The Room

Via een gele deur kom je een blauwe ruimte binnen. Robbie Williams hangt aan een haak aan één van de muren en kijkt je aan. Daarnaast hangt Colin Farrell aan een touw. Boven hen zit Wim Soutaer casual met ontbloot bovenlijf een auto te besturen, zijn tattoo off-showend.

Langzaam stap je naar voren, richting het raam om je daad te verrichten. Links van je staart Orlando Bloom je aan, met een papegaai op zijn schouder. Achter je voel je de priemende blik van Robbie Williams die in een andere pose aan twee haken hangt boven een bed met daarin een blauw/gele en een geel/blauwe vis, twee beren en Bart Simpson. Verder zie je drie gele ronde tapijtjes, een opgeblaasde wereldbol, Ernie (van Bert en Ernie, maar zonder Bert), een rek vol pluche beesten, een bodyboard met dolfijn op, een hoop rommel en 4 flessen met elk een andere kleur vloeistof erin.

Zo moet het gevoeld hebben voor de man die het vliegenraam kwam plaatsen op mijn slaapkamer. Ik schaamde me lichtjes. Here I am, 24 jaar oud en mijn kamer ziet er uit als van een tienermeisje. Hoog tijd om er eens wat verandering in te brengen!

Hoewel, de vliegenraam hangt er nu toch en ik verwacht voor enkele jaren niemand meer in mijn slaapkamer.




OK, bijna niemand.

100

Over een grote week bestaat mijn blogje een jaar. En na een heel jaar is dit nog maar mijn 100e post. Wat ben ik toch een luie blogger eindelijk.

Maar ik weet nog goed hoe het allemaal ooit begon. Met een post waarin ik allerlei andere blogs vermeldde, met link erheen. Dat kwam vooral omdat ik niet wist hoe ik links in dat menu hier links moest zetten. En dat weet ik nog steeds niet, al moet ik bekennen dat ik er geen moeite toe gedaan heb het uit te zoeken.

Mijn derde post was een test om een foto te posten. Ik postte een hint naar de oorsprong van mijn nickname. Er is blijkbaar iets gebeurd met de URL daarvan, want nu staat er een boterham met 2 worstjes en mosterd...

Na kamelenraces, straatverbouwingen, speurtochten, Ardennen-weekends, superinfecties, vergiftigde spekblokjes, familiesoaps, fandagen, moordmysteries, een hoop gezever en wilde avonturen in Turkije is dit dan eindelijk mijn honderdste post en begint er een nieuw jaar. God weet wat maak ik nu mee. En zal ik meer of minder posts maken in het komende jaar? Stay tuned and find out!

Schreeuwjezus

Ik loop een beetje achter, want dit bericht gaat over vorige donderdag, toen het Nationale Feestdag in België was. Iedereen (bijna iedereen, er zullen vast uitzonderingen zijn) had vrij. Zo ook mijn ouders, die het lumineuze idee kregen om in Eindhoven te gaan shoppen. Het zou er toch niet druk zijn, want die Nederlanders moesten toch werken, mwhahaha!

Zo gezegd, zo gedaan. En wat is een dagje shoppen in Eindhoven zonder de plaatselijke Schreeuwjezus. Dat is zijn bijnaam. Ik weet zijn echte naam even niet meer, al zou het me niet verbazen als het Anton was.
Het is een oudere grijzende man, gekleed in witte gewaden die de winkelstraten doorloopt (tegenwoordig rijdt hij echter in een rolstoel, vanwege een ongeluk dat de arme man had) en schreeuwt uit alle macht naar alle mensen, daarbij zijn geloof verkondigend.

Vorige donderdag weerklonk het als volgt:
Bekeer u tot Jezus! Anders zal u vrijwillig spijt hebben wanneer u straks ONsterfelijk bent!
Daarbij liet hij een heimelijke lach horen bij het uitspreken van 'vrijwillig' en legde hij de nadruk op de ON van 'onsterfelijk'.
Deze zin herhaalde hij duizendmaal, maar ik begrijp nog steeds niet helemaal wat hij bedoelt. Hoe kan iemand nu vrijwillig spijt hebben? Misschien moet ik me maar tot Jezus bekeren om daar achter te komen.

