Spotty

Of we wat later konden eten. Vader ging eerst nog naar de dierenarts met Scotty, onze hond. Waarom dan? Ze had twee rare knobbeltjes op haar pootje. En volgens een collega van mijn vader was het zo ook bij zijn hond begonnen. Zijn hond had namelijk kanker gekregen...

Ik wandelde naar buiten om de knobbeltjes zelf te inspecteren. Ik wreef over haar linkerpootje. Niets. Haar rechterpootje... slik... daar zat het. Ik duwde de haartjes wat weg en aanschouwde een erg vreemde knobbel. Het leek op een bloemkool, met allemaal bobbeltjes op die knobbel. Een soort framboosje.

Toen ik weer binnen kwam verzekerde ik mijn moeder "Ach ik maak me geen zorgen. Die collega van mijn vader is al zo'n paniekzaaier." No worries dus...



Geloof je het zelf?



Ik wilde mijn gedachten verzetten op de pc, maar bevond mezelf na een mum van tijd al op google, zoekend naar knobbels bij honden. Ik vond weinig bevredigends en zocht dus maar in het Engels. Zo stuitte ik op de volgende site, die perfect verwoordde wat ik dacht en hoe ik me voelde:

There are very few surprises that will startle you more than discovering a lump or bump on your dog. As your hand wanders over your canine pal in affectionate scratching or petting, your fingers just may chance upon a lump that “was not there before”. Guaranteed… it will scare the biscuits out of you. With that nagging “C” word drifting about the back of your mind, your first fear is that your dog might have cancer. Setting in motion your search for an answer as to what this lump is you make a quick trip to the veterinarian for an exam.

Terwijl ik een eindje ging lopen (ja, ik loop tegenwoordig; voor de Hollanders: rennen) bracht mijn vader Scotty naar de dierenarts. Ik was eerder thuis en wachtte samen met mijn moeder op de terugkomst en op het nieuws. De auto kwam de oprit opgereden. "Als hij serieus kijkt, zit het niet goed." vertelde ik mijn moeder. Pa stapte uit... en hij keek serieus. Hij opende het portier aan de andere kant en ik verwachtte dat de hond er uit zou springen en naar binnen zou lopen. Niets was minder waar... mijn vader moest voorover buigen om Scotty op te tillen. Doodstil bleven mijn moeder en ik door het raam staren. Doodstil was ook Scotty. Ze lag slap en bewegingsloos in de armen van mijn vader... met zo'n lampenkapgeval rond haar nek.
Slik... We snelden naar buiten om het nieuws te horen van mijn vader.

Het bleek gewoon een soort ouderdomsverschijnsel te zijn en totaal niet kwaadaardig! Niets om je zorgen over te maken. Ze had de knobbels meteen chirurgisch verwijderd, waardoor het pootje wat geschoren is en de wonden dichtgenaaid en flink ontsmet. Daarvoor had Scotty een verdoving gekregen en daarom lag ze zo stil. Om te vermijden dat ze aan de wonden zou bijten of het ontsmettingsmiddel zou oplikken, moest ze die lampenkap dragen. Ze lijkt nu meer een spotlamp dan een hond. Spotty!

Gelukkig dus! Weer goed vanaf gekomen!

Blind Date

Enkele weken geleden had ik een blind date. Mijn allereerste ooit! Spannend!
Een vriend van een vriendin van de zus van een collega. Jaja, het gaat ver terug. Aanvankelijk wou ik nog nee zeggen, ik durfde niet. Maar toen dacht ik waarom ook niet, wees niet zo'n mietje.

En dus stond ik op een zaterdag bij de ingang van de bioscoop te wachten. Een kwartier voor aanvang van de film hadden we afgesproken en ik arriveerde natuurlijk veel te vroeg, waardoor ik tijd genoeg had om zenuwachtig te worden. Elke persoon die naar me toe wandelde kon wel dé blind date zijn. Maar alle personen waren met twee of meer, dus eigenlijk kon niemand van hen het zijn.
Plots kwam hij dan toch aandraven. Blauwe ogen, wat donkerder haar, zelfde lichaamsbouw als ik. Terwijl we richting kassa wandelden besloten we dat we Ocean's 13 zouden gaan zien. In de rij maakten we kennis. Hij bleek leraar te zijn, o.a. in economie en geschiedenis. Ook tijdens de reclame praatten we nog volop verder.
Vervolgens werd de film vertoond. Aangename film, niet geweldig, niet geweldig slecht. Het einde van de film brak aan en de eerste naam van de aftiteling verscheen nog maar op het scherm toen hij zijn jas nam en recht stond, al zeggende dat het een leuke film was. Het was zelfs nog donker! Maar ik stond dus ook maar op. Op mijn vraag besloten we nog iets te drinken. Hij betaalde. Ik betaal de volgende ronde dan wel, dacht ik nog. Maar toen de glazen eenmaal leeg waren, moest hij niets meer hebben. Hij moest namelijk de volgende dag vroeg op. "Oei, en dat op een zondag?" zei ik nog. Ja, voor het werk.

We wandelden richting parking en eenmaal bij mijn auto gearriveerd wou ik mijn hand uitsteken ter afscheid. Geen gekus voor mij, zo ben ik niet. Maar hij was blijkbaar geen van beiden. Hij wandelde gewoon door, keek half om en stak achtelings zijn hand in de lucht, al mompelend "Dag he." Geen tot ziens. De hint was duidelijk.

Pas toen ik in mijn auto zat begon het te dagen hoe duidelijk de hint was. Hij moest morgen vroeg op voor zijn werk? Welke leraar moet op een zondag in het midden van de zomervakantie vroeg op voor zijn werk?

Anyway, om 22:30 uur was ik alweer thuis op mijn zaterdagavond. Niet bijster geslaagd dus. Maar dat is niet erg. Ik zag er al geen ruime toekomst in.

Fotocursus .

Ik heb een punt gezet achter mijn fotolessen. Waarom? Ik leerde naar mijn mening weinig bij. Mijn medestudenten waren diezelfde mening toegedaan... over zichzelf dan, niet dat ze vonden dat ik niks bijleerde...
Bovendien zouden we vanaf volgend "schooljaar" met de twee groepen samen zitten. Dat betekent dat de groep zal verdubbelen. En we hadden met ons kleine groepje al te weinig materiaal in de donkere kamer.

Daarbij komt nog dat de lessen niet meer op maandag- en dinsdagavond zijn, maar op donderdagavond... en zaterdagochtend! En alsof dat nog niet genoeg was om af te haken, werd ook besloten om het inschrijvingsgeld te verdubbelen!

Bye bye!

Toch heb ik wel een paar leuke dingen gedaan en geleerd. Vooral op maandagavond dan.
Een voorbeeld? Foto's retoucheren met Photoshop. Zoals deze oude foto van mijn teerbeminde vader.


Verder heeft één van mijn foto's op de schooltentoonstelling gehangen en twee andere op een expositie (wat klinkt dat duur) in een atelier en alles. Wel leuk!
Dit waren overigens die bewuste foto's. De eerste foto was voor het thema 'grafisch' de andere twee voor 'licht'.




En dan wil ik als laatste één van mijn examenfoto's laten zien voor het kleur-tegen-kleur contrast.



Ik zal bovendien nog eens een poging doen om meer te posten! :)

Içmeler mei 2007

Dinsdag 15 mei
We hadden een late vlucht naar Bodrum.
Vertrektijd: 21:00 uur
Aankomst: 01:40 uur
Het regende pijpenstelen bij aankomst op Eindhoven Airport. Eenmaal bij de incheck balie keek het meisje naar onze tickets, typte wat op een klavier en nam vervolgens haar telefoon ter hand. Oh jee… Ellen en ik wisselden al een veelzeggende blik. Kunnen we nu nooit eens gewoon normaal op reis vertrekken?
Wat we dachten bleek waar te zijn. Het meisje achter de balie sprak in de telefoon:”Ik heb hier nog eens twee mensen die niet op de lijst staan.”
*slik* We wisselden nog eens een blik.
Het meisje vervolgde “Ja, van Golden Tours weer.”
Blijkbaar kreeg ze toch het groene licht om ons toe te laten. Gelukkig maar!

Woensdag 16 mei
We landden 35 minuten vroeger dan voorzien. Om 01:05 uur dus. We zaten als eersten in het busje dat ons naar de transportband bracht waar onze koffers aan zouden komen. En die van ons bleken ook nog eens als eerste te arriveren! Meteen stonden we dus buiten, zoekend naar iets van Golden Tours.

Een jong mannetje, amper 17 ofzo, stond daar met een bordje van Golden Tours tussen nog een stuk of tien andere mannen met bordjes. De jongeman sprak geen woord Nederlands. Toen we lieten zien dat we in Hotel Juniper zaten, wees hij naar een busje. Op weg daarheen passeerden we ene Achmed, die onze host bleek te zijn. Hij was niet van Golden Tours. Er was eigenlijk niemand van Golden Tours, maar we moesten mee in die bus. Onze bagage werd in het kofferruim geplaatst en Ellen rookte nog snel een sigaret voordat we de twee-uur-en-nog-wat durende busrit naar Marmaris zouden aanvangen.
Plots verkondigde een andere reiziger:”Ja dat is wel balen dat we nog anderhalf uur moeten wachten, he?” Wat? Anderhalf uur wachten? Hoezo dat dan? Het bleek dat we op de bus zaten samen met reizigers die op een andere vlucht zouden zitten. Die vlucht zou vijf minuten later uit Amsterdam landen, maar was vertraagd, waardoor we midden in de nacht anderhalf uur moesten wachten.
Er stonden taxi’s genoeg en Ellen vroeg de prijs. Twee andere koppels wilden ook meerijden, wat dus zou betekenen dat we de prijs van de taxi met zes konden delen. Maar toen host Achmed dit te horen kreeg, werden we door hem verboden een taxi te nemen. We waren onder zijn verantwoordelijkheid en mochten dus niet weg. Er werd geen tweede bus ingelegd en de oplossing met de taxi die we zelf aanbrachten en zelf wilden betalen mocht dus ook al niet. We moesten hoe dan ook anderhalf uur wachten. Het eettentje aan de luchthaven dat 24 uur open was, heeft die nacht gouden zaken gedaan. We hebben er ook met een aardig koppel kennis gemaakt die nota bene in Eindhoven vaak op de camping zitten waar ook Ellen’s familie soms zit.
Het anderhalf uur werden twee uren. Eindelijk was de vlucht uit Amsterdam gearriveerd. Een mega-aantal van wel VIER mensen stapten op de bus en we konden eindelijk vertrekken. Moesten we dus twee uur wachten op VIER mensen? Kon daar dan geen aparte taxi of whatever voor ingelegd worden? *zucht*

Op de bus zat ook een oudere vrouw die amper te been was. Zij werd tijdens een tussenstop afgezet omdat ze elders heengebracht werd. De arme vrouw klauterde uit de bus met haar looprekje in het midden van de nacht. Ik merkte dat ze haar paspoort op haar stoeltje had laten liggen en gaf het snel door aan de persoon die haar uit de bus hielp. De vrouw mompelde nog iets van dat ze niet wist waar ze was of waar ze heen ging. Ik vraag me serieus af of ze nog wel leeft. Zo’n oude vrouw alleen, met een looprekje in Turkije die de eerste vier uur in dit land al haar paspoort op de bus vergeet. Misschien moest ze eigenlijk naar het strand van Scheveningen of naar het Keukenhof? Aangezien ze toch geen idee had van waar ze ergens zat…

