een iets moeilijkere, omdat ik er mijn talen mee moet gebruiken, naar het schijnt) zag zitten. Hoogstwaarschijnlijk zal ik dus kunnen blijven werken op de afdeling, met een andere job! Hoezee!

Kort na mij werd het meisje meegevraagd. We mochten beide tegen niemand iets zeggen over het nieuws. Ik kon haar nieuws al raden. Als ik een andere job mocht doen, mocht zij vast en zeker blijven als proofreader. Het jolijt was helemaal groot toen de slaperd niet gevraagd werd of hij een minuutje tijd had. Gewéldig!

Het was moeilijk om te zwijgen (en het is bij geen van beiden echt goed gelukt), maar vrijdag waren we eindelijk een momentje alleen. Wat een opluchting om er eindelijk vrij over te kunenn spreken!

Maar er gebeurde ook iets anders. De slaperige collega vroeg gisteren zélf aan de bazin of zij eventjes tijd had. Een privé gesprek volgde en even later verscheen ook de man waar we allemaal ons sollicitatiegesprek mee hadden. Slaapsmurf verdween samen met hem. Ongerustheid welde in mij op.

Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat hij geen roet in het eten gaat gooien!






En nu is het hoog tijd om Robbie's nieuwe concert in Berlijn te gaan kijken. Doei!

De lifter

Vrijdag, ongeveer 16:30 uur.

Ik verlaat de autosnelweg en draai links de brug over. In de verte ontwaar ik een persoon langs de weg. Vast een lifter.

Daar heb ik ook nog gestaan. Toen de bus van school naar huis om mysterieuze redenen niet kwam opdagen en ik een andere bus moest nemen. Ik moest op diezelfde brug uitstappen, nog 3 kilometer van huis, maar dat was het dichtsbijzijnd. En er was iemand bij mij die ik kende (en die nu, like, wereldtechnische dingen heeft uitgevonden met een of ander hoogprofessioneeltechnische groep en dat gaan voorstellen zijn in Australië of all places, aaargh, jaloezie steekt de kop op!).
Anyway, we stonden daar. Laten we liften, stelde hij voor. Van kinds af aan werd ik vol horrorverhalen gestoken over moordenaars die liften of gevaarlijke mensen die onschuldige jonge lifters meenamen (het woord pedofiel was toen nog iets dat slechts 10 % van de bevolking kende). Het angstzweet brak me dus al uit. Maar voor ik het door had, stak hij die later extreem succesvol in Australië zou zijn, de duim omhoog. Om een lang verhaal kort te maken, we geraakten veilig thuis (en de jongeman die ons meenam zette special een hippe-muziek cassette op om stoer over te komen).

Dit is vast ook zo'n lifter die ten einde raad is en naar huis wil, dacht ik dus. Plots schoot er heel spontaan iets in mijn hoofd. Meenemen?! :O
Wat een hoogst angstaanjagende gedachte was dat. Niets voor mij. Sowieso al niet om spontaan een gedachte te hebben, eigenlijk. Maar terwijl ik naderde, merkte ik ook nog eens dat de lifter er best mocht wezen. *bloos*
Zou ik dan toch stoppen?
Plots draaide de jongen zich om. Ik lette weer op het verkeer en zag dat de wagen voor mij gestopt was op de "parkeerstrook" (waar je eigenlijk niet mag parkeren volgens mij, dus is het gewoon een strook). De jongen liep erheen en in mijn achteruitkijkspiegel zag ik hem in de auto verdwijnen. Plots vloekte ik. God weet waarom.

God weet ook wat er gebeurd zou zijn als ik wél stopte.
Nek opengesneden?
Vijf dagen later teruggevonden met wurgplekken rond de hals?
Thuisgekomen met een telefoonnummer op zak?
Of gewoon vijf minuten later thuisgekomen zonder meer.

Clickx - Site van het Jaar

Bij de comments in mijn Rasti Rostelli post reageerde ene Anonymous met een bericht dat m'n blog bij de 50 genomineerde sites was voor de verkiezing van de 'Site van het Jaar 2005' in de categorie 'Blogsites'.

