Wij

'Up With People' was een grote organisatie van mensen uit heel de wereld die de aardbol rondreisden en in verschillende steden en dorpen musicalvoorstellingen deden, voornamijk over racisme en oorlog.

'A Common Beat' vind ik zelf een van de betere shows (maar ik heb er slechts drie gezien). Het gaat over de hele wereld. Hoe iedereen lang, lang geleden op zijn eigen continent leefde en nog niet van het bestaan van andere culturen afwist, totdat enkele nieuwsgierige ontdekkingsreizigers op verkenning uitgingen. Zo begonnen de verschillende mensen en culturen stilaan te mixen, maar ook te botsen en ontstonden er oorlogen.

Op die manier wordt het althans allemaal verteld, gezongen en gemusiceerd. Wat wel leuk is trouwens, is dat het allemaal ook wat met muziek vergeleken wordt. De verschillende culturen 'move to their own drum'. En later, als de oorlog uitbreekt, is dit ook met kenmerkende muziek van de verscheidene continenten. Drums voor Afrika, Flamengo en castagnettes voor Europa (ok dat is dan alleen Spanje, maar soit), de typerende Aziatische muziek en voor Amerika is het jazz.

Maar nu moet ik toch eens tot de essentie van mijn post komen. De titel is 'Wij' en daar wou ik dus over vertellen. Ik heb de cd van 'A Common Beat' en er is een bepaalde nummer bij, waar het woord 'wij' in 4 verschillende talen enkele malen herhaald wordt. 'Wij'... een kort éénlettergrepig woord. Ook in het engels ('we' of 'us'), Duits ('wir') en Frans ('nous'). In Afrika bestaat hetzelfde woord al uit 2 lettergrepen, maar het is nog steeds kort: 'sisi'.
Maar dan! Een taal in Azië (ik veronderstel het Chinees of Japans) heeft een prachtig langdradig woord voor 'wij', namelijk:

Watashitachi!

Party & Co

Sinds enkele weken ben ik de eigenaar van het gezelschapsspel 'Party & Co', dat gebaseerd is op Trivial Pursuit, maar dan met opdrachten in plaats van vragen. Liplezen, uitbeelden, verboden woorden, tekenen en, om toch nog een beetje in de Trivial Pursuit sfeer te blijven, een vraag beantwoorden.

Je begint altijd met een beetje schroom aan het spel. Vooral als je de eerste bent die iets moet uitbeelden à la tapdansen of, erger, 'de pispaal zijn'.
Maar al snel begint het spel op je lachspieren te werken als bijvoorbeeld iemand een waterkoker moet tekenen, maar diens partner er enkel een vaas in ziet. Of wanneer iemand iets uitbeeldt door een cadeau te geven, het dan weer terug te pakken en dit duizend keer herhaalt zonder enige variatie of andere hulpmiddelen te gebruiken om duidelijk te maken dat hij het woord 'gierig' probeert te gesticuleren.

Helaas heb ik de Hollandse versie. Het komt dus vaak voor dat we een totaal onbekend spreekwoord moeten liplezen of een persoon omschrijven waar je nog nooit van gehoord hebt! Daphne Dekkers bijvoorbeeld.
Of wat dacht je van deze beroemde mensen: Ada Kok, Alexander Solzjenitsyn, Fujimori, Bram Peper, JJ Quantz en Jan Pijpenburg.

Hoe pijnlijk was het gisteren trouwens, toen ik George Bush moest omschrijven (zonder bepaalde woorden te gebruiken) en mijn spelpartner (ik zal maar geen namen noemen) niet op de naam kon komen toen ik zei 'Die klootzak van over de oceaan die pas nog eens voor 4 jaar verkozen is.' Het enige wat hij/zij kon bedenken was Bill Clinton. En ok, de persoon die ik beschreef was dan niet George Bush, maar wel George W Bush, maar dan kon ik nog zeggen 'Maar zonder die middelste letter.'

En hoe op aarde moet je in 30 seconden een spreekwoord van 9 woorden van iemand's lippen aflezen? Oh en kan iemand me eens uitleggen hoe ik een 'woongroep' teken?

Roddelwijven plagen

Ik heb een buurvrouw. Dat is niet zo verwonderlijk, ik heb er zelfs meerdere. Maar die ene buurvrouw is toch speciaal. Ze is een roddelwijf.
Eigenlijk zijn bijna alle inwoonsters van A'donk gossipvrouwtjes, want in deze straat wonen er nog 3 andere. Minstens.