Om 7 uur ’s morgens bereikten we eindelijk uitgeput ons hotel. De receptionist was erg vrolijk aan het doen, maar wij waren te uitgeput van een hele nacht reizen. Hij gaf ons de sleutel. 212 stond erop. Ja, waar is dat? De receptionist (die later Fatih bleek te heten) wees naar buiten en lachte hardop. Vast op de tweede verdieping, dacht ik en ik ging naar de lift. Ellen stapte eerst in en vervolgens drukte ik op de 2. KLABANG!!!!!!!!! Twee deurtjes schoven met een hels lawaai dicht. We schrokken ons vijf hartaanvallen achter elkaar en barstten toen in lachen uit. De lift arriveerde op de tweede verdieping en de twee deurtjes schoven weer met een hoop herrie open. Ik nam mijn koffer en stak mijn hand uit om de liftdeur te openen, maar plots KLABANG vielen de deurtjes weer dicht. Mijn hand lag er bijna af en ik deinsde achteruit, waardoor ik tegen Ellen botste, die daardoor over haar koffer op de grond viel. Bleek dat iemand boven ons ook net de lift geroepen had om van de derde verdieping naar beneden te gaan. Ik stond lachend en bijna pissend in mijn broek in de lift en Ellen lag op over haar koffer waar ze net over gestruikeld was toen plots de deurtjes weer openscheurden en een halfnaakte oude, grijze man de deur opentrok. Het was een Engelsman en hij zag overduidelijk dat we nog helemaal ondersteboven waren van de lift. Hij maakte nog een of andere opmerking dat het inderdaad een enge lift was en je goed moest oppassen. We strompelden snel de lift uit en lieten de man naar beneden gaan. Daar stonden we dan op de derde verdieping. We besloten om maar de trap naar verdieping 2 te nemen.
Zie hier een (donkere slechte kwaliteit) video van de enge lift:


Eindelijk waren we op de kamer. We gooiden de koffers in een hoek en verlieten het hotel om een fles water te kopen, want we hadden al lang niets meer gedronken. Daarna storten we neer op ons bed en vielen in slaap… het was pas 15:00 uur toen we weer wakker waren.

We kregen bij de receptie elk een armbandje dat aantoonde dat wij all-inclusive geboekt hadden. Het was een soort rieten gevlochten armbandje, dat vastgemaakt werd met een plastieken sluiting, dat er nog drie centimeter uit bleef steken. In een winkel waar Ellen sigaretten ging kopen, vroegen we ook of hij dat stukje er af kon knippen. De man begreep het verkeerd en knipte meteen heel het armbandje van Ellen stuk. Hij zag aan onze reacties al snel dat dat niet de bedoeling kon zijn en deed het bij mij wel juist. Ellen’s bandje had ik dan maar zo goed en zo kwaad als ik kon aan elkaar geknoopt.

’s Avonds stond er vis op het menu. Great. Ik haat vis. Maar deze viel nog wel te verteren gelukkig. In enkele snellen blikken had ik al vastgesteld dat er qua hunkigheid weinig te beleven viel bij het personeel in het hotel. Maar schuin tegenover ons hotel was Restaurant Pyramid. We wandelden er voorbij en ik merkte een prachtbarman op en staarde hem schaamteloos aan terwijl ik voorbijliep. Hij had het blijkbaar opgemerkt en toen hij plots naar me zwaaide, kreeg ik al mijn schaamte terug. Ik zwaaide snel terug en keek vlug de andere kant op.

We dronken nog even iets aan de bar en daar werkten Mehmet en Michael. Michael was zijn nickname. De echte naam was Metin, maar die nickname had hij omdat hij elke zondag bij verschillende bars optrad als Michael Jackson. We besloten meteen dat we dat eens moesten bekijken.


Donderdag 17 mei
We waren er op tijd uit om te ontbijten. Het was een buffet bestaande uit scrambled eggs, bonen in tomatensaus, brood, een hoop beleg, twee verschillende soorten cornflakes, yoghurt met al dan niet krenten erin en als drank was er koffie, thee, kersensap of sinaasappelsap.
We namen de dolmus (een busje dat je voor 1,75 lira per persoon vervoerd) naar Marmaris en zochten daar het café Jan De Wit op, waar Ellen het jaar daarvoor enkele keren was geweest.
In het dolmusje leerden we al snel het woord ‘dikkat’. Telkens de deuren opengingen weerklonk er een vrouwenstem die zei “Dikkat!”. Het betekent zoveel als ‘Pas op!’ Het grappige woordje werd tijdens de rest van de vakantie natuurlijk te pas en te onpas gebrukt.
We dronken wat bij Jan de Wit en kletsten een beetje met ene Tony die Ellen ook nog van toen kende. Daarna wandelden we verder door het haventje en kuierden door bar street, waar op deze tijd van de dag niets te beleven viel.

Later die dag boekten we een boottocht voor de volgende dag. 20 euro voor twee personen, inclusief BBQ, dat kon er wel vanaf.
Ellen was op zoek naar een paar nieuwe schoenen. Nu is het gebruikelijk in Turkije dat je pingelt, want je betaalt anders veel te veel. Toen ze het perfecte paar gevonden had, kwam dus de onderhandeling over de prijs. Ze kostten 40 lira. Ellen probeerde 30. Nee, dat kon hij echt niet maken. 35 dan. Nee, doe toch maar 30. De man bleef echter volhardend op 35 lira doordraven. Uiteindelijk besloot Ellen dan maar om te betalen. Maar ach wee, er zat nog maar 31,5 lira in de portemonnee! Ik verstopte de briefjes van 10 en 20 lira stiekem in mijn zak, want natuurlijk hadden we wel meer dan 31,5 lira. We waren nog maar net in Turkije! Maar dat moest die man niet weten. Ok, 31,5 lira was ook wel goed dan. Verkocht! 8,5 lira uitgespaard.
Later kochten we ook twee waterkoelers, voor als we een jeeptocht zouden doen. Een man bracht net tientallen landkaarten bij de winkel af. Ellen grapte of die gratis waren. De man aarzelde eerst, maar gaf uiteindelijk de kaart gratis mee. Later bleek dat we de waterkoelers veel te duur hadden betaald (en ze waren nog lelijk roze ook!) maar goed, we hadden er wel die kaart bij.

Die avond dronken we nog 4 raki bij de bar. Michael vroeg ons uit over de boottocht die we geboekt hadden. En toen hij hoorde dat we ook een jeep wilden huren, verzekerde hij ons dat hij dit voor een goed prijsje kon regelen voor ons. Hij zou de prijs van de jeep navragen. Even later had hij dat inderdaad gedaan, maar het was al 10 lira duurder dan wat wij zelf al elders gezien hadden!
Mehmet bekende die avond ook dat hij Russian girls erg leuk vindt. Allicht, die dragen altijd weinig verhullende kledij. Elke hetero vent valt daarvoor. Andersom weten ze ook dat Ellen en ik geen koppeltje zijn. Dat ik ipne (Turks voor homo) ben, maar toch denken ze dat Ellen en ik vanalles in bed uitspoken. Nou, sorry Ellen, maar nee dankje. En andersom is het ook zo, I know. Geen idee dus of ze eigenlijk geloven dat ik ipne ben of niet… We’ll see.

We zijn wel nog meer namen te weten gekomen van de rest van het personeel. De receptionist die dus Fatih bleek te heten. Een andere, kale receptionist die Turgut heet. Een nieuwe receptionist die er stage loopt heet Ozan. Verder werkt er overdag ook een heel lief schattig manneke in de poolbar. Echt een soort puppy die je meteen zou willen adopteren. Hij heet Serçan en zijn tweelingbroer werkt in het hotel aan de overkant. Hotel Siesta, dat van dezelfde eigenaar is en waar wij de lunch en het diner moeten nuttigen. De tweelingbroer heet Tarçan. Je spreekt het in ieder geval uit als Tarzan.
Zelf hebben we ook Turkse namen gekregen. Ellen is Ayse en ik heet Tarik.

We maakten het niet laat, want de volgende dag zouden we om 9:15 opgehaald worden voor de boottocht.

Vrijdag 18 mei
Die nacht hadden we amper geslapen. Het duurde sowieso al eeuwen voor ik in slaap viel (door de raki??) en later bleek Ellen ook nog eens te snurken. Maar ach, dat heb ik blijkbaar ook gedaan, we zijn allemaal maar mensen, I guess.
Na het ontbijt wachtten we buiten op het busje dat ons zou oppikken voor de boottocht. Toen het arriveerde, zat er nog maar één duo in. Maar er moesten er nog meer bij. We reden heel Içmeler rond om her en der bij hotels en appartementen te stoppen. En plots reden we wel héél bekende weg. Het zal toch niet waar zijn dat we…. En jawel hoor, het busje stopte pal voor Club Daystar! Alles wat we daar meegemaakt hadden schoot als een flits voorbij. (Heb je dat allemaal gemist? Hier kan je het nog nalezen, van onder naar boven is het in de juiste volgorde: http://damonbrooks.blogspot.com/2005_06_01_archive.html)
Er stapte een marginaal gezin met twee kinderen op. Oh geweldig, dat zat dus ook op onze boot…
We stopten ook bij het poepsjieke hotel Marti La Perla. Hier zitten de mensen met wat meer geld. En dat bleek al meteen! Terwijl iedereen al mooi bij de uitgang van het hotel stond te wachten, viel er bij Marti La Perla niemand te bespeuren. De chauffeur van het busje stapte uit en ging navragen. Na enkele minuten wachten kwam de vrouw dan eindelijk opdagen. Ze kon er vast niet aan doen, want bij ons was het busje eigenlijk ook al 10 minuten te vroeg. Maar toch… zo’n rijkeluismensen denken dat ze zich alles kunnen permitteren! Aangezien bijna iedereen die we ontmoeten automatisch een nickname kreeg, was de naam van deze dame al snel bepaald: Marti La Perla, of gewoon Marti.
Onze buschauffeur bleek ook een van de drie bootslui te zijn. Hij deed bijna alles. De mensen ophalen en afzetten. Bestellingen opnemen en drinken halen en brengen. De borden met eten aan iedereen uitdelen. De andere man zal de bot bestuurd hebben en de vrouw gekookt en vest gebreid… ofzo. Stiekem vond ik het manneke dat ons gehaald had en voor ons drinken zorgde enzo wel een beetje leuk… maar ik lijk dat probleem wel vaker te hebben met Turken in Turkije. (Turken in België daarentegen…)
Er zat maar tien man op heel de boot. Lekker veel plaats dus! We kozen de uiterste hoek uit en legden onze strandlakens neer. Marti bleek geen strandlaken bij te hebben. Ook geen fototoestel of een boekje of wat dan ook. Enkel zonnebrandcrème. Net op de dag dat het bewolkt was. Nee, het was dus geen lekker weer. Ik heb dan ook niet in de zee gezwommen en Ellen al helemaal niet. De boot zou op een aantal verschillende plaatsjes stoppen, maar naar het einde toe begon het zelfs te regenen en ging iedereen benedendeks zitten, met het strandlaken omgewikkeld van de kou. Marti had echter geen strandlaken, zoals gezegd. Ze werd spierwit en kreeg blauwe lippen. Ze leek erg onderkoeld. Besloten werd om de laatste stop maar over te slaan en gewoon naar huis te gaan.