Bron van herkomst

Niet te geloven hoe sommige mensen hier vaak terechtkomen. Meestal via een schunnige zoekterm op google of altavista. Reeds 36 maal werd mijn blog bezocht door mensen die op zoek waren naar Wendy van Wanten van de Pin-Up Club.
Maar ik ben ook achter een paar fantasie'tjes gekomen. Zo zocht iemand naar 'hete kassameisje' en 'hete verhalen modderbad'. Zo hoog-erotisch was mijn modderbad avontuur helaas niet. En dat kassameisje was nog maar 16 ofzo, shame on you!

Intussen krijg ik wel spijt van mijn vorige blog post. Voornamelijk om het woord butt-sniffing... Hoeveel verdwaalde xxx-internetters ga ik nu over de vloer krijgen?!

De hond uitlaten

Het is mooi weer dezer dagen. Ideaal om eens met de hond op wandel te gaan. Dat dacht ik twee dagen geleden. Maar wat een hel is het om met mijn opvliegende Scotty door de straat te trekken!
Mijn straat eindigt bij een hoop velden. Ergens tussen de velden bevindt zich een karrenspoor dat naar verder gelegen velden leidt. Dan loop je een wei door, stap je over of kruip je onder prikkeldraad en je staat langs "De Wamp", het kleine stroompje dat door Arendonk vloeit. Deze route leg ik wel vaker af. Voor Scotty is het ook een heus festijn, want ze kan er zonder riem heerlijk vrij rond dartelen.
Ook dinsdag niet. In mijn ooghoek zag ik twee mensen wandelen. Beiden gehuld in wit shirt. Er is vast en zeker een hond bij, dacht ik. Ik ben namelijk niet de enige die dit pad bewandelt. Ik besloot om maar een eindje verder te gaan, zo'n 100 meter, om dan weer terug te keren naar het karrenspoor. Tegen die tijd zouden de witte shirts weg zijn en mocht Scotty los rondlopen.
Nu staat er vlak bij het karrenspoor een huis, afgezonderd van alle andere huizen in de straat. Er was die dag schijnbaar een of ander feest bezig. Ik hoorde geroep en gelach. De tuin is er echter goed afgeschermd. Geen mens die mij kon zien. En niemand die bij hen in de tuin kan gluren. Plots kwam één van de feestgangers het hoekje omgelopen. Geen probleem, ware het niet dat het geen persoon, maar een reusachtige Deense Dog was! Eentje die, als hij op zijn achterste poten zou staan, boven mij uit zou torenen. Tig keer groter dan Scotty, maar zij laat zich daar niet aan kennen. Zoals verwacht begon ze tegen haar reusachtige Deense soortgenoot te grommen dat het een lieve lust was. Scotty is gek genoeg om zo'n groot beest aan te vallen. Nieuwsgierig kwam de Deen dichter om het gebruikelijke ritueel (butt-sniffing) uit te voeren. Maar ik positioneerde me handig tussen Scotty en Deen in om catastrofale gevolgen te voorkomen. Deen naderde me, met het kwijl langs zijn wangzakken afdruipend. Scotty gromde nog steeds aan mijn andere kant en wilde ook dichterbij komen. Snokkend en trekkend kreeg ik haar weg, er nog steeds voor zorgend dat ik tussen beide beesten in stond.
Uiteindelijk waren we ver genoeg van het huis verwijderd en bleef de Deen ter plaatse snuffelen. Gelukkig, daar zijn we levend van afgekomen. Inmiddels bevonden we ons weer bij het karrenspoor. Daar struinde nog zo'n gigantisch monster! Geen Deense Dog, maar wel even groot! Een soort Samson van Gert, maar dan twee maal groter en helemaal zwart. De hond van de witte shirts. Eén van hen zag me en deed de riem om het beest. Nu konden we veilig elkaars pad kruisen. Maar dat was weer buiten mijn lieftallig huisdiertje gerekend, die plots grommend richting grote zwarte Samson begon te springen. Met een korte, harde ruk kreeg ik ze weer bij mij. Blozend lachte ik naar de witte shirts. "Ze durft nogal, zo'n grote bek opzetten tegen zo'n grote hond, hehe."
In het bos, de wei en langs het stroompje verliep alles perfect. Helaas moesten we nog terug. Wegens een voorval in Scotty's jeugd (toen ze nog niet van ons was) haat ze alle kleine kinderen. Te veel aan haar oren en staart getrokken. Te veel zand in haar neus en ogen gegooid. Te veel stokslagen. Kinderen kunnen echt rotmensjes zijn tegen zo'n hondje. Ze is nu niet meer te vertrouwen in de buurt van kinderen, dus extra oplettendheid is aangeraden.
En natuurlijk kwam er een tijdje later een kind op een klein fietsje helemaal alleen naar ons gefietst. Zo eentje met grote blonde krullen. Een soort Shirley Temple. Ik haatte het kind nu al. Ze zou vast naast me stoppen, zodat ik Scotty in bedwang moest houden en in schande zou vallen voor de ogen van alle inwoners van mijn straat. Shirley zou vast en zeker vragen of ze mijn hond mocht aaien. Als ze het überhaupt al zou vragen. Rotkind. Gelukkig fietste ze ons voorbij. Het veulentje in de wei, waar ik eerder een tijdje bij stil had gestaan, trok meer aandacht dan mijn pluizige hond. Fjieuw, dat hebben we ook weer overleefd. Hoewel... nu bevond ze zich achter mij. Uit mijn zicht. Oh god als ze achter ons aan zou komen fietsen en ik zou het niet zien en Scotty wel en die zou zich omdraaien en Shirley Temple in één hap verzwelgen! Nog maar net bedacht ik me deze gedachte of ik hoorde wild belgerinkel en gegiechel. Shirley naderde weer op haar fietsje. Ik was intussen hoogst geïrriteerd, al lag dat meer aan mezelf en mijn waanideeën en rampscenario's. Ik draaide me om en zal vast een kwade blik op tronie gehad hebben, want het kind vertraagde en stopte met het rinkelen van haar fietsbel.
En zo arriveerde ik uiteindelijk toch zonder kleerscheuren veilig en wel weer bij mijn woonst.