Maar goed, ik hou het nu bij deze ene buurvrouw. Ze vindt het leuk om te weten wat er in het leven van anderen gebeurt en vooral om dat dan ook nog eens aan iedereen rond te vertellen. Ook doet ze graag alsof haar kinderen de besten zijn en dat ze rijk zijn en de burgemeester van Caledonië kennen.

Je vindt haar vaak voor de raam, half verscholen achter een gordijn, starend naar de straat. Er was zelfs een tijd waarin ze de nummerplaten van auto's opschreef die bij buren op bezoek kwamen, of op de oprit kwamen draaien. Het moesten maar eens zware topcriminelen zijn!

Ook ik ontkom er niet aan. Twee weken geleden waren mijn ouders niet thuis en had ik 2 vrienden op bezoek. Eén daarvan een vrouw met rode haren. De buurman stond toevallig buiten en staarde mijn vriendin na van het moment dat ze de straat in kwam rijden, tot wanneer ze uitgestapt was en richting mijn voordeur wandelde.
Die buren wisten dat mijn ouders er niet waren. En slechts het zien van die ene vriendin is dan voor hen al nieuws genoeg om de ogen wijd open te trekken. De dinsdag na het bewuste weekend kwam er hier namelijk een kennis (een buurvrouw die een eind verder woont en waar we goed contact mee hebben). Ze had iets te vertellen, want ze kwam net van die bewuste roddelbuurvrouw en die had haar in volle extase al verteld hoe ik hier weer een party hield terwijl mijn ouders weg waren en dat er een Hollandse rosse (wat blijkbaar met grote nadruk verteld werd) bij was.
(mijn ouders wisten trouwens dat ik bezoek kreeg en van wie)

Ugh, geen privacy. Op dat moment heb je echt de neiging om er iets van te zeggen tegen het wijf. Toen ik bijvoorbeeld een broodje kip hawaï ging halen later die week, hoopte ik dat ze op straat zou staan. Dan zou ik stoppen, mijn raampje opendraaien en zeggen 'Ik heb een broodje kip hawaï gaan halen! 't Is maar dat je het weet, dan kan je het aan de rest van de wereld rondvertellen!'
Helaas stond ze er niet. En waarschijnlijk zou ik, als ze er wél was, gewoon gezwaaid hebben en braaf doorgereden.

Maar gisteren kon ik haar gelukkig nog een beetje terugpakken, al was het maar mild en meer grappig voor mezelf dan dat het boze wraak inhield. Moeder en ik arriveerden weer thuis na inkopen gedaan te hebben bij de Carrefour. Toen ma de oprit opdraaide, zag ik dat buurvrouw haar garage aan het dweilen was. Die garage ligt vlak naast onze oprit, gescheiden door een hoge heg. Ma parkeerde terwijl ik een dom grapje over haar maakte, waarop ze mij een stomp gaf. Opzettelijk opende ik het portier en riep "Help, mijn moeder mishandelt mij!" Buurwijf moest het gewoon gehoord hebben. Ma kon er mee lachen.
Vervolgens laadden we de boodschapen uit de wagen terwijl we allebei opmerkingen uitbrachten als "Heb jij de oesters? Dan pak ik de dure champagne en het illegale vuurwerk!"

Hopelijk heeft ze het gehoord...

Rest van ER

Ik had nog beloofd om over de rest van mijn Expeditie Robinson avonturen te vertellen. Maar ik zal het kort houden!