Die avond hadden we elk 8 raki op, maar het was dan ook gezellig. Michael vertelde ons dat hij met ons wel eens op stap wou gaan. Naar bar street in Marmaris ofzo. Ja, gezellig!
Nou is er één probleem met raki: hij tikt snel aan, maar je merkt dit niet. Bovendien doe je allerlei domme dingen en het ergste van al is: je WEET dat je ze doet, je kan het gewoon niet stoppen. Dit resulteerde er dus in dat we iedereen die voorbijkwam (en dan vooral de knappere soort) aanspraken met günaydin! Dat betekent goedemorgen… en dat riepen we dus… om 1 uur ’s nachts. Tot ongenoegen van Mehmet en Michael achter de bar. Maar daar zei ik dan af en toe özür dilerim tegen. Turks voor sorry.
Maar we waren ook goede hasslers (hasslers vind je in elk zaakje in Turkije. Zo heten die mannen die je op straat aanspreken om je in hun winkel of restaurant te lokken.) Toen er twee dames met een kind voorbijkwam overhaalden wij hen namelijk om een glaasje te drinken aan de bar. Wij regelden dus mooi inkomsten voor het hotel! Ze heetten Debby, Vicky en het klein meisje was Louise.
Ik was niet de enige die het een beetje vlaggen had. Eenmaal op de kamer had Ellen het lumineuze idee om de telefoon te nemen en het nummer van de receptie te draaien. Ik flitste nog net het licht uit, zodat ze de nummers niet meer kon zien. Helaas was de receptie slechts één getal en had ze het snel gevonden. Ik kreeg de hoorn tegen m’n oor gedrukt. Ik kreeg haar niet weggeduwd, maar zocht in het donker wel naar het telefoontoestel en meende al snel het knopje gevonden te hebben waarmee je de telefoon inlegt. Geen zorgen dus. Ik drukte meermaals dat knopje in, terwijl Ellen stond te giechelen. Om maar mee te spelen zei ik vervolgens heel stoer in de hoorn “Hello, you want jiggy-jiggy with me?” en vervolgens kreeg ik een halve hartstilstand toen ik aan de andere kant hoorde “Hello… Robbie?”
Ik was op slag wakker én nuchter en flitste het licht aan! Oh my god, hij heeft dat gehoord!! Ik keek op welke knop ik dan al die gedrukt had… in het groot stond er REDIALL opgedrukt…


Zaterdag 19 mei
We hadden lang geslapen en dus het ontbijt gemist. We dronken dus een cappuccino aan de bar en aten vervolgens scrambled eggs on toast bij Pyramid. Uiteraard ging ik strategisch zitten… op de plaats waar ik de bar in de gaten kon houden. Want daar stond die ene die eerder al eens gezwaaid had. Shit hij kijkt…. En hij zwaait weer… *bloos* Even later meende ik overigens te horen dat ze hem Mehmet noemden. Meteen dacht ik terug aan een uitspraak die ik vorig jaar deed “Alle Mehmets zijn voor mij!”. Bij onze eigen barman had ik daar nog niet aan gedacht, maar nu zou ik het niet erg vinden om die uitspraak na te leven…
We gingen ons nadien een half uurtje vervelen in het internetcafé, waarna we een glaasje fris aan de bar dronken en vervolgens suf, duf en moe maar weer in bed kropen. Kutraki! Trouwens, de barmannen hadden opgeschreven dat we elk 10 raki hadden gedronken! Yeah right! Helaas konden we niks bewijzen en betaalden we de rekening maar…
’s Avonds bleek er een hoop gedoe op het naburige plein te zijn. Er trad een of ander bandje op en we passeerden het toen we naar hotel Navy wandelden. In dit hotel verbleven Ellen en Bram 2 weken. En zelf had ik er vorig jaar ook een nachtje doorgebracht.
Het waaien van gisteren was vandaag nog erger geworden. Af en toe waren er serieuze rukwinden en bij Navy waren al enkele stoelen omgewaaid. Enkel Erkan en Hilda waren er te bespeuren. Ellen kent hen beter. Ik heb tijdens de vakantie van Ellen en Bram wel met die Erkan aan de lijn gehangen, maar zij hebben er twee weken mee doorgebracht. Hilda kende ik vooral van verhalen. Zij brengt elk jaar zes maanden in hotel Navy in Içmeler door. Heerlijk! Ze had het niet echt voorzien op die wilde storm en kroop dus na een tijdje vroeg haar bed in… Nouja vroeg… volgens mij was het al na middernacht en als ik het me goed herinner is Hilda ouder dan 70. Overigens kwam er ook een enorm knappe jongen bijstaan. Nieuw personeel ofzo. Shit waarom zaten we nou niet in Navy?! Oh ja, die hebben geen all-inclusive.
Eenmaal bij het hotel bestelden we elk nog een raki, het blijft lekker spul. Maar omdat het zo koud was, gingen we binnen bij de tv zitten. Daar zat ook Fatih, de nachtreceptionist van dienst. Plots begon hij te gniffelen en zei hij dat ik hem vorige nacht gebeld had. Shit da’s waar ook! Maar ik wist zogenaamd van niks! “Me? Noooo!” Jawel, ik had drie keer gebeld (oeps, door die Rediall dus) en de derde keer had ik iets gezegd van jiggy-jiggy en Ellen zou op de achtergrond ‘Oh my god’ gegild hebben. Ik zette mijn beste pokerface op en vertelde hem dat dat absoluut niet kon. Zoiets zou ik toch echt nooit doen hoor! Uiteindelijk werd de schuld maar op de raki geschoven en zo kwam ik er nog enigszins oké vanaf.
Inci (of Ingni of whatever… op internet vond ik dat Inci een Turkse naam is, dus hou ik het daar maar op) kwam ook binnengewandeld. Hij had een beetje een raar kapsel… zwart, maar de nekharen waren geblondeerd. Maar op zich leek het wel iemand waar je veel lol mee kon hebben.
Eenmaal op de kamer wilde Ellen perse nog eens naar de receptie bellen. Voor de grap bestelde ze op z’n Turks twee raki. Tot onze grote verbazing werd enkele minuten later op de deur geklopt… De tv werd uitgezet en alles was stil. Ik deed maar open en daar stond Mehmet met twee glaasjes raki. Hij wou er al even snel weg zijn als ik. Arme jongen, het was maar een grap en nu was hij toch helemaal naar boven gekomen. Nouja, van de andere kant… de all-in tijd was al voorbij, dus we zouden deze moeten betalen. Dan zal het vast niet te veel gevraagd geweest zijn. Eerder die dag had Ellen overigens met de gsm van Mehmet naar haar mobiel gebeld. Nu hadden we zijn nummer dus. Ik stuurde hem snel een bedank-sms’je. Iets van Tesekürler for raki, askim. Seni seviyorum!

Zondag 20 mei
Ik was om 9 uur op en ging snel ontbijten. Later had Ellen het plan om een uhm… “vriendin” op te zoeken. Die zou in Sun Blue werken, dus even in het internetcafé opgezocht waar dat ergens moest liggen. Nadat we er eerst voorbij gewandeld waren, vroegen we de weg in een winkel. Daar en daar. Oh… waar we net dus waren. Ze was er inderdaad. Ik ken haar zelf amper, maar Ellen heeft er wel herinneringen aan, al zijn die niet al te happy. Bij het afscheid zeiden we dat we nog wel eens langs zouden komen. Maar dat is eigenlijk niet meer gebeurd…
Die middag wandelden we via de promenade langs het strand van Içmeler naar Marmaris. Het was best mooi en erg actief voor ons doen. Halverwege hadden we dorst en werden we dik afgezet. Tien lira betalen voor twee blikjes Ice Tea!
In Marmaris aangekomen, namen we de dolmus terug. De eerste reed ons straal voorbij… Ook de tweede deed alsof ie ons niet zag staan, nou ja! Driemaal blijkt inderdaad scheepsrecht te zijn, want eindelijk konden we een busje instappen. We kwamen wat op adem aan de bar van ons hotel. Ik vroeg eens aan Mehmet of hij toevallig berichten ontvangen had, denkende aan het sms’je dat ik de vorige avond had gestuurd. Oh ja, dat bericht, ja heb ik gezien. That’s it? Wat een lauwe reactie!
We wilden nog een jeep huren en liepen enkele plaatsjes langs om te informeren naar prijzen. We belandden uiteindelijk bij Waterfall, het tentje waar twee jaar eerder George werkte die ons met vanalles geholpen had. Met een leugentje om bestwil over prijzen die we elders gehoord hadden, konden we daar een jeep huren voor 60 lira. Bij de anderen kostte het 75 of 80! Dinsdag zou onze jeeptocht plaatsvinden!
Naast Waterfall Tours was er een tentje dat allerlei kruiden en thee en Turkish Delght verkocht. Ellen kon niet weerstaan aan de zoetigheid en kocht een doosje. Maar goed ook, want het smaakte mij ook goed. De jongeman in de zaak schotelde ons nog verschillende soorten thee voor die we konden proeven. Apple tea, lemon tea, sex tea (ginseng en gember, blijkbaar wekte het lust op ij de man en kreeg de vrouw er energie van. We zullen wel zien.) Verder kregen we nog een hoop uitleg over thee en kruiden. Ik vond het wel gezellig, maar na een tijdje was het toch wel genoeg en gingen we terug naar het hotel.
Het was namelijk zondag en Michael had ons eerder al eens gezegd dat hij dan als Michael Jackson optreedt. We vroegen nog eens of het bij Majestic aan het kanaal was of bij Majestic Boys in het centrum. Jaja bij het kanaal. Dus wij naar Majestic. En we zagen Michael Jackson, die er erg wit uitzag, terwijl onze Michael toch stukken donkerder was. Maar ja, met schmink kan je al veel doen. Hij had een pruik en een hoed op en het was donker met flitsende discolichten, maar we meenden Michael er toch in te herkennen.
Het manneke van Dalyan dat ook al enkele jaren bij Majestic optreedt, was aanzienlijk verdikt en had kortere haren. We herkenden hem het eerste moment zelfs niet toen hij vroeg wat we wilden drinken.
Naast ons aan tafel zat nog een Nederlands stel. Zij zaten in hotel L’Etoile. Wederom kennen we geen naam en was de nickname Truus al snel gegeven aan de vrouw. Zij sprak ons geregeld aan. Bijvoorbeeld tijdens het grappige Full Monty optreden toen ze zich omdraaide en op sarcastische toon naar Ellen gilde “Word jij hier ook zo opgewonden van?!” Ze leken een ontzettend leuk stel te zijn. Misschien moeten we er maar eens mee afspreken om nog eens samen ergens heen te gaan? We werden echter ergens anders geplaatst omdat het een beetje begon te regenen. Maar toen Truus even later naar het toilet ging, kwam Ellen haar achterna om het eens te vragen. Truus leek echter al veel Efes op te hebben, want ze herkende Ellen niet eens meer!

Toen we later weer bij de bar aankwamen zat er plots een hoop volk. Altijd als wij weg zijn, zit er volk bij ons aan de bar! Is het een teken ofzo? Ik zei nog tegen Michael dat hij er nu weer stukken donkerder afzet en vroeg of hij de make-up had weggewassen. Jaja, alles was weer weg. Een Nederlands stel aan de bar vroeg waar we het over hadden. Nou over Michael die een Michael Jackson show gegeven had natuurlijk. En toen kregen we een zin te horen die heel ons denkbeeld over Michael deed omslagen. “Michael heeft heel de avond hier in de bar gewerkt.” Het was te denken! Hij probeerde ons al een jeep en een boottocht aan te smeren… en nu blijkt heel dat Michael Jackson verhaal ook gelogen te zijn. Wat waren we ook naïef… nouja, lesje geleerd: Michael valt niet te vertrouwen. Hij was vast degene die vorige keer die twee extra raki op onze rekening had gezet…
Later, toen ik naar het toilet was, vroeg hij overigens ook nog aan Ellen dat ze gerust met Mehmet een strandwandeling kon gaan doen als ze wou. Terwijl Mehmet er zelf bij zat, nouja, doe ff normaal.