Vakantiewerkers

Zomer. Zomervakantie. Vakantiewerkers.

In de Carrefour ook vandaag (en nog minstens 2 maanden lang waarschijnlijk). Het begon toen ik Jak 3 nergens kon vinden. Potverdorie, dacht ik nog, ik kan Jak 3 niet vinden. En dat terwijl Jak 3 voor slechts € 19,90 te koop stond volgens het foldertje. Vast weer uitverkocht, zoals alles dat daar in promotie staat. Uiteindelijk vond ik een leeg plankje tussen de PS2-spelletjes met daaronder een stickertje 'Jak 3 - € 19,90'. Om zeker te zijn vroeg ik het toch maar iemand van de medewerkers. Misschien stond er ergens nog een lading en hadden ze het nog niet aangevuld ofzo. Maar de vakantiewerkster keek me een beetje glazig aan na mijn vraag en besloot met: "Als het er niet bij staat, zal het wel op zijn."
Vooruit dan maar. Ik slofte moeder achterna terwijl ze de BBQ-benodigdheden bijeen zocht. Daar hoorde ook spek bij en dus schoven aan bij de slagerij-afdeling. Ook vakantiewerkers, twee jongens en twee meisjes (die meer voor de kaas instonden, denk ik). Eén van de jongens zorgde voor algemene hilariteit toen hij, na het wegen van een paar lapjes vlees, aan de vrouw vroeg: "Mag het ietsje minder zijn?" Whahaha, gekke vakantiewerker toch, normaal is het andersom, whahaha. Het vlees werd overigens ook goed gekneed, gevouwen en betast, maar soit, het smaakte nog steeds prima.
Ook de kassa's waren bemand door jong vakantievolk. Het een of ander ging mis met de mensen voor ons. Dus het kassameisje moest dit en dat van de totaalprijs aftrekken en dan dit doen en daarna zus en vervolgens zo. Arm meisje. Ik zou gek worden als ik duizend handelingen vanbuiten moest leren en er dingen mis zouden gaan en ik om de haverklap een hulplijn moest inroepen. Mijn hulplijn zou zijn om naar een vriend te bellen en 1 minuut te janken van de stress. Ofzo. Zij moest het stellen met een über-kassa-mevrouw.
Heel even kwam er een andere habitué voorbij trouwens. Een kassajongen. Een kassajongen met donker hip haar en dromerige blauwe ogen... ik ben zo hopeloos erg de laatste tijd.
Anyway, het kassameisje dus. Ook mijn moeder had medelijden en betaalde maar gewoon. "Ik durfde niet te vragen om met maaltijdcheques te betalen."

Eigenlijk is winkelen tijdens de vakantieperiode best wel leuk. Had ik vroeger maar vakantiewerk bij een supermarkt gedaan ipv vloerbekleding leggen...