Mechelen: Utopolis
Via VT4 forum had ik kaartjes gewonnen om de finale op groot scherm te bekijken en achteraf een receptie bij te wonen met de kandidaten van ER én van The Block. Ik had echter de finale in de dag voordien in Nederland gezien en het was allemaal hetzelfde. Mijn companie staken in de bar even een sigaretje op tijdens de pauze en kwamen me even later uit de zaal halen. Veel kandidaten bleken namelijk in die bar rond te hangen, zonder ander ovlk en gespuis erbij. Dé kans om ze voor ons alleen te hebben! De finale kenden we toch al.
Zo gezegd, zo gedaan. We babbelden met Mick, die overtuigd was dat Klaar ingehuurd was door de productie als Mol. Zij moest voor irritaties zorgen. Zij is er bijna tot het einde ingebelven en is geen gram afgevallen! Ze had waarschijnlijk stiekem extra voedsel meegekregen! Jaja, Klaar was een spion! Hmm... een beetje paranoid, maar buiten dat was Mick wel ok. Vooral toen hij even later zijn overige drankbonnetjes aan ons gaf. Negen drankbonnetjes zomaar erbij! Dat was wel vriendelijk van de eroticazaakeigenaar.
De finale was gedaan en het volk kwam de zaal uit. Ik hield Peter tegen, vertelde hem dat ik die ene was die op het VT4 forum over zijn mutsje postte (waar hij via pm een paar keer op antwoordde) en hij beloofde al meteen om mij zo'n muts te bezorgen! Ik moest maar eens mailen en hij zou er voor zorgen! Ondertussen, 2 weken later, heb ik het echter nog niet, maar oh well. Hij heeft het waarschijnlijk aan tig mensen belooft en zijn sponsor zal het allemaal te duur vinden.
Mitch de Bitch was helemaal geen Bitch. Wel een Hobbit! Tenminste toch qua postuur. Ik was bijna drie koppen groter! Maar wat een tof mens was me dat! Echt een aardige vrouw, waar we nog een heel eindje mee gebabbeld hebben.
De meeting met Frank was wat aan de korte kant. Hij vertelde nog wel dat, toen hij in de kooi zat en begon te ijsberen en de voice-over zei "Frank is een natuurmens en deze opsluiting is dus niets voor hem.', dat hij dat gewoon deed omdat hij rookt en zijn sigaretten miste!
Ronald, aardige man! Bevestiging op het feit dat de productie van zo'n tv-programma een heel ander beeld van iemand neer kan zetten.
Verder waren Patrick, Klaar, Ernestine, Kelly, Shandinella, Darline en Matthias (man wat is die jongen groot!) eveneens aanwezig!
De tweeling uit Peking Express was er ook! Omdat de ene een zwarte jas droeg en de andere een witte, kon ik ze uit elkaar houden, maar als ik ze nog eens zie, weet ik het waarschijnlijk al niet meer. En waarom staarde één van de broertjes mij later heel de tijd aan? Nee het was niet mijn verbeelding, want mijn companie merkte het ook op.
Van The Block waren alle kandidaten er. En ook de mannelijke helft van het presentatieduo: Hans Otten. Ik vind hem niet zo super, maar het was wel grappig toen hij de naam van Klaar vergeten was en haar Kaat noemde.
Onder de Block-kandidaten heb ik enkel kort 'dat koppel die een baby gekregen hebben' gesproken en een langere babbel gehad met Sally en Sven, afzonderlijk. Sally had volgens mij een paar pintjes te veel op. Dat, of ze vond me onweerstaanbaar. Ze werd namelijk heel aanhankelijk en begon me zelfs op de schouders en de wang te kussen! Ze was wel lief en tof. En later zag ik Sven aan de bar staan. Alleen. Het moment om hem aan te spreken. De goede jongen vroeg quasi meteen wat ik wou drinken en kocht het voor mij. Hij bleef nog een heel tijdje napraten en vertellen. Toffe kerel!

De ER-fandag
In Amersfoort was er eenfandag georganiseerd voor Expeditie Robinson. Ik was ook van de partij. Het was voor mij echter een beetje té georganiseerd. Ik heb amper met iemand van de kandidaten kunnen spreken. Of misschien lag het aan het feit dat ik de meesten al in Mechelen gezien had. Maar ze waren zo'n beetje constant bezig. Eerst een veiling. Voor het goede doel en man man, het goede doel mag blij zijn met z'n 710 euro! Iemand bood zelfs 140 euro voor de originele stempapiertjes van de finale! Die iemand was de vader van een pubertje met lang vettig haar en Iron Maiden shirt. Het type 'Ik ben onverschillig en heb schijt aan de wereld.' dat echter wel als een ware fanboy op elk item van de veiling aan het bieden was.
Daarna volgde een fitness-show van shandinella en friends. Leuk om te zien!
Na die show volgde nog een vragenvuur. Hoogst interessant vond ik de vragen echter niet en je kon de helft er van verstaan. Maar toch wel leuk.
Maar het leukste moest nog komen. Er was een quiz. Mijn moeder was er ook bij. Zij wist maar 4 of 5 van de 30 (of waren het er 20?) vragen, maar ik bood haar mijn hulp aan. Waar we twijfelden vuld zij het ene in en ik het andere. En wat blijkt? Mijn moeder wordt finaliste met twee andere meisjes en speelt de finale! Ik wist enkel vragen, maar mijn moeder niet. De andere meisjes ook niet, dus fluisterde ik het snel in moeder's oor. Aldus won zij de finale en nam haar prijs (een t-shirt met handtekeningen van alle kandidaten) in ontvangst!