Maandag 21 mei
Laat wakker… de lunch werd ons ontbijt. Het werd vervolgens een kort stukje verveeldag. We brachten nog eens een bezoek aan het internetcafé, waar ik 3 lira betaalde, omdat ik er heilig van overtuigd was dat het anderhalve lira per persoon per half uur was. De man aarzelde en zei toen ok. Pas toen ik buiten stond, besefte ik dat het 2 lira per persoon per half uur was! Oops. Nouja van 1 lira zal ie ook niet doodgaan.
Daarna hingen we wat rond en in het zwembad van het hotel. Zo heb ik nog een aantal nieuwe namen geleerd van het overige personeel. Ene Harkan, waar we amper contact mee gehad hebben, omdat hij voornamelijk in het hotel tegenover werkte. Mariom of Mariam ofzo… het enigste meisje dat in het restaurant werkte. Meestal zijn vrouwen er alleen goed als poetsvrouw, dus ik vond het heel wat dat zij wél in het restaurant mocht werken. En dan ene die er naar mijn mening meer Bulgaars dan Turks uitzag en waarvan ik absoluut niet weet hoe je z’n naam schrijft. Erdzu ofzo.
’s Avonds bleven we niet aan de bar hangen, maar gingen we naar binnen bij Fatih zitten, wat erg gezellig werd. En volgens mij hebben we niet eens veel gedronken. We konden het dan ook niet erg laat maken, want de volgende dag zou de jeeptocht plaatsvinden!

Dinsdag 22 mei
De jeep zou aan het hotel afgeleverd worden. In afwachting bestelden we een cappuccino bij de bar. Serçan had er echter geen meer. En de jeep was al een kwartier te laat. Terwijl Ellen bij de receptie ging informeren, regelde Serçan bij broer Tarçan 2 zakjes oploscappuccino. Ik zei toch dat ie zo lief en koetsjie koe was?! Maar goed… de jeep stond bij Waterfall Tours, want ze hadden toch gezegd dat we hem daar moesten ophalen? Euhm… nee, jullie hadden gezegd dat ie hier afgeleverd zou worden. Vooruit, ze zouden ons komen halen. En inderdaad, enkele minuten later stopte er een jeep met chauffeur, die ongeduldig wachtte. We hadden nog niks van onze cappuccino kunnen drinken die Serçan zo lief had geregeld, maar we moesten per se mee. M’n schouders ophalend bracht ik nog eens m’n beste Turks naar boen en zei tegen Serçan özür dilerim…
Nou… de jeep. Zet eens voor de lol de top van je duim tegen de top van je wijsvinger op één hand en maak zo’n cirkeltje, you know het teken voor OK als je duikt. Zie je dat gat dat nu tussen je duim en wijsvinger ontstaat? Zo groot waren de gaten in de bodem van de jeep die we gehuurd hadden… Eentje bij de pedalen en twee bij de passagierskant. Een erg oud ding dus. De kilometerteller bleef overigens ook steeds op 0 staan, hoe hard we ook reden. En de tank was bijna leeg, zoals gewoonlijk, dus eerst maar eens tanken. Daarvoor moest weer door het drukke Marmaris gereden worden, maar dat viel deze keer gelukkig mee, het was nog vroeg en er was weinig volk!
We volgden de wegwijzers naar Bozburun. Hier en daar werd natuurlijk weer aan de wegen gewerkt, maar gelukkig dit keer niet zo veel als 2 jaar geleden. We reden over enge weggetjes waar amper twee auto’s naast elkaar konden rijden. Links van je keek je de berg omhoog, rechts van de weg was een diepe afgrond. Ellen maande me constant aan om meer naar links te rijden omdat ik te dicht bij de afgrond zat (terwijl ik er drie meter vandaan reed), maar ik was dan weer als de dood voor tegenliggers die plots om de hoek zouden komen als ik midden in de weg zou rijden. Ellen stond dus doodsangsten uit als ik reed en andersom durfde ik ook amper te kijken als zij reed. In zo’n situaties heb je toch liever gewoon zelf het stuur in handen. Op een gegeven moment heeft Ellen zelfs haar ogen gewoon dichtgehouden op een erg eng stuk. Ik zag voor me op welke weg ik terecht zou komen. Voordien zag ik dat niet echt, want dan reed ik er gewoon op, maar nu kon ik de verte de diepe afgrond langs de weg zien. Oh God… Stilzwijgend reed ik over de weg en toen het allemaal voorbij was barstten we van zenuwen keihard in lachen uit.

Nou Bozburun, het stond al van ver aangegeven dus het moest wel een grote plats zijn! Hos Geldiniz zagen we ineens. Welkom in Bozburun. Oh we zijn er! Een minuut later waren we er alweer uit… Teruggedraaid dus en ergens een zijstraat genomen. We hadden intussen flink honger en we moesten en zouden in Bozburun eten. Gelukkig vonden we uiteindelijk een tentje. Daar bestelde Ellen vis en ik kip. Of er salade bij moest? Ja doe maar, een boord met alleen een stuk kip is ook maar weinig. Nou dat hadden we geweten! Drie borden met allerlei salades, een korf brood en een bord met kip (vis voor Ellen) met daarop ook nog eens frietjes en salade. Uiteraard kregen we dit niet allemaal op (en bovendien waren die rode bieten niet te vreten!). En toen kwam de rekening… Die drie borden salade waren er elk apart ook bij gerekend. Het was wel te denken! After all, dit is Turkije. 40 lira werd het alles samen. We hadden maar betaald zonder veel morren en vingen onze jeeptocht weer aan. Zo reden we Sögüt door en bezochten we daarna de Selale watervallen. Niet erg indrukwekkend eigenlijk, maar goed, we hebben ze toch gezien. Oh en een historisch oude molen ofzo. Een man wees ons de weg en plots stonden we in een oud hok met inderdaad een of andere machine. Dat zal die molen wel geweest zijn veronderstel ik?

We stopten ook nog in het gezellige centrumpje van het dorpje Bayir. Een groot toeristisch winkeltje stond daar. De man sprak ons meteen aan, want er kwamen nooit toeristen van onze soort daar. Meestal waren het Turkse toeristen die daar kwamen. Hij bood ons gratis appelthee aan, wreef onze handen in met frisse citroen olie, gaf ons stukjes Turks snoep en we kregen elk een armbandje. Natuurlijk kan je hier eigenlijk niet meer onderuit. Er werden veel heksen verkocht in de winkel en dat was natuurlijk goed voor Ellen, die heksen spaart. Maar eentje was kapot. Dus kreeg ze er twee voor de prijs van één! Zo hadden we dus vanalles gekregen voor slechts 10 lira. Dat maakte het dure etentje eerder die dag weer wat goed.

We overleefden de jeeptocht en arriveerden veilig bij ons hotel. Michael vroeg of hij ook eens met de jeep mocht rijden. Dacht het niet. Hij is niet verzekerd of niks, als er iets gebeurd mogen wij het uitleggen en betalen. Bovendien weten we intussen al dat hij niet te vertrouwen is.
’s Avonds reden we nog naar Marmaris om wat inkopen te doen in de loeigrote supermarkt Tanzas. Toen we terug wilden, was het al aardig donker geworden en aangezien Ellen niet goed ziet in het donker, nam ik best het stuur over. Maar nu liep er wel een hoop volk in Marmaris rond. Iedereen toetert er naar elkaar en dat had Ellen op de heenweg ook gedaan, maar zelf durfde ik dit niet. Of was ik er te laat mee. Ik heb die reactie niet meteen, ik schrik me eerst half lam en als iedereen dan weg is en alles opgelost is, denk ik plots ‘oh ja ik had moeten toeteren’. Maar goed, ook deze tocht overleefden we. Dat verdiende wel een raki of 2 aan de bar, waar Michael ons nu weer een of andere klok probeerde aan te smeren. Je kon je foto laten maken en die werd dan ergens op gedrukt en daar werd een klok van gemaakt. Aartslelijk! Het ding kostte 12 lira, nou nee dankje.

Woensdag 23 mei
Wederom lunch als ontbijt. En op woensdag is het markt in Içmeler, dus wij daarheen. En ik heb er vijf T-shirts gekocht voor… 15 lira. Da’s denk ik 12 euro ofzo. Verder werd je natuurlijk op elk kraampje lastig gevallen om iets te kopen. Kwestie van een antwoord terug te hebben. Toen een man naar me riep dat alles heel cheap was in zijn kraampje, antwoordde ik dan ook terug:”Cheaper than my girlfriend?” Hij wist niet wat hij daarop moest zeggen en wij konden hem makkelijk afschudden.
Daarna was het weer zwembadtijd. ’s Avonds speelde Liverpool tegen Milaan. Zelf geef ik niks om voetbal, maar Ellen wel, dus plantten we ons bij de bar voor de tv neer. Een Engels gezin was er ook bij en de grootmoeder was helemaal voor Liverpool. Toen Milaan scoorde en haar kleinkinderen daarvoor juichten, ontplofte omalief dan ook met een keihard “Oh bugger off!!!” Stiekem hoopte ik eigenlijk dat Milaan zou winnen en yes, het gebeurde nog ook.
Michael was blijkbaar vergeten dat hij de avond ervoor het klokje probeerde te slijten aan ons. Want nu deed hij het opnieuw. En het kostte maar 20 lira! Goh… 8 lira meer als gisteren dus?
We besloten om na de voetbalwedstrijd naar Eastenders te gaan, een disco in Içmeler. De tent was bijna leeg toen we er aankwamen. Maar er kwam wel meteen een leuke Eastenderswerker naar ons toe, die meteen zijn arm om me heen deed en blijkbaar een hoop over Tilburg wist te vertellen. Zoals ik al eerder heb gezegd: ik blijk echt een zwak te hebben voor die Turken. Vast het donkere tintje en de zwarte haren ofzo. Anyway, deze was weer heel leuk en ik vond het totaal niet erg dat hij zo touchy was.

Ik moest echter al snel naar het toilet. Hatelijk. Ik kan quasi nooit in zo’n openbare toiletten. Gelukkig was er een hokje vrij en leek er niemand in de buurt. Maar toen ik klaar was en uit het hokje stapte stonden er niet één, niet twee, maar DRIE medewerkers van Eastenders hun handen te wassen. Ze waren aan het grappen ofzo en de ene wou net de andere “aanvallen” toen ik voorbij kwam. Hij had mij niet gezien en zo kwam ik dus tussen de twee terecht… :/ Weer typisch voor mij hoor. Ik glimlachte en maakte dat ik daar snel weg was.
De tent was intussen al aardig volgelopen. Het touchy kereltje kwam vervolgens vragen waarom we niet gingen dansen. Maybe later stamelde ik. Maar toen vertelde Ellen me wat ik eigenlijk had moeten zeggen. Ik dronk m’n Efes op en nam me voor om dit te zeggen als hij het nog eens kwam vragen. En ja hoor, een kwartiertje later stond ie er weer. Waarom we niet gingen dansen. Ik keek hem aan en zei “Only with you!” Oh nee nee, hij was niet gay. Nou, niet zeuren dan als je niet mee wil dansen!
Twee jaar eerder werden we door het personeel ook naar deze disco genomen… met de gevolgen vandien (nouja eigenlijk vielen de gevolgen wel mee, omdat we goed nuchter waren gelukkig). En nu zagen we heel veel Turkse personeelsleden van allerlei hotels en restaurants met Engelse meisjes dansen.