Hoe kan dit toch gebeuren? Zo succesvol is deze blog nu ook weer niet. Er komen gemiddeld 45 bezoekers per week, waarvan velen nog verdwaalde zielen zijn die zoeken naar buikdanskledij, een foto van katie holmes en tom cruise of de jurk van Sarah van x-factor. (om nog maar te zwijgen van zij die hier terecht kwamen hopende op hete verhalen over verpleegsters of homo onmoetingen in een sauna)

En hoe is Clickx Magazine hier terecht gekomen? Zochten ze Wendy van Wanten van de pin-up club?

En wie heeft mij dan genomineerd? Niemand van mijn vrienden, want die waren volgens mij niet eens op de hoogte van zo'n verkiezing. Voor de rest schiet er eigenlijk niemand meer over die deze blog leest en mij vervolgens nomineert.

En waarom ben ik genomineerd? Vonden ze mijn avonturen in Turkije leuk, of ligt het aan de blauwe hemel op de achtergrond? Of vindt iemand mijn schrijfstijl leuk? :S Die kan nochtans niet tippen aan die van lilith of ishku.

Tales from the Crib van lilith is overigens ook genomineerd! En volgens mij ligt daar zo'n beetje de reden van de nominatie. Het zal een zware zoektocht geweest zijn om 50 blogs in Vlaanderen te vinden. Dus hebben ze misschien op TFTC gekeken en alle gelinkte blogs op die site ook maar meteen genomineerd.

Dat, of die Anonymous die het bericht gepost heeft, is een flauwe plezante en ik stel me voor niks een hoop vragen.

Anyway, nu dinsdag 15 november wordt de volledige lijst gepubliceerd in Clickx Magazine en ook op Site van het Jaar. Als dan inderdaad blijkt dat ik er bij sta, mag je altijd wel eens op mij stemmen, hoor! :) Klik daarvoor (dinsdag) op bovenstaande afbeelding.

Oh ja, ik ben ook uitgenodigd met mijn partner voor deze prestigeuze awards. Ik heb geen partner en eigenlijk ook niet veel zin. Straks win ik nog ofzo en moet ik dat podium op. :|

Als ik in je ogen blaas...

Vorig weekend zag ik voor het eerst in mijn leven de hypnoseshow van de heer Rostelli. Ik vond het tegelijk een nieuwe maar ook een nostalgische ervaring. Want toen ik 12 jaar was, zag ik bij Jambers de enorme hype die Rasti Rostelli heette. Je zag hem mensen op een podium in slaap doen door met zijn vingers te knippen. Hij liet die mensen vervolgens een citroen eten onder het mom dat ze een "Soete Sappig Perzik" nuttigden.
Ook zijn Nederlands met Zuiders accent viel op. "Als ik in je oGen blaas, word je wakkejr."

Twaalf jaar later is er echter nog niets veranderd aan de show. Maar dat moet ook niet. Met telkens andere gehypnotiseerden krijg je toch steeds verschillende reacties en situaties. Vrouwen die zich plots aangetrokken voelen tot Rasti en elkaar uitmaken voor slet. Een man die aan een paal langs het podium gaat hangen omdat het podium 1000 graden heet is. En een vrouw die stijf als een plank op twee stoelen balanceert (voeten op de rugleuning van een stoel, hoofd op die van een andere) met een 98 kilo wegend Rasti erop.

Wat ik echter niet gezien had destijds op tv en me aardig intrigeerde, was dat sommige gehypnotiseerden midden in de show plots wakker werden. Af en toe opende er iemand zijn of haar ogen, vaak slechts 3 seconden en ze waren weer vertrokken. Maar soms ontwaakte er iemand helemaal. Een meisje van 15 bijvoorbeeld, dat verdwaasd rondkeek, haar vriendin in diepe trance zag staan en vervolgens van het podium werd gestuurd door Rasti. Ze liep meteen naar buiten en iedereen keek haar bezorgd na.
Even later opende de vriendin ook haar ogen. Net op het moment dat Rasti hen vertelde dat het podium 1000 graden heet was. Terwijl er nog vijf mensen als gekken op het podium stonden te springen en te trappelen, bekeek ze met verdwaasde blik het tafereel, geen weet van wat er gaande is. Ook zij mocht het podium verlaten en ging naar haar moeder. Toevallig vlak achter ons. Moederlief vertelde dat zij daar ook raar had staan doen op het podium, maar dochter ontkende het en geloofde er niets van... Erg intrigerend allemaal!

En hoe leuk moet het zijn om wakker te worden, denken dat je nog maar net op het podium staat en dan te horen krijgen dat er al anderhalf uur voorbij is en de show ten einde is!