En dat was dan het einde van Expeditie Robinson 2004. Volgend jaar ben ik er misschien weer bij! Maar dan hopelijk als kandidaat! Of zelfs winnaar!

PS: Foto's van de ER-dagen zien?
Stand-in en Mechelen, Utopolis
ER-fandag

Back again (plus Expeditie Robinson weekend)

Ik moet dit ding veel vaker updaten eigenlijk. De ene keer vergeet ik het, de andere keer heb ik geen zin en weer een andere keer ligt het aan gebrek aan inspiratie.

Het is echter niet alsof er niets gebeurd is. Twee weekends geleden was namelijk zo'n beetje het Expeditie Robinson weekend voor mij! Vorig jaar won ik kaartjes om bij de opnames van E.R. 2003 aanwezig te kunnen zijn. Er was toen een nijpend tekort aan stand-ins voor de kandidaten. De cameramensen, geluidsmensen, de presentatoren (ja Roos en Ernst-Paul themselves) en weet ik veel wie nog allemaal, moeten alles repeteren. Ik moest, samen met een paar vrienden (en échte stand-ins van casting bureau's) opkomen als de kandidaten. Op de krukjes plaatsnemen en een aantal vragen beantwoorden waar Roos en Ernst-Paul mee op de proppen kwamen. 's Avonds vond er ook nog een after-party plaats, waar je met de kandidaten kon spreken. Foto's van vorig jaar kan je hier nog vinden.

Dit jaar werden we (= een aantal mensen die elkaar via een forum kennen), dankzij een user die contact gehouden had met iemand van de productie, weer gevraagd om stand-in te spelen. Deze keer een hele dag, ipv een uurtje tussen de opnames door. Graag! Altijd leuk, ookal kom je de uitslag dan al te weten, maar dat is niet erg als je dit mag meemaken.
Iedereen mocht kiezen wie hij wou zijn. Vorig jaar was ik de onbekende Marlieke. Dit jaar wou ik toch iemand bekender zijn. Mick was al gekozen en de eerste naam waar ik aan dacht was Matthias. Dus was ik vervanger voor deze lange surfer met blonde bos krullen op zijn hoofd. Deze Matthias had zijn wilde haren echter afgeknipt. Letterlijk dan. Al snel kwamen we te weten dat Frank en Matthias de twee finalisten waren. Helaas hield dat in dat die twee een eeuwigheid achter de schermen moesten blijven staan. Volgens mij heb ik zo'n 2 à 3 uur rechtgestaan. Onze microfoontjes waren al geïnstalleerd vanaf het begin. Na een tijdje was ik het rechtstaan een beetje beu en ging ik op het wankele trapje zitten, dat vol splinters hing. "Straks heb ik een splinter in mijn gat.", fluisterde ik tegen Frank, de stand-in van Frank. Slechts enkele minuten later kwam de 'microfoontjesmeneer' met de mededeling dat de batterijen van mijn zendertje waarschijnlijk leeg waren... Had hij al die tijd gehoord wat ik gezegd heb?! Waarschijnlijk niet. Anders hoort hij 18 mensen door elkaar fluisteren.

Bij de stand-ins van Roos en Ernst-Paul (in de voormiddag waren dat nog stand-ins, daarna was het the real stuff) kon iedereen wél horen wat zij tegen elkaar fluisterden, omdat hun micro's constant aanstonden. Zelf hadden ze het echter niet door. Zo kwam iedereen te weten dat de Roos-stand-in die ochtend vroeg op moest staan om via Utrecht naar Vilvoorde te komen met de trein. Boeiend inderdaad!