Yup, die eindigen vast ook nog wel ergens in een greppel later deze avond! Wat liepen er trouwens sowieso veel marginale Engelsen rond. Tienerjongens die denken oh zo stoer te zijn, maar nog nooit van het woord styling gehoord hadden en dus in een trainingsvest uit de maat op de dansvloer stonden te springen.
Zie een filmpje van de Engelse jongens:

En de Engelse meisjes kon je meestal aan de omvang al herkennen. En ok, daar kunnen ze misschien ook niet aan doen, maar doe dan geen ultrakorte minirok aan die drie maten te klein is enzo.
Na Eastenders trokken we naar Discotheek Pleasure, vlak bij ons hotel, dat die avond geopend was. Het was er drie keer niks en we stonden letterlijk binnen 20 seconden weer buiten. Dan maar naar het hotel. Het was inmiddels 3 uur en de bar bleek al gesloten te zijn. Maar innen in de lobby zaten Mehmet, Fatih en Alp (barman van het hotel aan de overkant). Het was supergezellig en we hadden heel wat afgelachen. Vooral toen Ellen er in slaagde de tv te ontregelen en we wel moésten praten allemaal. Die drie kregen het over een oorlog in Iran enzo… erg boeiend onderwerp om 3 uur ’s nachts en na twee flesjes Efes.
Mehmet had zijn arm op de rand van de bank achter Ellen’s hoofd gelegd. Alsof hij zich zo heel onschuldig uitgerekt had en dan die arm daar neergelegd had. Ik deed stiekem hetzelfde bij Fatih. Enkel Ellen merkte dit op, waardoor we beiden in een deuk lagen, terwijl de anderen over Iran bleven doorzeuren.
Die Alp was me overigens vantevoren nooit opgevallen… ik weet dat het zo erg klinkt, ik weet het… maar ook hij was wel leuk. *bloos en schaam* Hij maakte een foto van me met zijn mobiel, waarop ik natuurlijk een foto van hem nam. En dat was genoeg voor een gek gesprek natuurlijk. Mehmet begon al helemaal van “You like Alp?” giechel giechel. En hoewel ik Alp inderdaad wel leuk vond, besloot ik om het er extra dik op te leggen en mee te spelen. Jaja Alp was geweldig. Yakisikli enzo! Na een tijdje ging het zelfs zo ver dat ie te huur was. 200 lira voor een uur. Nou nee, toch maar niet… 25 euro voor een striptease was het toen weer. Allemaal grote bluf natuurlijk, dus ik stond plots op om zogezegd geld te halen. Alp lachte nerveus en zei dat ie wel 29 jaar was. Dus? Ik ben er 26, da’s toch niks? Oh maar toen was ie plots 37. “So? For me no problem!” Wederom moest hij lachen. Mehmet fluisterde in Ellen’s oor dat Alp mij ook leuk vond, maar daar geloof ik eigenlijk geen zak van.
Picture time! Of Ellen een foto van mij en Alp wou maken. Alp maakte plaats naast hem op de bank en ik ging zitten. En net toen er op het knopje gedrukt werd, legde ik slinks mijn hoofd op zijn schouder.

Hilariteit alom natuurlijk. Mehmush hoorde ons waarschijnlijk lachen aan de overkant van het hotel en kwam ook een kijkje nemen. Groepsfoto! Ellen daagde me uit om languit op iedereens benen te gaan liggen. Ik drukte al mijn schaamte weg en nam de uitdaging aan!


De deur stond open en het waaide binnen. Ellen kreeg het koud en kreeg Alp’s vest. Dang, waarom heb ik mijn vestje nou net wél bij! Anyway, even later gingen Alp en Mehmet slapen. “Ok, I come with you!” riep ik nog en ik liep Alp achterna. Hij moest wederom zenuwachtig lachen, maar kreeg snel door dat ik hem natuurlijk niet écht achterna ging.
We gingen zelf dan ook maar slapen. Het was immers al 5 uur! Ellen had Alp’s vestje nog aan. En of ik het zelf was of de Efes… maar ik moest denken aan wat ik op tv gezien en in boeken gelezen heb… en aangezien Ellen eerder een knuffelbeest gekocht had om iets vast te houden bij het slapen gaan… besloot ik (waarom typ ik dit eigenlijk neer….) om Alp’s vestje te knuffelen bij het slapen gaan. Wat erg… een half uur later schoof ik z’n vest toch maar opzij want ik besefte dat ik erg aanstellerig was. Ik deed m’n best om niet weer het verliefde tienerkalfje uit te hangen.

Donderdag 24 mei
Om 12 uur werden we wakker. We besloten om maar eens echt ontbijt te eten ipv weer lunch als ontbijt te nuttigen. Uiteraard keek leuke barman van Pyramid me weer helemaal na toen we er voorbij wandelden en uiteindelijk kwamen we bij restaurant Florida terecht. Ook hier waren ze touchy, maar deze man was al ergens in de vijftig ofzo volgens mij. In ieder geval was dit al minder aangenaam… Ja ik ben oppervlakkig. We bestelden scrambled eggs & bacon on toast. En we kregen geen bacon, zucht. Snel snel bereidden ze die nog voor ons toen we er naar vroegen. Gelukkig klopte de rekening wel!
Nog duf van de Efes gingen we nadien weer aan het zwembad liggen. Tanir, nog een van de personeelsleden, kwam ineens naast me staan. Of ik een paar zinnetjes in het Nederlands wou vertalen. Al vanaf de eerste zin werd me duidelijk wat zijn bedoelingen deze zomer zouden zijn. “Je bent mooi. Wil je mee uit? Je hebt mooie ogen.” Vooral dat laatste zinnetje deed ons weer dubbel liggen. Eerder die week had Mehmet namelijk verkondigd tegen Ellen dat “You have beautiful ass.” Euhmm… ok… Voor de zekerheid vroeg Ellen hem om het nog eens te herhalen. „You have beautiful ass“ zei hij nog eens en wees naar haar ogen. Ooooh EYES!
Even twijfelde ik dus nog om dat zinnetje voor Tanir te vertalen naar “Je hebt een mooie kont.” Maar ik kon het hem niet aandoen. Daarbij geloofde hij ons al niet meer met dat zinnetje, want de tranen rolden bijna over onze wangen, denkende aan die beautiful ass.
Maar ook Michael had een rare uitdrukking. Eerder had hij al eens verkondigd “Don’t worry, you be make a cherry!” Ik had er niks van verstaan en hij herhaalde het. Wederom snapte ik het niet en Ellen vertaalde “Geen zorgen, we maken wel een kersje!” En ook vandaag zei hij het weer, al was het nu een beetje veranderd “Don’t worry, you’ll be too cherry.” Ik snapte het weer niet en Ellen vertaalde het nog eens met dat kersje. Ik kwam niet meer bij. Maar aangezien Michael toch al zo’n liegende eikel was, vertelden we hem dat het inderdaad een geweldig goede en normale uitdrukking was.
We haalden later een kip kebab bij een zaak die 24 uur open is en lak bij ons hotel lag. Daar kwamen we nu pas achter! Hiervoor moesten we voorbij Pyramid en ja hoor, hij zwaaide weer… ik ben zo makkelijk in te palmen merk ik.
Anyway, bij de kip kebab bestelden we er twee. Het was al laat en ik strooide mijn domme Turkse woordjes weer in het rond. Toen we opzij moesten, zei Ellen het intussen grijsgezegde woordje ‘Dikkat’ (Pas op!)! En toen greep de man twee gigantisch grote messen om het vlees te snijden! “Wow! Really dikkat!” De man kwam niet meer bij en vergat bijna dat we nog moesten betalen.
We maakten ook nog een filmpje van koetsjie koe Serçan. Aaaahw de cuteness straalt er van af!


Vrijdag 25 mei
Tweede poging voor de boottocht, hopelijk deze keer met beter weer! We hadden exact dezelfde boot en crew als vorige keer, wat dus betekende dat het wel goed zat (vooral het eten, mmmm krijg weer het water in de mond als ik aan die BBQ en pasta denk).
Tegenover ons op de zonnebedjes lagen twee vrouwen. Ze waren moeder en dochter. “And I’m the daughter.” Meldde de ene nog. Eerlijk gezegd was het nog maar goed ook dat ze dat zei, want ze zag er bijna ouder uit dan haar moeder. Maar ze waren erg aardig. Vooral als je er bij nadenkt dat het halve Duitsers waren! Ze waren van Engeland naar Duitsland geëmigreerd.

Op de boot liepen ook twee Turkse mennekes rond. Naar eigen zeggen waren ze broers. De ene zag er (ja hoor, daar ga ik weer) wel leuk uit en sprak Engels. De andere kon geen Engels, liep constant te filmen en droeg een t-shirt met daar achterop de tekst dat hij heel de dag zou filmen en je achteraf bij hem een DVD kon kopen. Dat hebben uiteindelijk ook maar gedaan. Voor 15 lira ipv 20, wat er gevraagd werd. Het was in ieder geval wel een aangename boottocht deze keer. En ik heb extra porties van het eten gehad ook nog. Hmmm heerlijk!
Later die dag heeft Alp ons natgemaakt. Hij moest de weg natspuiten om een of andere reden en aangezien wij aan de bar zaten, moesten we er ook aan geloven. Ik liep hem achterna, maar hij begon al meteen te sakkeren als een mietje “No, please!”. Heb het dan maar gelaten. Het was ook wel verfrissend moet ik zeggen.
Aangezien de cappuccino bij ons hotel op is en ze verrekken om nieuwe bij te halen, gingen we ostentatief bij Pyramid een cappuccino drinken. Geen probleem voor mij natuurlijk. We hadden een strategische plaats recht tegenover “die ene die altijd naar me zwaait”. En natuurlijk greep ik mijn kans om stiekem (?) een paar foto’s van hem te maken, wat leidde tot een kort gesprekje over niks. De foto’s zijn allemaal wazig en mislukt, maar ach, je krijgt een beetje een idee.

Weer later die avond draaide plots ons superlied “My Humps” en natuurlijk moet er dan gedanst worden! Maar dat was een beetje te wild, want we stootten plots mijn glas raki omver over de bar… oops.
Ik merkte dat aan de overkant (bij het andere hotel waar Alp de barman dus is) een blond mokkel en twee meisjes bij Alp aan de bar zaten. Mehmet en Ellen grapten dat het concurrenten van mij waren. Maar ach, no worries, want Alp was meer geïnteresseerd in Prison Break dat toen op tv was. Toch werd ik uitgedaagd door Ellen en Mehmet om bij Alp aan de ar te gaan zitten. Ik kreeg 4 sigaretten van Mehmet en kon dat als mom gebruiken. Zo van “Hier askim, ik moest dit van Mehmet komen brengen.” Alp kon er wel mee lachen. Verder wist ik ook niet wat te doen of zeggen. Ik had het dan maar even over Prison Break en 24 en dat alles. Alp keek het allemaal. De Engelse vrouwen vielen helemaal stil en ik voelde de dodende blikken in mijn lijf priemen! De twee meiden vertrokken even later en dus bleef alleen de blonde dame over. Zij bleek al vier jaar in Içmeler te wonen en scheen Alp al wat beter te kennen. Ze was wel aardig enzo. Tijdens ons gesprek kwam heel het personeel van Pyramid ook nog eens voorbij gewandeld (you know, met “die ene die altijd naar me zwaait”). Maar ik had helemaal niets door. Ellen begon wel te roepen en ik zag wel een groep Turken voorbij komen, maar who cares, ik zat bij Alp!
Even later keerde ik terug naar onze eigen bar en daar zat plots een nieuwe gaste. Ze scheen Kylie te heten. Kylie Minogue, zei ik nog, waarop ik snel Robbie Williams werd. Kylie was haar vriendin kwijt. Ze waren hier vandaag gearriveerd, maar haar vriendin was nu al met een of andere Turk op schok.
Toen ik me omdraaide op mijn krukje, stootte ik mijn tweede glas raki om! Erg beschamend was dat!
Plots kwamen er vier oudere Engelse mensen voorbij en wij lokten hen weer naar ons toe om gezellig iets te komen drinken. En dat deden ze! De twee koppels hadden elkaar op vakantie leren kennen en gingen voortaan met z’n vieren op reis. John, Miriam, Graham en Lynn. Al gauw deden we nog eens het truckje met de munten waarbij Ellen zogezegd wist welke munt zij hadden aangeraakt. Ze waren er helemaal ondersteboven van! Waarschijnlijk ook omdat het alcoholgehalte in hun bloed al erg hoog lag. Graham droeg een oranje shirt en Ellen had die avond toevallig oranje sokken aan. Er werd afgesproken om ze te ruilen de volgende dag.


Lynn bleek een zangeres te zijn. Ze had nog maar pas een CD opgenomen in dezelfde studio als Ronan Keating. Ronan had maar 2 nummers in 2 uur kunnen maken, maar Lynn was er in geslaagd om er 6 te doen! Hmm ik weet niet of dat nou goed is of niet. Bij Ronan zal alles perfect moeten klinken en bij een Lynn, die niemand vooralsnog kent, zullen die mensen van de studio niet zo moeilijk gedaan hebben, maar goed, dat heb ik maar niet luidop gezegd. Ze zong een stukje van een lied en iedereen was muisstil en luisterde. Het was erg mooi, maar toch moest ik op mijn tong bijten om niet in lachen uit te barsten. Het was gewoon een grappige situatie: het ene moment zit iedereen luidruchtig door elkaar te roepen aan die bar en het volgende moment luistert iedereen stil naar Lynn. We maakten een afspraak om de volgende avond naar de Geordie bar te gaan. Dat was tegenover hun hotel en het was een karaoke bar. Dan konden we Lynn écht horen.
Even later waren de vier Engelsen weg en om een of andere reden kregen we het over ons love life met Kylie. Ze zei meteen “You’re gay, aren’t you?”. “Is it that obvious?” was nog mijn reactie en ze zei schaamteloos van wel. Potverdenonde! Kylie zei dat ze wel een man voor me zou zoeken hier. Ik hoopte dat ze het de volgende dag vergeten zou zijn, want ook zij had haar portie alcohol wel gehad.

Zaterdag 26 mei
Ik was pas om 12 uur wakker en Ellen was nowhere to be found. Ik vermoedde dat ze op het balkon zat en draaide me nog eens om. Ze bleek echter al beneden te zitten, kwam ik even later achter toen ik op zoek ging. Aangezien ik het ontbijt had gemist (weet niet meer of ellen het wel gehad had) bestelde ik nog maar eens zo’n lekkere kiprol bij Meneer Dikkat!
Sinds de afzetterij met de rekening aan de bar (teveel raki op de rekening gezet en zelfs ook eens twee cornetto’s, terwijl we van heel de vakantie nog geen druppeltje ijs gelikt hadden!) hielden we alles goed in de gaten hoeveel we dronken. Maarja, na de vorige avond was het niet al te helder meer en natuurlijk werd daar misbruik van gemaakt. We hadden volgens de barman na 23 uur nog 12 raki gedronken! Echt niet! Vóór 23 uur hadden we er elke al zes op. Dat zou betekenen dat we elk in totaal 12 raki op hadden! Dan liep ik hier niet vrolijk zonder hoofdpijn rond te lopen! We hadden er een opmerking over gemaakt, maar het wel betaald. Er staan altijd Tip boxen overal, waar we op het einde van onze vakantie ons resterende geld in duwen (als het niet te overdreven veel is), maar daar zouden we nu niets in doen. We hadden de tips al betaald door die extra raki die we niet gedronken hebben.
We wandelden naar Old Village, het oudere gedeelte van Içmeler en zagen weer een paar oude vertrouwde dingen terug. Ook een paar nieuwe overigens. Toen we ons allereerste hotel van twee jaar geleden passeerden, besloten we daar iets te drinken. De barman daar bleek de beste vriend van Mehmet (onze barman) te zijn! Nouja, ze zullen elkaar wel gewoon kennen ofzo, maar best friend is wel erg overdreven als je elkaar al eeuwen niet meer hebt gezien.
Terug bij de bar vroeg ik aan Michael of hij weet tot wanneer het eigenlijk all-inclusie drinken is. Hij zei meteen 23 uur, waarna ik vroeg over de vorige avond en meteen zegt hij “Oh ja, jullie hadden 12 raki op.” Ik zeg hem dat dit niet klopt en dat we er hoogstens 8 gedronken hebben, plus dan die ene die ik omgestoten had, als ze die er ook bijtellen. Zijn antwoord:”Ik weet dat allemaal niet. Mehmet schrijft dat altijd op.” Hmm hij weet het dus niet, maar hij wist wel meteen te zeggen dat we er 12 op hadden? Naar mijn mening is het die Michael die alles daar een beetje zit te vern**ken en ik sta er niets van te kijken als hij extra streepjes gezet heeft.
Tijdens het eten zitten we ons flink te ergeren aan een paar irritante Hollanders die verschrikkelijk luidruchtig zijn en bovendien al hun desserts al pakken nog voordat ze aan de soep beginnen. Dan hebben ze zelf toch al het lekkerste dessert, want er was altijd een beetje van vanalles, maar zij namen meteen het lekkerste en lieten dit op hun tafel staan tot ze de soep en het hoofdgerecht en al de rest op hadden. Terwijl anderen keurig en netjes wachten. Eerder hadden ze ook al meteen voor ieder twee desserts gepakt, wat dus meteen acht desserten minder betekende. Nu ik het neertyp lijkt het allemaal pietluttig, maar het is gewoon asociaal van hen. Ik zag dat Ellen er bijna iets van wou zeggen, maar gebaarde haar om het maar te laten rusten. Maar toen een van hen weer opstond om nóg een dessert te pakken, terwijl ze nog met hun soep bezig waren, werd het ook voor mij ineens te veel, waarop ik opstond en hardop tegen Ellen zei “Ik zal eens een dessert pakken voordat alles hier al op is!”. K*thollanders.
’s Avonds hadden we dus afspraak met de Engelsen in Geordie bar. We kochten een CD van Lynn Sinclair voor 7,5 lira. Ze zingt heel goed tijdens de karaoke. Haar echtgenoot Graham trouwens ook. Vooral zijn “Because I Got High” was erg grappig.

Bekijk hier twee filmpjes van de karaoke:


Later kwam er ook nog twee belly dancers. Verschrikkelijk vind ik zoiets. Ze wou mij nog mee de dansvloer opslepen, maar ik ben er onderuit kunnen komen. Ze waren nog erger dan destijds bij Club Daystar! (lees: kruis in hoofd wrijven enzo)
Toen de karaoke bar ging sluiten, trokken we naar de bar van ons hotel, waar een Engelse dame met Michael zat te praten. Even later kwam zij bij ons aan de bar zitten. Michael dacht zijn slag geslagen te hebben en meende met deze vrouw een of andere romantische strandwandeling te maken (met verdere gevolgen uiteraard wat hem betreft). Wij zaten weer aan een overheerlijke kippenrol en konden onze lach niet inhouden. Vooral niet toen Michael naar de dame kwam en vroeg “Are you ready?!” De dame keek verward en onthutst en toen Michael weer even weg was, stamelde ze “I’m confused…”. Hilarisch was het en de kipkebab loog bijna uit mijn mond van het lachen. Zij had natuurlijk wel door dat we aan het lachen waren, maar om de schade te beperken vertelde ik haar dat de kip erg pikant was en we daar zo mee moesten lachen. Het slaat nergens op, maar ze leek het te geloven.
Mehmush, de receptionist van het hotel tegenover ons, lacht zich even later krom om de Turkse zinnetjes die wij geleerd hebben. Bovendien hielden we het nog steeds vol om tegen Jan en alleman Merhaba en Günaydin te zeggen, tot plots een Man (met soort van aktetas) stopte en op z’n Turks vanalles begon te zeggen. Onze barman Mehmet sprong recht en antwoordde. Blijkbaar mochten we in het midden van de nacht geen goedemorgen meer op z’n Turks zetten. De man bleef nog een hele tijd aan de bar staan en wij kregen het benauwd. Zat er een uzi in die tas ofzo? Ik zeg nooit meer goedemorgen ’s nachts, want ik wil niet dood.
De enge man bleek op een taxi staan te wachten en was even later gelukkig weg.
Zondag 27 mei
Het was laat geworden de vorige avond en dus kwamen we pas om 14:00 uur uit bed gerold… Overdag weinig verricht. We gingen voor de eerste keer eens naar het strand… maar het was slecht weer. Veel wind enzo. Dus dat was niet om over naar huis te schrijven.
’s Avonds besloten we om eens naar de International Dream Boys te gaan om te kijken hoe hun show is vergeleken met die van de Majestic Boys. Om het kort te zeggen: de show is saaier, het personeel ziet er leuker uit. Ze deden een of ander dom Grease dansje. Er liep een manneke rond dat in onze ogen amper 1 was. Een andere leek langs achter en qua gedrag op de jongste zoon van Ellen.
Naast mij stond een ijzeren paal als fundering van het dak. Op een gegeven moment deed een van de Dreamboys daar een paaldans! :-| Een andere stond achter hem en deed alsof hij op het achterste van de paaldanser sloeg. Ik deed voor de grap ook even alsof, maar toen greep die ene mijn hand om écht op de paaldanser’s kont te slaan. Ik chickende natuurlijk en trok snel terug. Weer wat later nam een moeder een foto van haar dochter terwijl zij op de bek genomen werd door een Dreamboy. Vrije opvoeding… Wederom als grap bedoeld wees ik naar Ellen en het fototoestel en de jongste-zoon-van-Ellen-look-a-like die naast me stond. Maar wat ik telkens als grap bedoel, nemen die Dreamboys blijkbaar net een stapje verder. Deze Dreamboy boog voorover en nam ook mij op de bek. Met zijn hand tussen onze monden gelukkig ;-)
En nog wat later gaf een andere Dreamboy een massage aan een man naast ons. Hij deed het vervolgens ook bij Ellen en mij. Ik dacht ach het zal wel wat amateuristisch zijn, maar geez, hij kon het echt goed! Heerlijk!