Anyway, na enkele uurtje rechtstaan mochten Frank en ik eindelijk opkomen. We zetten ons neer op de krukjes en Roos vraagt me "Matthias, goed geslapen?". Ik zat natuurlijk al helemaal in mijn rol. Ik was finalist en die dag zou besloten worden of ik 50.000 euro mee naar huis zou nemen. Mijn antwoord was dan ook "Niet echt." met een glimlach er achteraan. Roos kon het zich wel voorstellen, want wat was het toch spannend! Meteen dacht ik dat ik iets anders had moeten zeggen! "Ik heb geslpane als een Roos!" Damn, daar denk ik nu pas aan! Maar om een of andere reden moest dit stukje opnieuw gedaan worden. Weer terug achter het decor gaan staan, op het trapje, klaar om op tijd op te komen. Het duurde echter weer langer dan verwacht, dus zette ik me weer neer en keek stiekem tussen de fakkels door naar mijn mede stand-ins die nu al een paar uur konden zitten. Plots merkte Roos dat ik om het hoekje zat te piepen en begon ze te lachen! Hoe raar eigenlijk dat ik dit schrijf. Roos is ook maar een mens. Als bijvoorbeeld de stand-in van Marjolein naar me zou lachen, zou ik het niet eens hier neerzetten... Oh well, so be it! Eindelijk mochten we weer opkomen en ik nam me voor om deze keer wél te antwoorden dat ik als een roos geslapen had. Helaas stelde ze de vraag deze keer niet meer.

Na een paar vragen en gesprekjes werd het stemmen geoefend. Jammer dat ik Matthias was, want nu mocht ik niet meestemmen. Tijdens het oefenen van het stemmen merkte Marcel, de stand-in van Ronald, terecht op dat zij en ook de 2 finalisten konden zien welke naam op de papiertjes geschreven werd. Het werd oorspronkelijk afgedaan als 'Ach, over een paar minuutjes weten ze de uitslag toch!', maar uiteindelijk was het toch te belangrijk en bevestigden producer en assistente provisorisch opgevouwde blaadjes papier aan het stemblok. De opmerking van de Ronald-stand-in werd dus toch naar hart genomen, want tijdens de echte finale op tv, zagen we inderdaad dat het stemblok een nieuwe look had: met plankjes aan de zijkanten, zodat niemand kon zien op wie er gestemd werd!

Bij het voorlezen van de stemmen, keken we af en toe tussendoor naar de stand van het smsen (in Nederland mochten de kijkers meebeslissen wie de winnaar moest zijn). Frank won overduidelijk, maar plots riep Roos mij (ok, Matthias) als winnaar uit! Vervolgens moest er feest in de studio ontstaan. Dat verliep bij ons niet zo uitbundig als bij de echte kandidaten op tv. Meer nog, wij stonden na een tijdje allemaal stil voor ons uit te staren. Waarschijnlijk omdat we daar al de hele dag zaten. Van 8:00 tot 20:00. Zeer vermoeiend, maar ook leuk! Ik zou het zo opnieuw doen!

Ook nog grappig: De zus van Kelly (ER-kandidate) was er ook om stand-in te spelen. Zij was de stand-in van haar zus... Kelly. Nu, er werd verteld (ook op tv) dat de kandidaten tot die dag en zelfs in diezelfde uitzending nog een beslissing konden maken op wie ze zouden stemmen. Maar de meesten hadden die beslissing al lang gemaakt. De stand-ins werden ook gevraagd naar de reden van hun stem. Iedereen verzon maar wat. Het was duidelijk dat Kelly's zus iets had ingestudeerd, want ze bleef hetzelfde zeggen:"Zet Frank alleen op een eiland en als je 5 jaar later terugkomt, zit hij er nog!"
Na een tijdje kenden wij het wel vanbuiten. Het was wel leuk verzonnen van haar. En toen, de volgende dag, keken we naar de uitzending op tv. De échte kandidaten gingen nu stemmen. De échte kandidaten moesten nu hun reden geven. En wat zei Kelly? "Zet Frank alleen op een eiland en als je 10 jaar later terugkomt, zit hij er nog!"


Ik heb ook nog kaartjes gewonnen om naar de finale uitzending in Utopolis Mechelen te gaan kijken. Er was ook een receptie waar de kandidaten, maar ook kandidaten van The Block aanwezig waren. Daarover vertel ik binnenkort meer, want deze post is al veel te lang geworden, ik moet naar het toilet en ik ga een film kijken. Sorry voor eventuele typ- of schrijffouten, ik heb het niet meer nagelezen. Mea culpa!