Nadien gingen we nog eens langs Eastenders. Het as druk en de muziek stond hard, maar ik vond het nog wel lachen. Bij het dansen sloeg ik per ongeluk een Turk op zijn neus, die er gelukkig niet al te kwaad om werd. Het manneke dat vorige keer steeds kwam vragen of wij niet moesten dansen en zelf niet met mij wou dansen, was er natuurlijk ook weer. En deze keer stond hij wel gek met me mee te springen (dat heet dus dansen). Ik probeerde wat later om de massage eerder die avond bij Ellen na te doen. Ook dat had het manneke gezien en hij kwam naast Ellen staan met zijn rug naar mij toe, teken gevend dat hij ook gemasseerd wou worden. Dan zal je het krijgen ook, dacht ik. Ik begon met kleine kneepjes in zijn nek en werkte zo mijn weg naar beneden, steeds lager en lager… je snapt wel waar het laatste kneepje zou eindigen. Maar hij kreeg het al snel door en sprong op tijd lachend weg. Jaja ik durf vanalles als ik maar wat raki of Efes op heb en niemand mij kent (op Ellen na uiteraard).
Onderweg terug naar het hotel kreeg ik het plan om iedereen die ons zou lastigvallen om iets te kopen op de foto te zetten. Maar om 2 uur ’s nachts zijn er natuurlijk nog weinig hasslers. Toch was er plots een man met een klerenwinkel die ons aansprak. Foto! We keken nog even of er een leuke jeansbroek was voor Ellen en hadden best wel plezier in die winkel zo midden in de nacht.
Bij de lobby in het hotel hadden we in totaal nog 4 raki gedronken. Kylie en haar vriendin kwamen er even later bijzitten. Toen bleek de échte naam van Kylie eigenlijk Jenny te zijn… en de vriendin heette Rose. Zij was overigens totaal geshockeerd om te horen dat Kylie/Jenny de vorige avond rechtuit gevraagd had of ik gay was. Het was zo onbeleefd volgens haar. Maar ik maalde er niet om. Later die avond kwamen we nog meer te weten over hen. Ze hadden elkaar tijdens een striptease leren kennen omdat ze in dezelfde bar werkten ofzo. Ze bleken, naar eigen zeggen, lady of the night te zijn geweest.

Het was weer gezellig en het werd weer laat. Om 4:45 kropen we ons bed in.

Maandag 28 mei
Toen we om 13:00 uur uit bed waren en bij de receptie aankwamen, bleken we twee faxen ontvangen te hebben. In de eerste stond vermeld dat we overgeboekt waren naar een andere vlucht. We vertrokken oorspronkelijk pas om 19:00 uur ’s avonds met Onur Air, maar moesten nu ineens het vliegtuig van 10:45 uur met Transavia nemen! Een hele dag kwijt dus! We zouden opgehaald worden om 5:15 uur ’s morgens. De tweede fax was nog eens een rechtzetting van die tijd. We zouden een kwartier vroeger opgehaald worden. Ellen belde hiervoor meteen naar onze touroperator. Zij wist verder niet veel te melden en zei zelfs dat het wel jammer was dat we nu via Bodrum moesten vliegen ipv via Dalaman. Euhm hallo… we moesten sowieso al via Bodrum?! Ze wist totaal niet wie wij waren of welke vluchten we hadden. Ik voelde dus ook al nattigheid en belde haar even later terug. Wij hadden tickets van Onur Air. Zouden we wel op die Transavia vlucht kunnen dan? Ja, dat moest geen probleem zijn. Hmm, vooruit dan maar. Het was k-u-t, maar we konden er niets tegen beginnen.
Dit zou dus ook betekenen dat het vervoer dat we geregeld hadden (mijn vader zou ons dinsdagavond ophalen op de luchthaven) niet meer door kon gaan, want mijn pa moet overdag werken en kan één dag op voorhand niet ineens zomaar vrij nemen. We snelden naar het internetcafé, waar ik in een mail naar mijn ouders alles uitlegde en daarna stuurde ik hen een sms om de mail te checken.
We wilden nog eens naar het strand gaan, maar dat is er met heel het gedoe niet meer van gekomen. Het is het zwembad geworden en ’s avonds gingen we uit eten om ons Turks geld op te maken. Dit deden we bij Majestic, waar we al vaker gezien hadden hoe er een dampende en sudderende schotel naar buiten gedragen werd. Dit wilden wij ook. Die avond was het erg beginnen regenen, dus hopten wij door de plassen heen in een stortregen naar Majestic. De prijzen op de menukaarten waren anders bij mij dan bij Ellen. Er klopte dus weinig van. We vroegen dan mar hoeveel het nu eigenlijk wél kostte. Maar toen zag ik spaghetti carbonara staan. Aangezien ik al twee weken geen spaghetti meer had gegeten, kon ik me niet meer inhouden. Ellen bestelde wel zo’n sudderende schotel (sizzling dish). Even later kwam één van de obers inderdaad met een luid sizzling schotel en een hoop rook door de zaak gelopen om ermee buiten te gaan staan. Normaal wordt het dan even op een tafeltje gezet, maar aangezien het nu verschrikkelijk regende, bleef de ober niet lang buiten staan met de schotel.

Anyway het was allemaal erg lekker. ’s Avonds besloten we om toch maar een beetje proberen te slapen. Mij is dat totaal niet gelukt. Ellen ook amper.

Dinsdag 29 mei
Niks geslapen dus en om 2 of 3 uur gingen we maar naar beneden om een Nederlands stel waar we enigszins contact mee hadden, uit te zwaaien. Ook zij zouden namelijk midden in de nacht opgehaald worden. Toen ze weg waren keken we nog naar Miss Universe dat toevallig live op tv was. Weinig interessants, maar goed, je moet wat.
Alp zagen we ook nog… hij had goed veel gezopen en reed wel tien keer op en af met zijn auto, waarin snoeiharde Turkse muziek speelde. Dat moet erg leuk geweest zijn voor al de hotelgasten, zo om 4 uur ’s nachts. Na een tijdje kwam hij ook binnen en toen hij hoorde dat we zaten te wachten tot we opgehaald werden, omhelsde hij ons elk nog even. Ik was toch wel een beetje bezorgd dat hij zo stomdronken rond aan het rijden was en maande hem aan voorzichtig te zijn.
Ook Mehmet en Michael namen nog afscheid. Michael mompelde nog tegen me “Sorry if I caused any problems.” Pfff hij wist het dus genoeg. Ik zei gewoon “It’s ok.” Ik had ook gewoon kunnen zeggen dat hij helemaal geen problemen had veroorzaakt, maar dan zou ik liegen.
We werden eindelijk opgehaald, met een mini-busje. En we zagen geen enkele bekende van onze heenvlucht. Ook niet Riet en Rob die toen samen met ons twee uur lang moesten wachten tot we met onze bus konden vertrekken.
Op de luchthaven stonden we als eerste in de rij voor een willekeurige balie. Er was nog geen enkele balie open, dus het was een beetje een gok. Gelukkig stonden we vlak voor de juiste balie! We gaven onze bagage en tickets af. De vrouw achter de balie bekeek de tickets en gaf ze weer terug “These tickets are for Onur Air. This flight is for Transavia.” Meteen graaide ik de fax uit mijn jaszak. Ik voelde al nattigheid en had deze fax al zorgvuldig bijgehouden. De vrouw las de fax en verdween in een kantoortje. We kregen onze paspoorten en tickets terug met de melding dat we onze touroperator maar moesten contacteren. We mochten NIET op het vliegtuig!
Ellen belde ons aller Esther van Golden Tours. Zij zou proberen iets te regelen en we zouden het automatisch wel merken als we op de vlucht mochten. Nee ze zou niet terugbellen, we zouden het wel bij de incheckbalie merken… :/
Wij dus wachten… minuten kropen voorbij en tientallen mensen konden probleemloos inchecken. Toen bleek een ander koppel ook oorspronkelijk Onur Air te hebben, dus ik luisterde even mee. Zij mochten er gewoon op! Ze hadden dan ook nieuwe tickets gekregen van hun touroperator. Wij hadden niks gekregen, alleen een domme fax. Terwijl ik bij onze bagage bleef staan, informeerde Ellen bij een receptie. Daar belden ze een Turkse touroperator. Ze zouden iemand sturen van Golden Tours, nog een half uurtje wachten. Weer ging de tijd erg traag vooruit. We werden erg zenuwachtig toen we zagen hoe steeds meer mensen in checkten en de rij steeds kleiner werd. Uiteindelijk kwam er een meid van Golden Tours aan. Ze mocht niet binnen, dus gingen wij maar naar haar toe, naar een hekje waar we gewoon konden praten. Ze probeerde te bellen na onze uitleg en sprak even later met een Turkse jongen van de luchthaven. Hij ging weg en probeerde iets te regelen. Even later kwam hij terug, liep ons voorbij en schudde nee tegen de Golden Tours meid. Zij vertelde hem wat, hij ging weer weg en zij ging weer bellen. Toen ze terugkwam zei ze helemaal niets tegen ons. We hadden geen idee wat er gaande was. De Turkse jongen kwam weer terug met de lijst van passagiers en schudde wederom nee. We stonden niet op de lijst. We zochten allemaal naar onze namen en vonden tóch onze achternamen op de lijst! Maar de eerste letter van onze voornaam klopte echter niet. Ellen’s eerste letter stond er als een D en de mijne als een H. Misschien was er iemand anders met dezelfde achternaam? De meid van Golden Tours verzekerde de Turkse jongen dat we toch echt op de lijst stonden en hij ging weer weg. We vertelden haar dat die letters niet klopten, maar ze wou het er toch op proberen. Bovendien moest het wel erg toevallig zijn dat er op deze vlucht ook een vrouw en een man zaten met exact dezelfde achternamen als die van ons. Dat was eigenlijk ook wel weer. Wederom kregen we een sprankeltje hoop. Maar net als al de vorige keren werd die hoop weer keihard de grond ingedrukt toen de jongen voor de zoveelste keer hoofdschuddend terugkwam.
Normaal mag je maar tot een half uur voordat het vliegtuig vertrekt, inchecken. Wel… dat half uur was net aangebroken. De meid van Golden Tours legde nu ook aan de jongen uit hoe toevallig het wel niet moest zijn van die achternamen en de jongen vertrok weer. Die van Golden Tours moest zelf ook weg, want ze moest nieuwe gasten opvangen die net geland waren. En daar stonden we dan, helemaal alleen… over 20 minuten zou het vliegtuig vertrekken…
We wachtten… en wachtten… en letterlijk een kwartier voordat het vliegtuig vertrok kwam de jongeman weer naar ons toe en hij sprak de bevrijdende woorden “It’s ok.” Ik was zo blij dat ik hem rond zijn nek kon vliegen en drie kussen kon geven. Als ik wat raki op had, zou ik dat waarschijnlijk ook nog gedaan hebben.
In zeven haasten moesten we nu inchecken en door de paspoortcontrole. Toen we in de wachtzaal kwamen, bleek ons vliegtuig al ‘boarding’ te zijn, dus we gingen meteen door naar de shuttlebus. Eenmaal in het vliegtuig ploften we neer in onze stoeltjes, met ons hart nog steeds zenuwachtig kloppend in de keel. Achter ons begon een bejaarde dame te zeuren dat het toch ongehoord was! Ze hadden zich met vier tegelijk ingecheckt en zaten nu niet allemaal naast elkaar! Verschrikkelijk was het! We konden haar echt wel wurgen, wat een zeurk*t! Ze mag al blij zijn dat ze überhaupt zonder problemen in het vliegtuig was geraakt en rustig in de wachtzaal een koffie had kunnen drinken in tegenstelling tot ons. Wij hebben meer dan 2 uur vol zenuwen bij een hekje gestaan zonder iets te kunnen eten of drinken. Toen de stewardessen dan ook voorbijkwamen met drank en voedsel, plunderden we het karretje. Nog nooit waren we blij dat we weer gewoon thuis waren!
Maar ondanks het gedoe met de vluchten was dit wederom een erg leuke vakantie!

I'm coming out!

Laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang geleden he!

Ik ben dan ook quite busy. Ten eerste is er sowieso m'n werk dat al veel tijd inneemt. Ik doe m'n werk nog steeds graag! Elke dag kom ik wel iets nieuw tegen waar ik dan eerst om vloek en later toch de oplossing voor vind. Sowieso blijft het ook leuk om te zeggen dat ik "verantwoordelijk" ben voor Mexico, Venezuela, Brazilië,... en zelfs het verre België en Nederland! En Scandinavië. De kans zit erin dat ik ooit mijn contactpersonen eens moet opzoeken en dan reis ik dus naar Zweden, Noorwegen, Denemarken of Finland. Maar het zal wel beginnen met België (Berchem) en Nederland (Tilburg).


Verder volg ik nog fotocursus elke maandag- en dinsdagavond. Heb intussen ook een professioneler toestel gekocht (Canon EOS 400D) en probeer er mee te frutselen.
Ik moet wel toegeven dat de lessen zelf soms wat langdradig zijn. De maandag valt mee: photoshop. Dinsdag is vooral zitten en luisteren. Maarja...
In mei komt er een expositie met allemaal foto's van studenten die de cursus volgen (eerste-, tweede- en derdejaars). En ook van mij gaan er dus 2 foto's tussenhangen. Ik zal ze eens inscannen. Eén ervan heb ik jaren geleden al eens gemaakt. De andere was mijn allereerste foto die ik gemaakt heb sinds ik de cursus volgde. Dus dat was wel leuk.



En dan ten derde: ik begin steeds meer in the open te komen over mezelf. Enkele collega's weten het (die al twijfelden maar er niet over durfden te beginnen) en vooral voor mijn ouders is er momenteel een enorm grote opluchting gaande. Moeder heeft het aan een collega verteld die ook een homozoon heeft. Ze vroeg daarvoor eerst soort van toestemming aan mij. Natuurlijk mag ze dat vertellen. Ja maar ik moet het zelf doen als ik er klaar voor ben. Ja ik en er op zich ook wel klaar voor, dat bleek al toen ik het een paar van mijn collega's vertelde. Maar die collega's van mijn ouders zie of spreek ik nooit, dus hoe kan ik het vertellen? Binnen no time wisten haar collega's het dus en het was echt een opluchting.
Vader heeft gisteren zijn zussen (mijn tantes) via telefoon ook ingelicht. Hij wou het zelf ook aan zijn zussen vertellen. En nu is het dus één grote ontlading en opluchting. Zij hoeven ook niets meer in te houden. Enigszins was dit ook wel mijn doel dit jaar, na een nogal depressieve start op 1 januari. ('s avonds toen ik weer thuis was that is, want mijn nieuwjaarsviering van 31 december naar 1 januari was erg leuk!)


Dus.... that's about it. En nu heb ik me ineens ook nog eens voorgenomen om hier nog eens te komen posten. Misschien dat ik het nu weer een tijdje volhou!

Ik heb deze post even niet nagelezen, dus alvast excuses voor typfouten...

Mijn voorspelbare leven!

Een typische Damon Brooks namiddag gehad!

Waarin ik een hoop A3 en A4 bladen en 4 CD's moet posten op't werk. Maar dan echt veel. Het woog niet erg zwaar, maar wel als je het lang moet vasthouden. Zo veel ongeveer dus.

Maar er zijn dozen noch grote stevige enveloppen op onze afdeling. Mailtje naar distributiedienst. Mail terug dat ik bij die en die moet zijn. Dus ik zoek op waar die en die zit. Gebouw 400. Ik kijk op het kaartje waar dat zo ongeveer is en begeef me daarheen. De A3 met daartussen de A4 bladen en 4 CD's dragend. Ik zoek mijn weg tussen het doolhof van gebouwen en eindig natuurlijk helemaal op de verkeerde plaats. Ik had overigens een jas aangedaan, want het zag er frisjes uit. Dat was het niet. Zeker niet als je een hoop papier moet sjouwen.
Ik vroeg waar ik gebouw 400 kon vinden, ze vertelden me de bocht te volgen en dan altijd rechtdoor te gaan. Dus ik weer weg. En ik zag een bordje met enkele getallen, waaronder 400! Dat moet het zijn! Helemaal gevolgd, ik voelde een zweetdruppel langs mijn slapen naar beneden sijpelen.

En toen kwam ik op de plaats waar de bordjes me heen hadden gewezen. Een soort grote loods met een enorme opening zodat vrachtwagens er in kunnen rijden. Plots merkte ik enkele meters naast die enorme opening een deur met daarboven een groot bord 'Receptie Gebouw 400'. Yes, eindelijk! Ik ging door de deur en... stond in de loods, met naast me de enorme opening... alsof ik nog gewoon buiten stond. Nergens een levende ziel te zien.
Ik besloot om maar terug te keren. Nog meer zweetdruppels parelden op mijn voorhoofd. Een man in witte laboratoriumjas liep achter me. Omdat hij geen zware last moest dragen haalde hij me redelijk snel in. Vermoedelijk zag hij mijn zweet gutsen toen hij opmerkte "Het is toch nog warm vandaag eh!"
Ik antwoordde:"Ja, en dat zou niet eens zo erg zijn als ik niet tien keer verkeerd loop hier."
"Waar moet je zijn?"
"Gebouw 400."
"Oh, dan loop maar met mij mee, ik werk daar."
Halleluja! Praise the Lord! Mijn reddende engel!

Het bleek nog een hele afstand te zijn. Reeds tien keer had ik mijn greep op de verschuivende stapel papieren moeten herstellen. En toen gebeurde wat ik al voorspeld had nog voordat ik überhaupt één stap met de hele papierenhandel gezet had: De helft van al mijn A3 papieren schoven uit mijn handen en verspreidden zich op de grond. Verschrikkelijk! Gelukkig was de man zo vriendelijk het op te rapen en zelf een deel te dragen. Maar natuurlijk was ook mijn A4'tje met het postadres erop gevallen, met als gevolg dat ik, toen ik eindelijk op de plaats van bestemming aangekomen was, eerst nog eens al mijn papieren kon doorzoeken naar het adres.

35 minuten had ik er over gedaan om even simpelweg naar een andere afdeling te wandelen om een pakketje te versturen! Wat een nachtmerrie! Ik voelde me weer helemaal het sukkeltje van weleer dat tijdens turnles niet over de hoge bok kon springen!

Wat doe je?

(Ik weet het, ik heb alweer in geen jaren meer gepost. Daarom nu een extra lange (maar misschien wel ultrasaaie?) post!)

Wat voor werk doe je? Het is één van de moeilijkste vragen die je mij kan stellen. In het kort kan ik zeggen coördinator. Of wacht, mijn nieuwe titel is Graphic Services Coordinator. Of was het nu Graphic Services Representative. Zoiets in elk geval. Maarja, daar ben je dus niets wijzer mee. En dan moet ik dus uitleggen wat ik dan doe. En dat is zo langdradig. Dus ik zet het hier neer en verwijs iedereen die het me vraagt meteen door naar deze blogpost! (hoewel ik veel mensen ken van wie ik liever niet heb dat ze deze hele blog lezen)

OK, ik werk dus in een farmaceutisch bedrijf. En onze afdeling maakt daar de verpakkingen van. Doosjes, etiketten (op flessen of potjes), folies (ik heb er nooit bij stilgestaan dat er daadwerkelijk tekst staat op die folies waar de pillen in zitten, tot ik hier werkte) bijsluiters, enzovoort.

Er zijn drie groepen op onze afdeling. Ik gebruik maar even de oude termen:
- Operators: die ontwerpen/maken het design van de verpakkingen
- Proofreaders: (dat was ik eerst) checken alles. Maar dan ook alles! Tekst, kleuren, (bar)codes, braille,...
- Coördinatoren: de groep waar ik nu dus toe behoor. Die coördineren dit hele proces zo'n beetje.

Hoe?
Wel, eerst moet ik uitleggen wat een filiaal en een plant is.
Filiaal: eigenlijk een land. Ik heb een contactpersoon per filiaal. Het filiaal beslist welke tekst er op verpakking moet en hoe de layout er ongeveer uit moet zien
Plant: de fabriek waar ze de medicatie maken en waar ze die medicatie dus ook verpakken. Ook zij geven richtlijnen. De afmetingen van de verpakkingen bijvoorbeeld. Of waar de "variabele data" moet staan. Data die ter plekke gedrukt wordt, omdat wij die niet vantevoren kunnen drukken (denk aan houdbaarheidsdatums en lotnummers).

De info van beide partijen moet ik verzamelen en verwerken en doorgeven aan de operator. Die het dan maakt (of niet, als er iets niet klopt, dan komt het terug bij mij) en het aan de proofreaders geeft, die het checken en weer aan mij geven, al dan niet goedgekeurd. Hier gaat dus vaak een week of langer over heen, want er zijn honderden orders. Als het afgekeurd is, bundel ik het weer en stuur het weer naar de operator voor hetzelfde rondje. Is het goedgekeurd, dan stuur ik het naar plant en filiaal ter goedkeuring. Die kunnen het dan ook weer afkeuren, zodat we nog eens een rondje doen. Of goedkeuren, zodat ik het kan afwerken.

Dat was het eigenlijk. Maar oh wat klinkt dit simpeler dan het is.

Vaak voorkomende problemen:
- Het grootst mogelijke formaat bijsluiter is door de plant gegeven, maar het filiaal heeft zoveel tekst aangeleverd dat zelfs dat grootste formaat te klein is.
- Het filiaal wil braille op de doos. Daar is een speciale referentie van de plant voor nodig, maar die heeft dat vergeten.
- Er staat een puntje bij de variabele data op de doos, maar niet op de technische fiche. Wat te doen met het puntje, want het moet exact zoals op de technische fiche zijn. Laat ik de hele doos afkeuren voor één puntje?
- "Hallo, wij hebben deze request (= aanvraag om artwork te laten maken) vandaag ingegeven, want het lag hier al drie maanden en ik was het vergeten. Maar nu is het wel superdringend, want het moet overmorgen al klaar zijn. Veel plezier."

Andere problemen:
- Plant stuurt bericht naar mij:"Het woordje EXP moet altijd bij de expiry date." Enkele dagen later stuurt het filiaal een aanpassing van de doos door:"Verwijder dat woordje EXP, wij willen het niet."
- Filialen waar je constant achter moet zitten, anders missen ze belangrijke dingen. (lees: Saudi-Arabië en mijn contactpersoon voor Libanon/Malta/Cyprus/Nigeria)

Oh ja, de filialen waar ik dus verantwoordelijk voor ben zijn:
Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, Saudi-Arabië, Libanon, Malta, Cyprus, Nigeria en International (= standaardverpakkingen die door een hoop landen gebruikt worden die geen landspecifieke dingen moeten hebben.)

En de voorbije drie weken ook deze landen omdat mijn collega vakantie had en ik back-up was:
Portugal, China, Japan, Zuid-Korea, Duitsland en een paar aparte dingen.

En let me tell you this: Aziatisch Engels aan de telefoon is NIET te verstaan!